Εκδόθηκε το βιβλίο του Engin Akyurek με τίτλο "Σιωπή"

https://www.dogankitap.com.tr/kitap/Sessizlik-2602
Το βιβλίο του Engin Akyurek "Σιωπή" πηγαίνει τους αναγνώστες στα χρόνια που οι άνθρωποι συναντιόνταν πρόσωπο με πρόσωπο, έδειχναν την αγάπη τους όταν μιλούσαν και έκαναν ειλικρινείς συζητήσεις για να καταλάβουν ο ένας τον άλλον. Ήταν η εποχή που τα παιδιά ήταν ακόμα παιδιά που άρχισαν να παίζουν ποδόσφαιρο όταν έβλεπαν μια αλάνα, οι γείτονες αντάλλασσαν επισκέψεις χωρίς να ειδοποιούν, και γιορτάζαμε όλοι μαζί, και μοιραζόμασταν τη χαρά μας και τη λύπη μας ... Ήταν η εποχή που οι αγάπες μας δεν  ήταν θέμα των "μου αρέσει" και ξέραμε ότι η σιωπή  σήμαινε χωρισμό.

Kafasina Gore Τεύχος 21: Μια αναπνοή στο σκοτάδι.

Μια αναπνοή στο σκοτάδι. 

Στο τηλέφωνο ο Χακάν με λυπημένη φωνή και κοφτές αναπνοές είπε:

- Ο παππούς μου πέθανε...

Ο θείος Ισμέτ, ο παππούς του Χακάν, ο συμβουλάτορας της παιδικής μου ηλικίας, με τα τυφλά του μάτια, ήταν το κλειδί για τα μάτια της ψυχής μου. Είχε τυφλωθεί μετά από τον πυρετό μιας παιδικής αρρώστιας. Στον σκοτεινό του κόσμο,από τα παιδικά του χρόνια, μπορούσε να βρει φωτεινά χρώματα, να τα βάλει στην καρδιά του και να τα κουβαλάει στη ζωή του για 90 χρόνια. Η τύφλωση δεν ήταν κατάρα για αυτόν. Όταν τον ρωτούσαν για τον σκοτεινό του κόσμο, έβγαζε τον καπνό από το τσιγάρο του και άλλαζε θέμα. Έδειχνε πιο νέος σε σχέση με τους συνομηλίκους του και περπατούσε στητά. Αν ρωτούσες την κυρία Χατιτσέ για αυτόν θα σου έλεγε ότι φόραγε πάντα πουκάμισο και γραβάτα στις επίσημες περιστάσεις. Αν ρωτούσες τον γείτονά του, θα σου έλεγε ότι ήταν πάντα ανέμελος, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του, δεν ανησυχούσε ποτέ, ούτε τον στεναχωρούσε τίποτα, είχε απλά τη δική του ιδιαίτερη αντίληψη για τη ζωή. Κανένας δεν με ρώτησε, αλλά αν κάποιος με ρωτούσε, θα μπορούσα να πω πολλά. Χαμογελώντας με τα τυφλά του μάτια, σε προσκαλούσε στο λούνα-παρκ του σκοτεινού του κόσμου.

Kafasina Gore Τεύχος 20:Ας συναντηθούμε στις ιστορίες.

Αφού έκανα όλες τις τελευταίες διορθώσεις της ιστορίας μου που ετοίμασα για το περιοδικό Κafasına Göre , την έστειλα στην αγαπητή Idil εκδότρια του περιοδικού . Όταν κάποιος δεν είναι συγγραφέας το βάρος του έργου και το αίσθημα ευθύνης στα γραπτά  του κρύβονται. Έχω την αίσθηση ότι οι σπουδαίοι συγγραφείς και ποιητές με παρακολουθούν στην ιστορία που γράφω , και για να μην τους επιτεθώ, και δείξω ασέβεια για το έργο τους και τις ανησυχίες τους, σε κάθε ιστορία που γράφω ζητάω συγνώμη.

Αφού έγραψα και έστειλα την ιστορία μου, όλες οι λέξεις διέφυγαν σιωπηλά από το γεμάτο θόρυβο κεφάλι μου . Για μια στιγμή απολαμβάνω τη σιωπή και όταν το χώμα αρχίσει να στεγνώνει, θα ξεκινήσω να φυτεύω νέους σπόρους με τις νέες μου φράσεις. Βάζω ένα φλιτζάνι τσάι και όταν ήμουν έτοιμος να χαλαρώσω επειδή είχα στείλει την ιστορία μου έγκαιρα, ένα μέιλ από την Idil εμφανίζεται στο κινητό μου.

-Γεια. Διάβασα με ευχαρίστηση την ιστορία, αλλά μακάρι αυτό το αστείο σου να ερχόταν νωρίτερα. Μόλις τελειώσαμε την έκδοση του καινούργιου τεύχους και δεν έχουμε χρόνο για καινούργιο πρότζεκτ.

Kafasina Gore Τεύχος 19: Κακοτυχία.

ΚΑΚΟΤΥΧΙΑ

Το γέρικο σώμα δεν ήταν μεταξύ εκείνων των πελατών στο τραπέζι στο οποίο έπινα το τσάι μου. Ο γέρος λαχειοπώλης έδειχνε ευγένεια και διάβαζε ποιήματα σε όλους αλλά δεν θα σταματούσε ποτέ στο τραπέζι μου. Αν και το καπέλο του «Εθνικού λαχείου» στο κεφάλι του θα μπορούσε να ελαφρύνει την ωριμότητα του που ήρθε με την ηλικία του, φορούσε τις ρυτίδες στο  πρόσωπό του σαν να ήταν επωμίδες που τις είχε κερδίσει. Ήταν σαν ένα αόρατο χέρι να είχε έρθει, να τον ακούμπησε κάτω, να αντέγραψε το σώμα του με καρμπόν, να του έδωσε πίσω το αντίγραφο και μετά ο γέρος λαχειοπώλης κλείδωσε το πρωτότυπο σε ένα ντουλάπι που μύριζε ναφθαλίνη.

Kafasina Gore Τεύχος 18: Μια νύχτα.

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ

Γελούσα στη σκέψη ότι η πρώην αγαπημένη μου καθόταν στο τραπέζι απέναντι μου.  Δεν με είχε δει. Αν μπορούσα να δω - το χαμόγελο της θα έχει παγώσει, το χαμόγελο  δεν θα κατέβαινε στο πρόσωπό μου. Ήμασταν σε ένα ακριβό εστιατόριο και μέσα υπήρχαν άνθρωποι που θα μπορούσαν να πληρώσουν ακόμα πιο ακριβούς λογαριασμούς. Θα έπρεπε να φιλτράρω αυτό που έβλεπα γιατί δίπλα μου στο τραπέζι καθόταν ένα κορίτσι που ήταν η αγαπημένη μου για δύο μήνες τώρα και είναι ικανή να ξεδιαλύνει την κατάσταση με τις μικρές γυναικείες κινήσεις της. Μέσα στη νύχτα δεν ήμουν έτοιμος.