Kafasina Gore Τεύχος 31: Εμείς.

 Biz - Εμείς

Είχαμε τις δικές μας προτάσεις. Ήταν προτάσεις που δεν άρχιζαν με το ’’εσύ ’’ ούτε συνέχιζαν με το ’’εγώ’’. Ήταν  προτάσεις που ήταν ’’εμείς ’’. Πιο πολύ από το ‘’εσύ ‘’ μου είχε λείψει το ‘’εμείς’’... Είχα γράψει μια πρόταση σε μια λευκή κόλλα χαρτιού. Θα μπορούσε αυτή η πρόταση να είναι η αρχή μιας νέας ιστορίας; Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να αρχίσω μια ιστορία καλύτερα. Αυτές οι προτάσεις ήταν αποτέλεσμα έντονων ματιών ανάμεσα στη λευκή κόλλα χαρτιού και σε εμένα. Η απόσταση που υπήρχε ανάμεσα στην καρέκλα και στο γραφείο και η κακή στάση του σώματος μου, μου προκάλεσαν έναν ελαφρύ πόνο στην μέση. Στην πραγματικότητα, η επίδραση αυτής της άβολης ξύλινης καρέκλας στο σώμα μου μου έδινε έμπνευση να γράφω προτάσεις για μια τελειωμένη σχέση. Ήξερα πως δεν μπορούσα να ξεκινήσω την ιστορία μου με τέτοιες προτάσεις μέχρι να μπορέσω να καθίσω σε μια άνετη καρέκλα, να πάρω ένα φλιτζάνι νόστιμο τσάι, σε ένα καλό τραπέζι. Ένας μικρός πόνος στο κάτω μέρος της πλάτης μου θα μπορούσε να αλλάξει την υφή κάθε πρότασης. Ακριβώς όπως όταν έχουμε πονόδοντο, και αυτό μπορεί να κάνει τη ζωή μας άγευστη και σκοτεινή.

Ποιος ξέρει ίσως όλα τα απαισιόδοξα γραπτά να έχουν γραφτεί λόγω ενός πονόδοντου ή ενός σοβαρού πόνου στην πλάτη των συγγραφέων τους...

Ο άνεμος που μπήκε μέσα από το παράθυρο, χαϊδεύοντας το πρόσωπό μου, άλλαξε τον τρόπο που καθόμουν και διόρθωσα την καμπύλη που είχε σχηματιστεί ανάμεσα στους ώμους και τον λαιμό μου. Είχα βρει έναν πιο άνετο τρόπο για να καθίσω. Ένα αεράκι που φυσούσε σαν ψίθυρος είχε μειώσει τον πόνο μου. Ξαφνικά όλα φαινόταν πιο εύκολα. Εάν δεν έμπαινε αυτό το αεράκι που φυσούσε σαν ψίθυρος από το παράθυρο, θα έπρεπε να υπομείνω τον πόνο και να καθίσω στην ίδια θέση για ώρες.

Kafasina Gore Τεύχος 30: Şipşak Hayri

 Όταν ο παππούς του ψιθύρισε το όνομα του στο αυτί του, έκλαιγε και φώναζε βγάζοντας όλα του τα σάλια. Παρόλο που ήταν ένα μωρό με τις πάνες του, ένιωθε ότι όλη η ιστορία της ζωής του θα χτυπήσει στην ψυχή του με την ανάσα του παππού του.

«Το όνομα σου είναι Hayri... Το όνομα σου είναι Hayri... Το όνομα σου είναι Hayri...»

Πώς αλλιώς θα μπορούσε να δείξει τη δυσαρέσκεια παρά κλαίγοντας και κοιτάζοντας με τα γυμνά του μάτια το ταβάνι... Παρόλο που ήταν νεογέννητο τόσο το μυαλό του όσο και οι αισθήσεις του ήταν στη θέση τους. Αργότερα θα συνειδητοποιούσε ότι αυτό που αποκαλούμε «όνομα» είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους. Ότι όταν είσαι μωρό το ψιθυρίζουν στο αυτί σου και το έχεις σαν σημάδι για όλη σου τη ζωή...

Kafasina Gore Τεύχος 29: Ώρα για ατελή ψέματα.

 Όταν πήρα τον έλεγχο στα χέρια μου επτά φορές το 1 ήταν κολλημένο πάνω του. Ποτέ πριν δεν είχα έρθει αντιμέτωπος με την ασχήμια του αριθμού 1. Το 1 ήταν ένας επίπεδος λεπτός αριθμός χωρίς καμπύλες. Και όταν εφτά από αυτούς βρίσκονταν στο ίδιο μέρος, όλα τα όμορφα πράγματα που ακουμπούσαν επάνω τους ξαφνικά εξαφανίζονταν. Ο πρωτότοκος γιος είναι αυτός που κάνει περήφανη την οικογένεια, οι «μονάδες» μου δεν με έκαναν τον πιο άξιο.  

Ο Χακάν με περίμενε στην αυλή του σχολείου. Ο έλεγχος του, ήταν κολλημένος στην πίσω τσέπη του παντελονιού του. Έδειχνε τον αριθμό των «μονάδων» που έβγαιναν από τον έλεγχο του. Είχα τον έλεγχο μου στο χέρι μου, και στο λαιμό μου μια πληγή...

- Πώς πήγες ;

-Εσύ πώς πήγες ;

Τα σηκωμένα μαλλιά του και το πείσμα του ήταν πάντα σε επιφυλακή. Θα πίστευε κανείς ότι δύο επιστήμονες που κέρδισαν το βραβείο από το Τουρκικό Ινστιτούτο Επιστημονικής και Τεχνολογικής Έρευνας μιλούσαν για το επιστημονικό τους έργο.

Kafasina Gore Τεύχος 28: Διαχρονικό.

 Διαχρονικό

Ο χρόνος είναι ο καλύτερος συγγραφέας.

Γράφει πάντα το τέλειο τέλος.

Τα Φώτα της Ράμπας (Limelight)

1952 - Δραματική ταινία

 Έχουν περάσει μία ώρα και δεκατρία λεπτά από τότε που συναντηθήκαμε.

Πώς το ξέρω; Δεν είχα ζήσει ποτέ μια στιγμή στην οποία να είμαι απόλυτα παρών χωρίς να σκέφτομαι τον χρόνο. Έπρεπε να κοιτάξω την οθόνη του τηλεφώνου μου για να μπορέσω να κατανοήσω αυτά που ένιωθα. Ερωτεύτηκα; Ή ήταν το άγνωστο κάποιας που μόλις γνώρισα και με προσκαλούσε σε ένα ταξίδι; 

Ήταν σαν να βρισκόμουν στην άκρη ενός γκρεμού από τον οποίο θα μπορούσα να πέσω με ένα μόνο λάθος βήμα. Μια χημική ουσία που ονομάζεται αδρεναλίνη είχε τον πλήρη έλεγχο του σώματος μου. Και μια ψυχή που δεν είχα ξαναδεί ποτέ κυρίευσε την καρδιά και τη φωνή μου.

Είχα την απλούστερη εμπειρία να συναντήσω κάποια σε ένα καφέ στην οδό Bagdat (1).

Δεν υπήρχαν συμπτώσεις με νόημα που να συνδέουν τόπους και χρόνους. Υπήρχε ένα βάθος σε αυτή την απλότητα, και μέσα σ’ αυτό το βάθος, ένας τύπος σχέσης που επιπλέει σε ρηχά νερά.

Kafasina Gore Τεύχος 27: Εξαιτίας μου.

Εξαιτίας μου 

Βυθισμένος στον ύπνο, τριγυρνούσα ανάμεσα σε άγνωστα πρόσωπα και άγνωστα μέρη. Τελευταία, το σώμα μου που πιεζόταν ανάμεσα στα σεντόνια και το πάπλωμα σταματούσε συχνά σε αυτό το περιβάλλον με άρωμα θυμιάματος που ονομάζεται «όνειρο». Με το «να σταματήσω», εννοούσα να θυμάμαι τα πάντα το πρωί και να σχεδιάζω όνειρα με τεχνική ικανότητα. Ευτυχώς τα όνειρά μου τρέχουν σαν καλοκουρδισμένο ρολόι τις τελευταίες δύο εβδομάδες.

Το πιο γλυκό μέρος του ύπνου μου ήταν η στιγμή που συνειδητοποιούσα αν αυτά που ονειρευόμουν και σκεφτόμουν ήταν πραγματικά. Ίσως αυτά που είδα στο όνειρό μου ήταν η πιο αγνή πτυχή του κόσμου τον οποίο σκεφτόμουν στην πραγματική ζωή.

Δεν μου άρεσαν τα όνειρα να κολυμπούν σε ρηχά νερά. Ένα όνειρο πρέπει να προέρχεται από το υποσυνείδητο και δεν θα πρέπει να υποδουλώνεται από καθημερινές εικόνες ούτε συνηθισμένα θέματα. Ο ύπνος που τον σταματάνε και τον  κακομεταχειρίζονται καθημερινά γεγονότα σχετίζεται με έναν ήρεμο νου και κάποιον που μιλούσε όλη την ημέρα και συνέχιζε να μιλά και στον ύπνο του. Αυτά τα ασήμαντα όνειρα κρατούσαν κάποιον απασχολημένο με μια θολή κορνίζα μετά το πρωινό του πλύσιμο. 

Ο ύπνος μου και τα όνειρά μου, μπλέκονται μεταξύ τους, έχουν καταλάβει το σώμα μου σαν να δημιούργησαν το ένα το άλλο.

Περπατούσα σε ένα δάσος και δρασκέλιζα ήρεμα χωρίς να ξέρω πού πήγαινα. Δεν ήξερα αν επρόκειτο είτε για ένα βροχοδάσος  είτε για ένα τροπικό δάσος ή συνδυασμός εικόνων που έκλεψα από ντοκιμαντέρ, αλλά λογικά προσπαθούσα να εξερευνήσω την τοποθεσία του που δεν ήξερα. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήταν μέρα ή νύχτα αφού δεν μπορούσα να δω τον ουρανό λόγω των υπέροχων ψηλών δέντρων. Οι ακτίνες του φωτός που διαπερνούσαν τα δέντρα με έκαναν να νιώθω ότι δεν ήταν νύχτα. Θα ήταν ωραίο να αφήσω τον εαυτό μου σε αυτό το δάσος αν δεν ήξερα ότι ήταν όνειρο. Υποθέτω ότι τα όνειρα μας επιτρέπουν να νιώσουμε την αδρεναλίνη και τον ενθουσιασμό που δεν μπορούμε να νιώσουμε στην πραγματική ζωή.

Kafasina Gore Τεύχος 26: Ο Ισμαήλ. «Zargana Ismail»

Ο Ισμαήλ. «Zargana Ismail»

Σημ.: Το «zargana» χρησιμοποιείται για κάποιον που είναι πολύ αδύνατος. 

Ένιωσε πολύ κρύο ...

Ο Ισμαήλ δεν μπορούσε να συνηθίσει να αισθάνεται το κρύο στα πόδια του ενώ περπατούσε.... Το κρύο της Άγκυρας θα μπορούσε να διεισδύσει ανελέητα στο σώμα σου από το πιο αδύναμο σημείο σου και, ταξιδεύοντας μέσα στο σώμα σου, θα μπορούσε να επιτεθεί αιφνιδιαστικά σε μέρη όπου θα μπορούσε να ενταθεί. Τα πόδια του Ισμαήλ θα ένιωθαν πάντα κρύα. Τα μικροσκοπικά αδύναμα πόδια του, τα οποία είναι ασυμβίβαστα με το πρόσωπο του, θα δυσκολεύονταν να μεταφέρουν το σώμα του. Ήταν έτοιμος να τελειώσει το λύκειο. Εάν τα πόδια του δεν τον προδώσουν, αυτοί οι δρόμοι που περπατάει, θα αντικατασταθούν με τους διαδρόμους ενός πανεπιστημίου στο οποίο θα σπουδάσει με υποτροφία. 

Ο κρύος αέρας που αναπνέει κόλλησε στον λαιμό του. Ένιωσε το κρύο στα πόδια του και την ανάσα του στα πέλματά του. Οι ραφές στα πέλματα των παπουτσιών του ταιριάζουν με το πρόσωπό του. Μακάρι να είχε μπότες με χοντρές σόλες. Τότε, δεν θα τον  πείραζε το κρύο της Άγκυρας ή ο δρόμος για το σχολείο.

Kafasina Gore Τεύχος 25: Έχουμε ένα πρόβλημα.

Έχουμε ένα πρόβλημα.

Υπήρχε μια  συζήτηση με ασυναρτησίες μπροστά μου.  Οι άνθρωποι, χωρίς να ξέρουν τι λένε, είχαν αρχίσει να βυθίζουν τις προτάσεις τους σε ένα λιπαρό πιάτο με κρέας. Εκείνος που μιλούσε αργά και πρόβαλε το πρόβλημά του προσπαθούσε να μας πει ότι είχε πιο σημαντικά και βαθύτερα προβλήματα.

Τι είναι πρόβλημα τέλος πάντων; Πρόκειται για μια ασθένεια που φτιάχνουν διακριτικά οι άνθρωποι, η οποία έρχεται και φεύγει ή παραμένει πεισματικά όταν βαρεθεί. Σε αυτή την ασθένεια που ονομάζουμε "πρόβλημα", της αρέσει να χτίζει μια φωλιά εκεί που στεριώνει, και στη συνέχεια, να περιπλέκεται. Όταν ρίχνει μια σκιά πάνω από το μυαλό κάποιου, παίζει αργά ντέφι με την καρδιά του και τον κάνει ένα αισθάνεται αγχωμένος. Μπορεί να μετατρέψει το σώμα του σε ένα κομμάτι ξερό άζυμο ψωμί.

Ο Σελίμ είχε αρχίσει να μας λέει για τις πρώην του. Εάν ξεκινούσε μια πρόταση με κακοδιάθετο τόνο, θα μας κρατούσε σαν ντόμινο και θα μιλούσαμε για τα προβλήματα του παρελθόντος μέχρι να τελειώσει η νύχτα. Η συζήτηση ανάμεσα σε έξι άνδρες που κάθονταν γύρω από ένα μακρύ τραπέζι έπεφτε πάντα σε αυτή την παγίδα. Δεν ήξερα αν αυτό ήταν εξαιτίας πλήξης ή ανάγκης ή επειδή υποτιμούσαμε αυτό που μοιραζόμασταν, και προσπάθησα να μην ανησυχώ γι αυτό τόσο πολύ.

Παρόλο που καθόμουν στο άλλο άκρο του τραπεζιού αυτή η συζήτηση θα έφτανε και σε μένα. Θα ήθελαν να ακούσουν και τα δικά μου προβλήματα και να καταλάβουν αν τους πρόσεχα. Για να μην φανώ αλαζονικός θα χρησιμοποιούσα προβλήματα που κατασκεύασα με το μυαλό μου για αρχή. Μην με παρεξηγείτε, δεν είναι ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα, ποιος δεν έχει άλλωστε. Είναι μόνο ότι τα καθημερινά μας προβλήματα, γίνονται προβλήματα ζωής και εισβάλλουν στον πολύτιμο χρόνο μας. Θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε ο ένας τον άλλον όπως ένας ψυχολόγος και να εξαντλούμε τον εαυτό μας με έναν υπερσύγχρονο καθαρισμό, ο οποίος το μόνο που έκανε ήταν να κρύβει τα προβλήματά μας κάτω από το χαλί. Τα μεγάλα τραπέζια θα μπορούσαν να γίνουν η πολυθρόνα του ψυχολόγου. Αρχίσαμε να συμπεριφερόμαστε σαν θλιμμένοι θεραπευτές της σύγχρονης εποχής.

Kafasina Gore Τεύχος 24: Ιρφάν.

Ιρφάν

Τα ψέματα γι’αυτόν ήταν σαν την αναπνοή. 

Ήταν ο κύριος χαρακτήρας και όλοι στο σχολείο είχαν συμφωνήσει γι’αυτό, ο άνθρωπος των αντιφάσεων, ένας υπερασπιστής των ανθρώπινων λαθών, ένας ειδικός της αγριότητας, ανίδεος και αδιάφορος για την επιστήμη. Ήταν ένας απρόθυμος μαθητής λυκείου που μπορούσε να κάνει το ψέμα επάγγελμα και να μετατρέψει με την ευφυΐα του τη φοίτησή του σε μια φωλιά για τη βαρεμάρα του.

Η διαφορά ηλικίας ανάμεσα στον Ιρφάν και  σε μένα δεν ήταν άμεσα ανάλογη με την 9η τάξη που βρισκόμουν. Είχε ξεκινήσει αργά το Δημοτικό Σχολείο και είχε επαναλάβει δύο τάξεις και στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Μπορούσες να μαντέψεις την ηλικία του από το καθημερινό του ξύρισμα, από τα μαλλιά του που είχαν αρχίσει να αραιώνουν στο πλάι και από την βαθιά του φωνή. Συναντηθήκαμε στην καφετέρια του σχολείου. Είχε αντιδράσει ότι η ισορροπία των τιμών ανάμεσα στα χοτ ντογκ και τα αναψυκτικά προκαλούσε οικονομικές δυσκολίες και έκανε μεγάλη φασαρία γι’αυτό.  Είπε αυτά που δεν μπορούσα να πω. Χαιρετίσαμε ο ένας τον άλλον εκείνη την ημέρα και γίναμε φίλοι, και σύμφωνα με τα δικά του λόγια «κολλητοί».

Kafasina Gore Τεύχος 23: Το ίδιο πρόσωπο.

ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

Δεν είχε σημασία πού ήμουν...

Το βλέμμα της σχεδόν χτύπησε τα μάτια μου,τρύπησε την καρδιά μου με βέλη. Φαίνεται ότι βυθίστηκε σιωπηλά στην ψυχή μου, προκαλώντας ρίγη εκεί, ταράζοντας το στομάχι μου που έφτασε στην καρδιά μου, προσθέτοντας ζωή στην καρδιά μου περισσότερο από ποτέ.

Αγκαλιάζοντας τη λεπτή μέση του φλιτζανιού, προσπαθούσα να ζεστάνω τον κρύο αέρα. Στην πραγματικότητα, ούτε το τσάι ούτε ο ατμός που σκαρφάλωνε στα χείλη μου είχαν νόημα. Η θέα από το άλλο τραπέζι ήταν αρκετή, ένα βέλος στόχευε την καρδιά μου, ζέσταινε το μέσα μου. Κρατώντας ένα φλιτζάνι καφέ στα χέρια της με τα μάτια της, μου προκάλεσε μια αναστάτωση που δεν την υποψιαζόταν, και οι ματιές της ήταν σαν να πυροδότησαν μια σφαίρα.

Kafasina Gore Τεύχος 22: Μια ελπίδα ήταν κρυμμένη στη βροχή.

"Μια ελπίδα ήταν κρυμμένη στη βροχή".

Υπήρχε μια τεράστια ομπρέλα στην Κωνσταντινούπολη. Ο ουρανός ήταν καλυμμένος με πλαστικό μουσαμά ... Εάν τα σύννεφα φιλιόντουσαν, οι δρόμοι θα καθαρίζονταν, τα πεζοδρόμια θα καθαρίζονταν και το σκοτάδι στη μέση της καρδιάς θα κατέρρεε και θα πετούσε.

Εκδόθηκε το βιβλίο του Engin Akyurek με τίτλο "Σιωπή"

https://www.dogankitap.com.tr/kitap/Sessizlik-2602
Το βιβλίο του Engin Akyurek "Σιωπή" πηγαίνει τους αναγνώστες στα χρόνια που οι άνθρωποι συναντιόνταν πρόσωπο με πρόσωπο, έδειχναν την αγάπη τους όταν μιλούσαν και έκαναν ειλικρινείς συζητήσεις για να καταλάβουν ο ένας τον άλλον. Ήταν η εποχή που τα παιδιά ήταν ακόμα παιδιά που άρχισαν να παίζουν ποδόσφαιρο όταν έβλεπαν μια αλάνα, οι γείτονες αντάλλασσαν επισκέψεις χωρίς να ειδοποιούν, και γιορτάζαμε όλοι μαζί, και μοιραζόμασταν τη χαρά μας και τη λύπη μας ... Ήταν η εποχή που οι αγάπες μας δεν  ήταν θέμα των "μου αρέσει" και ξέραμε ότι η σιωπή  σήμαινε χωρισμό.

Kafasina Gore Τεύχος 21: Μια αναπνοή στο σκοτάδι.

Μια αναπνοή στο σκοτάδι. 

Στο τηλέφωνο ο Χακάν με λυπημένη φωνή και κοφτές αναπνοές είπε:

- Ο παππούς μου πέθανε...

Ο θείος Ισμέτ, ο παππούς του Χακάν, ο συμβουλάτορας της παιδικής μου ηλικίας, με τα τυφλά του μάτια, ήταν το κλειδί για τα μάτια της ψυχής μου. Είχε τυφλωθεί μετά από τον πυρετό μιας παιδικής αρρώστιας. Στον σκοτεινό του κόσμο,από τα παιδικά του χρόνια, μπορούσε να βρει φωτεινά χρώματα, να τα βάλει στην καρδιά του και να τα κουβαλάει στη ζωή του για 90 χρόνια. Η τύφλωση δεν ήταν κατάρα για αυτόν. Όταν τον ρωτούσαν για τον σκοτεινό του κόσμο, έβγαζε τον καπνό από το τσιγάρο του και άλλαζε θέμα. Έδειχνε πιο νέος σε σχέση με τους συνομηλίκους του και περπατούσε στητά. Αν ρωτούσες την κυρία Χατιτσέ για αυτόν θα σου έλεγε ότι φόραγε πάντα πουκάμισο και γραβάτα στις επίσημες περιστάσεις. Αν ρωτούσες τον γείτονά του, θα σου έλεγε ότι ήταν πάντα ανέμελος, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του, δεν ανησυχούσε ποτέ, ούτε τον στεναχωρούσε τίποτα, είχε απλά τη δική του ιδιαίτερη αντίληψη για τη ζωή. Κανένας δεν με ρώτησε, αλλά αν κάποιος με ρωτούσε, θα μπορούσα να πω πολλά. Χαμογελώντας με τα τυφλά του μάτια, σε προσκαλούσε στο λούνα-παρκ του σκοτεινού του κόσμου.

Kafasina Gore Τεύχος 20:Ας συναντηθούμε στις ιστορίες.

Αφού έκανα όλες τις τελευταίες διορθώσεις της ιστορίας μου που ετοίμασα για το περιοδικό Κafasına Göre , την έστειλα στην αγαπητή Idil εκδότρια του περιοδικού . Όταν κάποιος δεν είναι συγγραφέας το βάρος του έργου και το αίσθημα ευθύνης στα γραπτά  του κρύβονται. Έχω την αίσθηση ότι οι σπουδαίοι συγγραφείς και ποιητές με παρακολουθούν στην ιστορία που γράφω , και για να μην τους επιτεθώ, και δείξω ασέβεια για το έργο τους και τις ανησυχίες τους, σε κάθε ιστορία που γράφω ζητάω συγνώμη.

Αφού έγραψα και έστειλα την ιστορία μου, όλες οι λέξεις διέφυγαν σιωπηλά από το γεμάτο θόρυβο κεφάλι μου . Για μια στιγμή απολαμβάνω τη σιωπή και όταν το χώμα αρχίσει να στεγνώνει, θα ξεκινήσω να φυτεύω νέους σπόρους με τις νέες μου φράσεις. Βάζω ένα φλιτζάνι τσάι και όταν ήμουν έτοιμος να χαλαρώσω επειδή είχα στείλει την ιστορία μου έγκαιρα, ένα μέιλ από την Idil εμφανίζεται στο κινητό μου.

-Γεια. Διάβασα με ευχαρίστηση την ιστορία, αλλά μακάρι αυτό το αστείο σου να ερχόταν νωρίτερα. Μόλις τελειώσαμε την έκδοση του καινούργιου τεύχους και δεν έχουμε χρόνο για καινούργιο πρότζεκτ.

Kafasina Gore Τεύχος 19: Κακοτυχία.

ΚΑΚΟΤΥΧΙΑ

Το γέρικο σώμα δεν ήταν μεταξύ εκείνων των πελατών στο τραπέζι στο οποίο έπινα το τσάι μου. Ο γέρος λαχειοπώλης έδειχνε ευγένεια και διάβαζε ποιήματα σε όλους αλλά δεν θα σταματούσε ποτέ στο τραπέζι μου. Αν και το καπέλο του «Εθνικού λαχείου» στο κεφάλι του θα μπορούσε να ελαφρύνει την ωριμότητα του που ήρθε με την ηλικία του, φορούσε τις ρυτίδες στο  πρόσωπό του σαν να ήταν επωμίδες που τις είχε κερδίσει. Ήταν σαν ένα αόρατο χέρι να είχε έρθει, να τον ακούμπησε κάτω, να αντέγραψε το σώμα του με καρμπόν, να του έδωσε πίσω το αντίγραφο και μετά ο γέρος λαχειοπώλης κλείδωσε το πρωτότυπο σε ένα ντουλάπι που μύριζε ναφθαλίνη.

Kafasina Gore Τεύχος 18: Μια νύχτα.

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ

Γελούσα στη σκέψη ότι η πρώην αγαπημένη μου καθόταν στο τραπέζι απέναντι μου.  Δεν με είχε δει. Αν μπορούσα να δω - το χαμόγελο της θα έχει παγώσει, το χαμόγελο  δεν θα κατέβαινε στο πρόσωπό μου. Ήμασταν σε ένα ακριβό εστιατόριο και μέσα υπήρχαν άνθρωποι που θα μπορούσαν να πληρώσουν ακόμα πιο ακριβούς λογαριασμούς. Θα έπρεπε να φιλτράρω αυτό που έβλεπα γιατί δίπλα μου στο τραπέζι καθόταν ένα κορίτσι που ήταν η αγαπημένη μου για δύο μήνες τώρα και είναι ικανή να ξεδιαλύνει την κατάσταση με τις μικρές γυναικείες κινήσεις της. Μέσα στη νύχτα δεν ήμουν έτοιμος.

Συνέντευξη του Engin Akyurek στο περιοδικό Kafasina Gore.

«Παρ’όλα αυτά η ζωή είναι ωραία.» 


K.G: Κάνουμε αυτή τη συνέντευξη και σύντομα θα απολαύσουμε την πρεμιέρα της νέας σας ταινίας «Çocuklar Sana Emanet» αλλά γράφετε επίσης και για το Kafasina Gore. Πώς αισθάνεστε που μιλάτε για την καινούργια ταινία σας σε ένα περιοδικό στο οποίο οι ιστορίες σας εμφανίζονται σε κάθε τεύχος; 

Engin: Η 19η ιστορία μου θα δημοσιευτεί σε αυτό το τεύχος. Για τους ανθρώπους που γράφουν επαγγελματικά αυτή η κατάσταση δεν είναι κάτι εξαιρετικό, αλλά για μένα είναι ένα μοναδικό συναίσθημα. Είμαι ένας άνθρωπος που ασχολείται με την ηθοποιία, ένα λογοτεχνικό και χιουμοριστικό περιοδικό δημοσιεύει τις ιστορίες μου, και τώρα στο ίδιο περιοδικό μπορώ να μιλήσω για την ταινία μου. Αυτό είναι πολύ καλό για μένα. Το περιοδικό Kafasina Gore βρίσκεται στην αγορά εδώ και τρία χρόνια. Από τότε, κέρδισε τους πιστούς του αναγνώστες και στο μέλλον θα υπάρξουν ακόμα περισσότεροι. Όταν άρχισα δεν πίστευα ότι θα έγραφα συνέχεια αλλά περνώντας ο καιρός μου άρεσε. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με το γράψιμο. Είχα ιστορίες στο μυαλό μου και ήθελα να κάνω κάτι για αυτό. Ήμουν ανοιχτός στις προτάσεις του Kafasina Gore. Το να δίνω συνέντευξη στο ίδιο περιοδικό για την ερμηνεία μου, είναι ιδιαίτερα ευχάριστο.

Kafasina Gore Τεύχος 17: Το όνομά της είναι «Sefa» (απόλαυση ή λωτοφάγος).

Με κοίταζε δίχως ντροπή χωρίς ούτε καν να ανοιγοκλείνουν τα μάτια της. Η αναίδεια της δεν σχετιζόταν με τη χρονική πορεία της σχέσης μεταξύ μας. Όταν ήταν άτακτη, θα με κοίταζε με ένα σταθερό βλέμμα και, χαζολογώντας μαζί μου, δεν θα έκανε ποτέ τις «γατίσιες» δουλειές της. Μην με ρωτάτε πώς μια γάτα μπορεί να έχει δουλειές. Ξέρετε, σας αφήνει να την χαϊδεύετε, νιαουρίζει με μισή καρδιά, και προσποιείται ότι είναι ένοχη... Για αυτό μιλάω.

Υπήρχαν πράγματα και προτάσεις που συνόψιζαν κάθε σχέση. Και η σύνοψη της σχέσης μας ήταν μια γάτα.

Kafasina Gore Τεύχος 16: Γεια.

Όταν έφυγα από το σπίτι κοίταξα στο γραμματοκιβώτιο. Εδώ και έξι μήνες, η από 20ετίας φίλη μου δεν μου είχε γράψει τίποτα. Η φίλη μου, η οποία ήταν μάρτυρας των πιο σημαντικών στιγμών της προσωπικής μου ζωής. Εκατοντάδες φράσεις που δεν θα μπορούσα ποτέ να πω στον εαυτό μου. 
Πριν από είκοσι χρόνια σε μια σχολική αίθουσα συνδεθήκαμε , προσεγγίσαμε τα 500 χιλιόμετρα μεταξύ μας με ένα λευκό χαρτί . Ο καθηγητής λογοτεχνίας είχε μια τσάντα με φίλους δι’αλληλογραφίας λες και ήταν μπάλες του μπίνγκο. Ήταν μια κουραστική και περιττή αγγαρεία για όλους εμάς. Δεν μπόρεσα να στείλω γράμμα με ευχές για Καλή Χρονιά μετά το γράμμα μου στον Αη-Βασίλη . Κατά τη διάρκεια της τελευταίας μισής ώρας του μαθήματος , όλη η τάξη έγραψε γράμμα σε κάποιον άγνωστο .Τι μπορείς να γράψεις σε κάποιον που δεν ξέρεις; Γράφεις «Γεια», γράφεις «Είσαι καλά;». Βάζεις μια τελεία , περιμένεις, σκέφτεσαι, και μετά γράφεις... Είπα τα πάντα για μένα σε ένα γράμμα δύο σελίδων . Κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι να γράψεις κάτι σε κάποιον που δεν ξέρεις ποιος είναι. Όλοι στην τάξη μουντζούρωσαν κάτι πάνω στο χαρτί.

Kafasina Gore Τεύχος 15 : Ο Γερμανικός ποιμενικός μας.

Ζούμε σε ένα μεγάλο χάος. Από τα παράθυρα μπορείτε να δείτε φορτηγά και εκσκαφείς. Αντί για σιωπή και ηρεμία, απογοητευτικοί ήχοι έρχονται στα αυτιά μας. Τα παλιά κτίρια κατεδαφίζονται και στη θέση τους δημιουργείται κάτι καινούργιο, μια νέα αισθητική της αρχιτεκτονικής.

Kafasina Gore Τεύχος 14: Το να φεύγεις.

ΤΟ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙΣ-  Engin Akyurek

Συνήθιζε να κρύβεται πίσω από τις προτάσεις. Ωστόσο, δεν μου άρεσαν τα ορατά πράγματα και συνήθιζα να χτίζω παγόβουνα με αόρατες προτάσεις.

Τα λόγια της συνεχίστηκαν και συνεχίστηκαν. Δεν πήρε ούτε μία ανάσα για να προσθέσει ένα κόμμα ανάμεσα στις μακριές της προτάσεις.

«Φεύγω», είπε.

Πρέπει πάντα το ρήμα «φεύγω» να είναι τόσο βίαιο από τη φύση του; Η εποχή ή η χρονική περίοδος που ζούσαμε δεν είχε σημασία. Καθισμένοι σε ένα τραπέζι και φλυαρώντας με έναν τρόπο που ταίριαζε σε αριστοκράτες των μοντέρνων καιρών, είχαμε ρίξει όλη μας την ωμότητα στη φωτιά. Όλες οι προτάσεις , που ακολούθησαν το ρήμα «φεύγω», κατέβαιναν τον δρόμο με τη μέγιστη ταχύτητα, σαν ένα φορτηγό, που του είχαν σπάσει τα φρένα. Είχαμε εξομοιώσει τις χρονολογικές τύψεις του παρελθόντος με τα βάσανα, που υπέστησαν οι άνθρωποι σε όλη την ιστορία. Όταν λέω «είχαμε εξομοιώσει», τα είχα απλά μόλις ακούσει και, ακούγοντας τα, είχα συμπράξει σε όλα από ντροπή. Πάντα πιστεύω ότι οι άνθρωποι που υποφέρουν από πονόδοντο αισθάνονται τον ίδιο πόνο. Αν και οι πόνοι που μας ένωναν φαίνονταν τόσο απλοί, το να βρούμε δυο λέξεις για να εκφράσουμε τον πόνο της καρδιάς μας ήταν πολύ δύσκολο.