Kafasina Gore Τεύχος 20:Ας συναντηθούμε στις ιστορίες.

Αφού έκανα όλες τις τελευταίες διορθώσεις της ιστορίας μου που ετοίμασα για το περιοδικό Κafasına Göre , την έστειλα στην αγαπητή Idil εκδότρια του περιοδικού . Όταν κάποιος δεν είναι συγγραφέας το βάρος του έργου και το αίσθημα ευθύνης στα γραπτά  του κρύβονται. Έχω την αίσθηση ότι οι σπουδαίοι συγγραφείς και ποιητές με παρακολουθούν στην ιστορία που γράφω , και για να μην τους επιτεθώ, και δείξω ασέβεια για το έργο τους και τις ανησυχίες τους, σε κάθε ιστορία που γράφω ζητάω συγνώμη.

Αφού έγραψα και έστειλα την ιστορία μου, όλες οι λέξεις διέφυγαν σιωπηλά από το γεμάτο θόρυβο κεφάλι μου . Για μια στιγμή απολαμβάνω τη σιωπή και όταν το χώμα αρχίσει να στεγνώνει, θα ξεκινήσω να φυτεύω νέους σπόρους με τις νέες μου φράσεις. Βάζω ένα φλιτζάνι τσάι και όταν ήμουν έτοιμος να χαλαρώσω επειδή είχα στείλει την ιστορία μου έγκαιρα, ένα μέιλ από την Idil εμφανίζεται στο κινητό μου.

-Γεια. Διάβασα με ευχαρίστηση την ιστορία, αλλά μακάρι αυτό το αστείο σου να ερχόταν νωρίτερα. Μόλις τελειώσαμε την έκδοση του καινούργιου τεύχους και δεν έχουμε χρόνο για καινούργιο πρότζεκτ.


Δεν ήξερα τι ήθελε να πει η Ιντίλ. Μου αρέσουν τα αστεία , αλλά στην ιστορία μου δεν υπάρχουν τρελά πράγματα. Αμέσως τηλεφώνησα στην Ιντίλ. Τι εννοούσε με το «αστείο» που ανέφερε στο μέιλ; Με το γνωστό χαμόγελο στο πρόσωπό της η Ιντίλ σήκωσε το τηλέφωνο, και μου εξήγησε τι εννοούσε με το αστείο.Αφού άκουσα την Ιντίλ, την ρώτησα :

- Αστειεύεσαι;

- Χαχαχα.

Έπρεπε να καταλάβω την ουσία του θέματος πριν αυτό το αστείο γίνει σαν ένας αγώνας τένις. Η τελευταία ιστορία μου υπήρχε εδώ και λίγο καιρό στο μυαλό μου και δεν το είχα πει σε κανέναν. Μία από τις ιστορίες που είχαν σταλθεί στο Kafasına Gore και η ιστορία που έγραψα ήταν ακριβώς η ίδια. Όταν διάβασα την ιστορία κατάλαβα τι έλεγε η Ιντίλ. Αν υπήρχε κάποιο αστείο,  αυτό απευθυνόταν σε μένα. Το άτομο που την έστειλε είχε μόνο μια διεύθυνση μέιλ. Ανάμεσα στις εκατοντάδες διευθύνσεις, που είχαν το όνομα Zeynep Yildirim, προσπάθησα να βρω κάποιο γνώριμο πρόσωπο. Ακόμα και αν είχαν κλέψει την ιστορία μου και την είχαν στείλει πριν από μένα, δεν ήθελα να είμαι το θύμα ενός ανόητου αστείου. Ήπια μια γουλιά τσάι, δεν ήθελα να ζήσω την παράνοια των σύγχρονων ανθρώπων και να πιστέψω ότι ο υπολογιστής μου είχε προσβληθεί από ιό. Τίποτα δεν είναι αδύνατο κάτω από τον ήλιο,αλλά δεν είναι δυνατόν να έχω γράψει ακριβώς την ίδια ιστορία με αυτή ενός ανθρώπου που δεν γνωρίζω. Όλως περιέργως, άρχισα να κάνω περιήγηση στις λευκές σελίδες της μνήμης μου. Ίσως να έχω επηρεαστεί από τις ιστορίες του αγαπημένου μου συγγραφέα. Μπορεί να έχουμε διαβάσει την ίδια ιστορία η οποία μας άγγιξε και καταγράφηκε στο υποσυνείδητό μας. Η εξιστόρηση και η συγγραφή μιας ιστορίας είναι μια φυσιολογική κατάσταση, αλλά η ιστορία που έγραψα ήταν δική μου. Ήταν ένα θέμα που δεν αφορούσε τους μεγάλους συγγραφείς και ποιητές που έχω διαβάσει. Το πιο ενδιαφέρον ήταν ότι έγραψα την ιστορία από την οπτική μεριά ενός άντρα, και το άτομο που έστειλε την ιστορία την έγραψε από την οπτική μεριά μιας γυναίκας.

Ένας άντρας βλέπει την εικόνα ενός νησιού του οποίου είχε δει φωτογραφίες στην παιδική του ηλικία. Ο άντρας βλέπει στα όνειρά του τον εαυτό του στο νησί, και ξυπνάει ιδρωμένος. Μέσα στη νύχτα αγοράζει ένα αεροπορικό εισιτήριο και πηγαίνει στο νησί χωρίς να πάρει τίποτα μαζί του. Στο νησί υπάρχει μια γυναίκα. Και η αγάπη αρχίζει μεταξύ τους... Η ιστορία της μετάβασης στο νησί και οι ομοιότητες του τόπου που περιγράψαμε,είναι τα συναισθήματα του ίδιου ανθρώπου. Φαινόταν να είναι το σημείο συνάντησης του ίδιου ονείρου. Είναι δυνατόν να συναντήσεις κάποιον στις ιστορίες εκτός και αν οι σπουδαίοι συγγραφείς που κρύβονται από πίσω το επιτρέψουν ... Ήπια  την τελευταία γουλιά από το παγωμένο τσάι μου και έγραψα ένα μέιλ στην διεύθυνση που είχα μπροστά μου.

-Γεια. Πρώτα από όλα θα ήθελα να διαβάσετε την ιστορία που σας στέλνω. Το γεγονός ότι στείλατε την ιστορία σας πριν από μένα ίσως να μοιάζει με σύμπτωση, ίσως να σκεφτείτε ότι αστειεύομαι αλλά θα ήθελα να ξέρετε ότι αυτή  η ιστορία είναι πολύτιμη για μένα. Δεν περιμένω να μου απαντήσετε, ήθελα απλά να το ξέρετε. Καλή σας μέρα.

Αφού έστειλα το μέιλ, άρχισα να σκέφτομαι ποιο είναι αυτό το άτομο. Το μέιλ που έγραψα ήταν λίγο συγκρατημένο, αλλά η ελπίδα για μια απάντηση μπορεί να με βοηθήσει να καταλάβω ποιος κρύβεται πίσω από αυτές τις λέξεις. Η σύντομη περίληψη της ιστορίας μου ήταν πίσω από ένα συναίσθημα. Όταν προσπάθησα να το κάνω ορατό για να το περιγράψω ήταν μια ευαισθησία που θα μπορούσε να μείνει στο βαλτό του μυαλού. Δεν το λέω για να δώσω ένα αιώνιο νόημα στην ιστορία, αισθάνομαι ότι μπορούμε να μοιραστούμε τα ίδια συναισθήματα, να εκφράσουμε την ύπαρξη ανθρώπων που αισθάνονται σαν να μην είμαστε μόνοι. Αν και πιστεύουμε ότι είμαστε μόνοι αυτή τη στιγμή, ιστορίες, φράσεις και συναισθήματα θα μπορούσαν να μας φέρουν μαζί για να νιώσουμε τα ίδια πράγματα. Υποθέτω πως κάπως έτσι είναι τα δίδυμα...

Το περιοδικό δημοσίευσε μια άλλη ιστορία. Η Ιντίλ και ο Γιασίν ακόμα πιστεύουν ότι τους κάνω πλάκα και ότι εγώ έγραψα και τις δύο ιστορίες. Αποφάσισα να κλείσω αυτό το θέμα και να μην ασχοληθώ άλλο. Έτσι κι αλλιώς ήταν ένα προσωπικό θέμα. Έσβησα την ιστορία του νησιού από την μνήμη του υπολογιστή μου και προσπάθησα να συμπεριφέρομαι σαν να μην είχα γράψει ποτέ μια τέτοια ιστορία.

Το περιοδικό Κafasina Gore βγαίνει κάθε δύο μήνες, αλλά οι μέρες περνάνε γρήγορα και η ημερομηνία του καινούργιου τεύχους χτύπησε πάλι την πόρτα μου, και σκέφτομαι τι να γράψω. Το μυαλό μου γύριζε συνεχώς στην ιστορία του νησιού. Μέσα μου υπήρχε κάτι που δεν είχε τελειώσει, η αίσθηση ότι κάτι λείπει. Τα μέρη στα οποία ταξίδεψα με το μυαλό μου έρχονταν σαν να μου έλεγαν ότι δεν ήμουν εκεί. Έγραψα και έστειλα μια άλλη ιστορία. Στη νέα μου ιστορία, έγραψα σκόπιμα μια άλλη πορεία γεγονότων, έγραψα για συναισθήματα και θέματα στα οποία δεν πίστευα πραγματικά. Στη συνέχεια, όπως έκανα κάθε φορά, και με ευχαρίστηση από το γεγονός ότι έστειλα την ιστορία, κάθισα άνετα με ένα φλιτζάνι τσάι. Κοιμήθηκα στην πολυθρόνα που καθόμουν. Ήμουν σε μια κατάσταση αναταραχής που με πλησίαζε αργά...Είχα την κοιλιά μου γεμάτη με μια τσαγιέρα τσάι, και η κατάσταση ύπνου που είχα πέσει ήταν η κατάλληλη. Μερικές φορές υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Σε αυτή τη λεπτή γραμμή περπατούσα, χωρίς να ξέρω πού να πάω, έφυγα μέσα στη σιωπή. Κάθε βήμα που έκανα με έφερνε όλο και πιο κοντά στον ύπνο, ένιωθα το νερό από τα πόδια μου μέχρι τους καρπούς μου.

Ήμουν στην παραλία και περπατούσα από τα ρηχά στα βαθιά. Το βλέμμα μου ήταν εστιασμένο στο νερό, προσπαθώντας να κάνω το επόμενο βήμα, οι πέτρες και τα φύκια που ένιωθα στα δάχτυλα μου, με βοήθησαν να καταλάβω πού ήμουν. Όταν κοίταξα κατάλαβα ότι είχα επιστρέψει στο ίδιο νησί. Ο ήλιος ήταν έτοιμος να δύσει ή να ανατείλει. Στην ουσία δεν είχε καμιά σημασία , αισθανόμουν ωραία να είμαι μέσα στο νερό. Ήμουν πίσω σε αυτό το νησί μέσα από την έμπνευση μου. Έκανα μια πολύ μακρινή πτήση στο νησί που ερωτεύτηκα. Τα λόγια μου και οι φράσεις μου, δημιούργησαν με αόρατη λεπτότητα τη γυναίκα που αγαπώ. Θα μπορούσα να δω και να θυμηθώ αυτή την ιστορία από το μηδέν; Δεν ήμουν σε ένα νησί φαντασίας. Υπήρχαν άνθρωποι που κολύμπησαν στη θάλασσα, πήδησαν από τα βράχια, έπιναν και γελούσαν στην ακτή, κοιτάζοντας τον ήλιο και τα σύννεφα. Όλοι γελούν και υπήρχε μια εικόνα από την πραγματικότητα. Όλοι γύρω μου έμοιαζαν σαν να έκαναν πρόβα έναν κόσμο τον οποίο είχα ονειρευτεί. Κοίταζα τους ανθρώπους στη θάλασσα, άνθρωποι που γέλαγαν και διασκέδαζαν, αναζητώντας τη γυναίκα που είχα ερωτευτεί...

Ο ύπνος μου στον καναπέ που έμοιαζε με μισοφέγγαρο, διακόπηκε από έναν βαθύ αναστεναγμό. Το σώμα μου ήταν μουδιασμένο, τα πόδια μου και τα μάτια μου φαίνονταν να είναι βρεγμένα. Θα ήταν καλύτερο για το μουδιασμένο σώμα μου να είναι κάτω από το ντους από το να είναι ακινητοποιημένο σε αυτό το μέρος. Η ιστορία του νησιού τριγυρνούσε στο μυαλό μου.Κάθισα πάλι στον καναπέ. Όταν σκεφτόμουν πώς θα συνεχίσω να γράψω την ιστορία ήρθε ένα μέιλ στο τηλέφωνό μου:

"Γεια.

Είμαι η Ζeynep Yildirim. Διάβασα με μεγάλη έκπληξη την ιστορία που μου στείλατε. Αν θέλετε να διαβάσετε τη συνέχεια της ιστορίας μου,σας έχω στείλει ένα συνημμένο σε αυτό το μέιλ. Καλή σας μέρα. "

"Ήμουν στη θάλασσα, κοίταζα γύρω μου, σαν κάτι να με περίμενε στο νερό. Ανάμεσα στους χαμογελαστούς και χαρούμενους ανθρώπους, υπήρχε κάποιος που είδε τη θάλασσα μπροστά του. Ήταν φανερό ότι ήταν ξένος στο νησί. Τα βήματά του ήταν γεμάτα φόβο. Η ομορφιά του τόπου του έδωσε το κουράγιο να κάνει τα βήματά του μεγαλύτερα. Συνάντησα τον άντρα και ήξερα ποιος ήταν. Ο άντρας με τον οποίο ερωτεύτηκα επέστρεψε στο νησί ... "

      --------------------------------------------------------------------

Let's meet in the Stories “Öykülerde Buluşalım” by Engin Akyürek, 20th edition of Kafasina Göre Magazine (May-June 2018)

After making all the latest corrections to my story, I sent it to my beloved Idil, editor of the Kafasina Göre magazine. When someone is not a writer, the heaviness of the work and the sense of responsibility in the writings are hidden. I have the feeling that the great writers and poets are watching me at the story I write, and for not attack them and show disrespect for their own work and their worries, in every story I send, I apologize.

After writing and sending my stories, all the words silently escaped from my noisy head. For a moment I enjoyed the silence and when the soil began to dry up, I started planting new seeds with my new phrases. I put a cup of tea, when I was ready to relax because I had sent my story in time, a message from Idil appears on my mobile.

-Hello. I read with delight the story, but I wish your joke was coming earlier. We have just finished editing the new magazine and we have no time for a new project.

I did not know what Idil wanted to say. I like the jokes, but in my story there is no crazy things. I just called Idil. What did she mean by the “joke” she mentioned in the email? Idil picked up the phone, with her familiar smile on her face, and explained what she meant about the “joke”. After listening to Idil, I asked her:

-Are you kidding me??

- Hahaha

I had to figure out the essence of the subject before this joke became like a tennis match. My last story was in my mind for a while and I did not say it to anyone. One of the stories sent to Kafasına Göre, and the story I was writing was exactly the same. When I read the story I understood what Idıl was saying. If there was a joke, it was addressed to me. The person who sent it had only one e-mail address... Among the hundreds of addresses that had been named as Zeynep Yildirim I tried to find a familiar face. Even if they had stolen my story and sent it before me, I did not want to be the victim of a meaningless joke. I took a sip of tea, I did not want to experience the notion of the modern people who think that my computer was being attacked by a virus. Nothing is impossible under the sun, but it could not be possible that I have written exactly the same story as that of a person I do not know. Surprisingly, I started to browse the white pages of my memory. Maybe I was influenced by the stories I have read from my favorite author. Probably we read the same story that touched us and stayed in our subconscious. The narration and writing of a story is a normal state, but the story I wrote was mine. It was an issue that did not concern the great writers and poets I have read. The most interesting thing is that I wrote the story from the visual part of a man, and the person who sent the story wrote it from the visual part of a woman.

A man is seeing an image of an island whose picture he had seen in his childhood. The man sees himself in the island, in his dreams, he wakes up sweaty, this night he buys an air ticket and goes to the island without get anything. There is a woman on the island. And the love begins between them... The history of going to the island and the similarities of the place described, are the feelings of the same person, seemed to be the meeting point of the same dream. It is possible to meet anyone in the histories only if important writers hiding from behind allow it... I drank the last sip of cold tea and wrote something to the mailing address in front of me:

-Hello. First of all, I would like that you read the story I sent you. The fact that you send your story before me it may seems like a coincidence, maybe you think I'm kidding, but I want you to  know that this history is very precious to me. I do not expect an answer, I just wanted you to know it. Have a good day

After sending the email, I began to think about who this person was. The email I wrote was a little restrained, but the hope for a reply can help me understand who is hiding behind those words. The brief summary of my story was behind a feeling. When I tried to make it visible to describe, it was of a delicacy that could be dried in the swamp of the mind. I am not saying it to give an eternal meaning to the history, I feel we can share the same emotions, to express the existence of people who feel as if we are not alone. Although we think we are alone at this time, stories, phrases and emotions could bring us together to feel the same things. I suppose it’s the way the twins are...

The magazine published another story. Idil and Yassin still think I am kidding, that I wrote both stories. I decided to close this issue so it do not go further. It was a personal matter anyway. I erased it from the memory of my computer and tried to behave as if I had never written such a story...

Kafasina Göre magazine is published every two months, but the days ran fast and the date of the new issue knocked again on my doorstep, and I think about what to write, my mind constantly returned to the story of the island. There was something in me that had not finished, the feeling that something was missing. The places I traveled in my mind came as if they were telling me, I was not here. I wrote and sent another story, in my new story I intentionally wrote another course of events, feelings and issues that I did not really believe. Then, as I did every time, and with pleasure from the fact that I sent the story, I sat comfortably with a cup of tea. I fall asleep in the chair I was sitting. I was in a state of turmoil that was approaching me slowly... I had my belly filled with all the tea of the teapot that was in the “samovar”, and the sleeping condition I had fallen was the appropriate. Sometimes there is a thin line between sleeping and weakfulness, in this fine line I walked, without knowing where to go, I went through the silence. Every step I made brought me ever closer to sleep, I felt water from my feet to my wrists.

I was on the beach walking from the shallow to the bottom. My gaze was focused on the water, trying to make the next step, the stones and the algae that I felt on my toes, helped me understand where I was. When I looked up I understood that I was returning to the same island. The sun was ready to fall or set. At the matter of fact it did not matter, it feels good to be in the water. I was back on this island through my inspirations. I did a very long flight to the island I fell in love. My words and my phrases created with invisible subtlety the woman I'm in love with. Would I be able to see and remember this story to tell from scratch? I was not on a fantasy island. There were people who swam in the sea, leaped from the rocks, drank and laughed at the shore, staring at the sun and the clouds. Everybody laughs and there was a picture from reality. All around me seemed like they were rehearsing a world they dreamed about... I looked at the people in the sea, people who laughed and entertained, looking to the woman I fell in love with...

My sleeping on the half-moon couch, was disturbed by a deep sigh. My body was numb, my feet and my eyes seemed to be wet. It was better for my numb body to be under the shower than to be stranded in that place. The story of the island was around my mind. I went back to the couch. When I thought I would continue to write the story, there was a mail in my phone.

-HELLO, I'm Zeynep Yıldırım. I read with great surprise the story you sent me. If you want to read the sequel of the story that I wrote, I sent you in the attachment. Have a nice day.

“I was in the sea, I looked around, as if something was waiting for me in the water. Among the smiling and happy people, there was someone who saw the sea in front of him. It was clear that he was a stranger on the island. His steps were full of fear. The beauty of the place gave him a courage to make his steps bigger. I met the man and knew who was he. The man I fell in love with came back to the island..."

Translation to english by Gloria Teresa Torres for Engin Akyürek Puerto Rico - Akyürek Puerto Rico from the greek translation of Engin Akyürek Greek FAN CLUB