KafasinaGore Τεύχος 7 : Σιωπή.

"Σιωπή". Engin Akyurek 

Μια χειμωνιάτικη μέρα ... Ο  κρύος άνεμος φυσούσε σαν ένα σπίτι από πάγο να  τοποθετήθηκε πάνω από την Άγκυρα. Το χιόνι είχε κεντήσει τους δρόμους στα λευκά  και οι στέγες ήταν ζωγραφισμένες  με την εικόνα της αθωότητας, σαν τη δαντέλα μιας καινούργιας νύφης. Ήμουν ξαπλωμένος  στο κρεβάτι, πιέζοντας τον εαυτό μου να κοιμηθεί. Άκουσα φωνές έξω, ενώ προσπαθούσα να κοιμηθώ, στριφογυρίζοντας  πάνω στο κρεβάτι για να σκεπάσω τον πωπό  μου που ήταν έξω από την κουβέρτα. Μια συμφωνία από σβησμένες  θλιβερές φωνές περιπλανιόταν στη γειτονιά. Όταν νυσταγμένα έγειρα το κεφάλι μου προς το παράθυρο, το ομιχλώδες  γυαλί μου έστειλε την εικόνα στα μισοτσατισμένα  μάτια μου, κλείνοντας τον ήχο του. Ενός από τους στενότερους φίλους μου, του Σελίμ ο πατέρας είχε πεθάνει. Όλη η γειτονιά έλεγε ο ένας στον άλλο τη σιωπή του θανάτου. Βγήκα έξω χωρίς να φορέσω τις  μπότες ή το παλτό μου, και μετά μπήκα ξανά  μέσα αφού άκουσα τη φωνή της μητέρας μου να φορέσω πιο κατάλληλα ρούχα.

Όταν πήγα στο σπίτι του Σελίμ, τα παπούτσια ήταν  παραταγμένα μπροστά από την πόρτα λέγοντας ό, τι συνέβαινε στο εσωτερικό του. Ήταν πολύ φανερό ότι όλοι είχαν έρθει τη στιγμή της ανακοίνωσης. Οι άνθρωποι είχαν φορέσει  ό,τι παπούτσια μπόρεσαν  να βρουν, και  τα συναισθήματα γειτνίασης  δεν τους άφηναν να νοιαστούν αν θα φορούσαν σαγιονάρες  κατά τη στιγμή του θανάτου. Είπα στον εαυτό μου: «Ω μαμά, τώρα θα λένε για το πως ήρθα στο σπίτι του νεκρού με το παλτό και τις μπότες μου.» Η αίσθηση του τι οι άνθρωποι θα σκέφτονταν είχε μπει ακόμη και στο σπίτι του νεκρού.

Όταν χτύπησα το κουδούνι, ένα κοριτσάκι άνοιξε την πόρτα και, ήταν σαν να θυμίζει την πραγματικότητα του θανάτου με την μικρότητα της, μου έδειξε το δωμάτιο όπου ήταν ο Σελίμ. Ο Σελίμ και τα παιδιά της γειτονιάς μας στο ίδιο δωμάτιο προσπαθούσαν να ελαφρύνουν τον θάνατο με τη σιωπή τους. Στο διπλανό δωμάτιο, η μητέρα  του Σελίμ και κάποιες ηλικιωμένες γυναίκες έκλαιγαν και θρηνούσαν ακατανόητα για τον νεκρό. Υπήρχε ένα άλλο δωμάτιο ακριβώς απέναντι μας, όπου κάποιοι ηλικιωμένοι και άλλοι γνωστοί άνδρες της γειτονιάς κοίταζαν  το χαλί στο πάτωμα χωρίς να σηκώνουν τα κεφάλια τους. Ήταν σαν το χαλί να είχε ένα μοτίβο για καθέναν από αυτούς. Η σιωπηλή αντίδραση ενάντια στον  θάνατο  αντιστοιχούσε στο χαλί με τα γεωμετρικά μοτίβα. Είπα: «Τα συλλυπητήριά μου, Σελίμ». Είπε: "Ευχαριστώ". Δεν έβρισκα λέξεις να πω μετά από έναν θάνατο. Κοίταγα κι εγώ επίσης προς τα κάτω και προσπαθούσα  να βρω ένα γεωμετρικό σχήμα στο χαλί που να ταιριάζει με τον εσωτερικό μου κόσμο. Μετά, κάναμε ένα διάλειμμα για τσάι και οι άνθρωποι που έκλαιγαν  έκαναν και αυτοί  ένα διάλειμμα για τσάι. Τα παιδιά της γειτονιάς και εγώ δοκιμάζαμε τον  θάνατο με την πείνα μας. Θέλαμε να πάρουμε θέση ενάντια στο θάνατο, χωρίς να φάμε ούτε μια μπουκιά. Μπορούσαμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον χωρίς να σηκώσουμε τα κεφάλια μας και τα στομάχια μας  που γρύλιζαν  κάλυπταν  τον ήχο από τα συλλυπητήρια. Ευτυχώς, μια ασπρομάλλα  ηλικιωμένη γυναίκα μας έδωσε λίγα μπισκότα  και γλυκίσματα. Σαν να αντιμετωπίζαμε  τις επιθυμίες μας, δεν θέλαμε να είμαστε ο πρώτος  που θα υποχωρούσε στη λαχτάρα μας, την ώρα που οι άνθρωποι θρηνούσαν. Ενώ ανανέωναν τα τσάγια, ο Σελίμ σήκωσε το κεφάλι του και είπε: «Ελάτε, φάτε.» Ο  Σελίμ ο οποίος έχασε τον πατέρα του γινόταν ο πατέρας μας στα παιδικά μας σώματα.

Δεν θυμάμαι ποιος έκανε την πρώτη κίνηση, αλλά θυμάμαι ότι φάγαμε τα πάντα χτυπώντας ο ένας τα χέρια του άλλου, καταβροχθίζοντας σαν πλιατσικολόγοι. Όταν ένα μικρό παιδί ήταν κρυμμένο στο σώμα κάποιου,  ένα χαμόγελο του/της θα μπορούσε να κάνει  την πιο πραγματική στιγμή της ζωής παιδιάστικη. Ο Σελίμ γελούσε ενώ συνεχίζαμε να γεμίζουμε  γλυκά το στόμα μας, αυτός γελούσε. Ο Σελίμ επέμενε να είναι παιδί, παρά τις απαντήσεις που θα μπορούσε να φέρει η επιστήμη ή η ψυχολογία. Όταν ο Σελίμ γέλασε, ξεσπάσαμε και εμείς  και μας έτρεξαν τα σάλια γελώντας μετά από μια στιγμή έκπληξης. Η  ασπρομάλλα ηλικιωμένη γυναίκα που μας έφερε το τσάι προσπαθούσε να μας διδάξει πώς να συμπεριφερόμαστε μπροστά στον θάνατο, λέγοντάς μας: «Σουτ ... Γιε μου, ντροπή σου! Ο πατέρας σου πέθανε σήμερα.» Όταν ο Σελίμ συνέχιζε να γελάει, του είπα  «Σελίμ, πάμε να πάρουμε λίγο καθαρό αέρα.» Τα λαμπερά μας  πρόσωπα ήταν η νίκη του να είσαι  παιδί ενάντια στον  θάνατο. Χωρίς να πούμε τίποτα σε κανέναν, πεταχτήκαμε για να μην μας δει κανένας και τρέχοντας σαν κλέφτες, πήραμε τα μπουφάν μας και ορμήσαμε έξω. Τρέξαμε στον δρόμο χωρίς να ξέρουμε που πηγαίνουμε. Ακολουθούσαμε τον Σελίμ. Πολύ κουρασμένοι από το κυνηγητό καθίσαμε στο έδαφος. Ξέραμε ότι εκείνη την ημέρα θα κάναμε ό,τι μας ζητούσε ο Σελίμ. Ρώτησα: «Τι κάνουμε τώρα;» Ο Σελίμ μας κοίταζε με θλιμμένα μάτια και μας είπε να τον ακολουθήσουμε και κάθισε επικεφαλής της ομάδας. Πρώτα πήγαμε σε ένα μαγαζί γεμάτο με υπολογιστές. Με μία μόνο κίνηση ελευθερώσαμε την πρόσβαση για τα μικρά παιδιά στα παιχνίδια. Αρχίσαμε να παίζουμε στους υπολογιστές. Όλοι μας αφήναμε τον Σελίμ να κερδίσει. Είμασταν μικροί για να μας αφήσουν να παίξουμε μπιλιάρδο, αλλά κάναμε ότι δεν είδαμε την ταμπέλα και μπήκαμε. Δεν ξέραμε πως ένιωθε ο Σελίμ εκείνη τη στιγμή... Δεν μπορούσαμε να τα ξέρουμε όλα. Καλύτερα ήταν έτσι. Κουρασμένοι από τη μεγάλη στέκα η οποία ήταν ακριβώς στο μέγεθος μας , πήραμε πάλι τους δρόμους. Ένα παιδί μας σταμάτησε. «Αδελφέ Σελίμ όλοι στο σπίτι σε ζητάνε.» «Καλά πήγαινε σπίτι, έρχομαι» είπε ο Σελίμ. Ήθελε να ζήσει τον πόνο του μαζί μας, παρά τις παγωμένες αναπνοές που έβγαιναν από τα στόματά μας, βγήκαμε στους δρόμους της Άγκυρας. Είμασταν οι καλύτεροι του φίλοι, για τα παιδιά αυτό σημαίνει τόσο κοντά όπως τα αδέλφια. Περπατήσαμε γύρω από τη γειτονιά. Τα αναίτια χαμόγελά μας ήταν ευπρόσδεκτα στον κρύο καιρό. Ήταν ο πιο φυσικός τρόπος να ζεσταθούμε. Ένα μόνο χαμόγελο στο χιόνι μπορεί να κάνει να ανθίσουν λουλούδια στις στέγες. Καθώς προχωρούσαμε τριγύρω όλοι παρακολουθούσαμε τον Σελίμ να λέει: «Άρα έτσι συμπεριφέρεται ένα παιδί του οποίου ο πατέρας έχει πεθάνει.»

Ξαφνικά μπροστά μας εμφανίστηκε ο θείος του Σελίμ. Βλέποντας τον χαμογελαστό,ανασήκωσε τα πυκνά φρύδια του, έτσι που το χιόνι στις άκρες των στεγών μετατράπηκε σε πάγο. «Δεν ντρέπεσαι; Τι δουλειά έχεις έξω; Ο πατέρας σου πέθανε σήμερα», είπε, τονίζοντας αυτό που είπε με τα πυκνά φρύδια του. Ο Σελίμ έσκυψε το κεφάλι του σιωπηλά. Ίσως έψαχνε στο χιόνι ένα σχέδιο που ήταν στο χαλί. «Ερχόμουν σπίτι, θείε.» Η  αθόρυβη, αλλά απαλή φωνή του Σελίμ, έκανε ξαφνικά τα παιδικά μας σώματα να γίνουν αντρικά. Ο Σελίμ έγινε στρατιώτης, ο Χακάν παντρεύτηκε, ο Βέλι είχε ένα τσούρμο παιδιά. Περπατήσαμε προς τα κάτω τον δρόμο, σαν μεγάλοι άνδρες. Μιλήσαμε για το πώς βιώνουμε τον πόνο. Μόνο ο  Σελίμ μιλούσε για ωραία πράγματα. Ο θείος του, έπρεπε να προετοιμάσει την κηδεία, οπότε έστριψε στο δρομάκι.Ο  Σελίμ τότε σταμάτησε, μας κοίταξε στα μάτια και είπε:  «Δεν αισθάνομαι σαν να πηγαίνω σπίτι.» Ακούγαμε τον Σελίμ, και καλά κάναμε.  Πήγαμε σε ένα μέρος (κάποιο άγνωστο) και αρχίσαμε να μιλάμε για διάφορες περιπέτειες. Αν προσπαθήσετε να κλείσετε τα μάτια σας, και να γυρίσετε πίσω στην παιδική σας ηλικία, πηγαίνετε με ένα ζευγάρι προτάσεις, δεν ξέρω ακριβώς ποιες , αλλά σίγουρα θα σας αρέσει, και θα είναι κοντά σε αυτά που μας  έλεγε ο Σελίμ. Πεθαίναμε από την πείνα. Με τα τελευταία κέρματα που βρήκαμε στις τσέπες μας αγόρασαμε αναψυκτικά και πατατάκια. Όλοι μιλούσαμε για το κορίτσι, και όταν κολλήσαμε ανάμεσα στον έρωτα και τα ψέματα γελάσαμε και πάλι. Αλλά το κρύο της Άγκυρας δεν ήταν ακίνδυνο όπως το ψέμα των παιδιών. Ρίξαμε μερικές ματιές  γύρω μας για να βεβαιωθούμε ότι κανένας από τη γειτονιά δεν μας είδε. Φοβούμενοι  ότι θα μπορούσαν να μας δουν ή να μας ακούσουν, προσπαθήσαμε να ανοίξουμε τα σακουλάκια με τα πατατάκια , χωρίς καν το θρόισμα. Όταν ο Σελίμ άρχισε να μιλάει για ένα κορίτσι, που είναι η αγάπη του, όλοι τον πίστεψαν. Θέλαμε να τον πιστέψουμε. Μπροστά στα μάτια μας ο Σελίμ είχε μετατραπεί σε Kerem ή Mecnun. Απομείναμε να αναλάβουμε τον ρόλο μας σαν ψεύτες και μόνο για διασκέδαση λέγαμε τις φανταστικές ιστορίες μας, πίνοντας από ένα μπουκάλι μεταλλικό νερό. Ο Σελίμ έβαλε το μπουκάλι στο κεφάλι του, κοιτάζοντας τα σύννεφα, και μετά χαμήλωσε το κεφάλι του και μας κοίταξε με λύπη, αλλά τα μάτια του γελούσαν.

Ίσως, όπως κοίταξε τα σύννεφα είδε τον πατέρα του. Ίσως ήταν αυτός, χαμογελώντας, ανάμεσα στα σύννεφα. Ακριβώς όπως μας χαμογέλασε ο Σελίμ. Όταν αρχίσαμε να μιλάμε, αυτός ήταν σιωπηλός. Μόνο χαμογέλασε. Είπα κάποια πράγματα. Δεν έχει σημασία για τι πράγμα μιλούσα. Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι είμαστε μαζί και προσπαθούσαμε να αντιμετωπίσουμε τον πόνο. Ήμασταν παιδιά και καθόμασταν στις κρύες πέτρες και έτσι θέλαμε να μείνουμε  παιδιά. Όλοι μερικές φορές εύχονται να παραμείνουν για πάντα παιδιά. Νομίζω ότι ακόμη και εκείνοι των οποίων η παιδική ηλικία ήταν δύσκολη, όταν μεγαλώσουν, είναι έτοιμοι να ανεχτούν τα πάντα για να γίνουν πάλι παιδιά. Ίσως είναι τα δικά μου παιδικά χρόνια, αλλά αν καθόσασταν κι εσείς στις  κρύες πέτρες και πίνατε σόδα τότε ίσως και εσείς  να σκεφτόσασταν το ίδιο.Ο  Veli το πιο ήσυχο αγόρι ανάμεσά μας, είπε: «Αρκούδες, πώς φάγατε όλα  αυτά τα μπισκότα σήμερα το πρωί.» Όλοι γελάσαμε ξανά, αλλά αυτή τη φορά ανταλλάξαμε μερικές κλωτσιές. Επειδή γελάγαμε τα πατατάκια έφυγαν από το στόμα μου. Έβαλα ένα μπουκάλι μεταλλικό νερό στο κεφάλι και είπα: «Στην υγειά μας!" Ο Σελίμ κοίταξε τα σύννεφα. Τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα. «Σκάσε, σκάσε!". Σταματήσαμε και ρωτήσαμε όλοι: "Σελίμ, είσαι καλά;" Εκείνη την ημέρα αυτή ο Σελίμ ήταν ο πατέρας μας, ο αδελφός, η συνείδησή μας, ήταν μέρος της καρδιάς μας. "Ανάθεμα σώπασε. Σήμερα ο πατέρας μου πέθανε!"

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Silence by Engin Akyurek

Winter day. Ankara has become like a refrigerator. There was a loud whistling wind. The snow covered the street with its soft white. The edges of the roof looked like lace of wedding dress, it was the very picture of innocence. I put the tea to cook, but I stayed in bed, in order to not interrupt my dream. I tried to sleep, put my head under the covers but my ass was left outside. From the street came this sound. Next door I heard the symphony of muted and silenced voices. I leaned my head on the moist window and my eyes saw the reason of these silenced voices. Selim's father died, of one of my best friends. People have been transmitted the message silently. I stormed out on the street without my boots and my coat on. My mother's voice made me returned to put on formal clothes.

I went in Selim’s house. In front of the door there was a lot of shoes, evidence on what was happening inside… At one point I realized that the whole neighborhood was there. Everyone is wearing what they found... Some came with summer slippers in a hurry to share the pain of the death of the neighbor. I thought, "Gee, Mom, will you now say that I came into the house of the deceased with the boots and the coat." Carrying this thought of what others will say I snuck into the house of the deceased. I rang the door. A small girl opened. Her frail youth made me feel the death even more tangible. She showed me Selim’s room. I went in. Selim and other kids from neighborhood were trying to ease the pain of death with the silence. In the next room the mother of Selim and several elderly aunts mourned the deceased. On the opposite side was another room. There was elders uncles and older people from the neighborhood steering at the carpet on the floor, not lifting their look from it… They have reacted to the death with silence. Everyone had a design on the rug that belonged only to him. I said, "My condolences, Selim." "Thanks," he said.

I could not think what else to say before the face of death. I, like others, ducked my head and I tried to find a figure on the carpet that is totally, reflecting the state of my soul. They brought tea. All the crying has stopped for a cup of tea. I and other kids from the neighborhood we wanted to defy death by starvation. We decided not to put any food in the mouth, so we fight for our boyish hearts. Of course, we understood ourselves without even looking at each other, and not taking our eyes from the ground, but the voice of grief was even bigger than our stomachs rumble. At one point is an auntie put before us gurabie and cookies. It was a real torture, as when a man struggling with a physical desire, but we did not want to give our victory up over the first temptation. They poured us tea. Selim raised his head and said: "Eat, guys." At that moment late father of Selim became our dad. I forgot who first began to push, but I remember that we threw ourselves on the food as if it were prey pushing each other hands. When in the body lies a child, a little smile, at the right time of life, is enough to wake this child. Selim laughed. We crammed cookies and gurabie in our mouth and he hid his mouth for no bursting into laughter. Despite the postulates of psychological science, Selim was just a child. Our confusion was short and we began to burst with laughter. Auntie brought tea and Selim said: "Quiet, it's a shame my son. Your father died today," and explained how to meet death. He continued to laugh and I said, “Selim, you want to go get some air? " Our faces are shining and it was our victory over death. Without telling anyone, we flied so nobody sees us and speeding like thieves we caught jackets and rushed out. We hurried down the street without knowing why and where we run. We followed Selim. Too tired from the chase We crashed to the ground. We knew that today we'll do what ever Selim would asked (told us). I asked: "What do we do now?"  Selim looked at us with sad eyes, said to follow him and stood at the head of the group. First we went to a room full of computers. With a single stroke we free the acces to games from small children … We started to play on computers. Everyone was letting Selim to win. We were to small to let us play billiards, but we pretended to / illegible / and we entered. We didn't know how Selim felt at this right moment...We could not know everything. Better this way. Tired of our large pool that was just our size, we took to the streets again. One child stopped us. "Brother Selim everyone in the house is asking for you." "Well, go home, I'm coming." said Selim. He wanted to live his pain with us, despite the cold breath coming out of his mouth, we went out on the streets of Ankara. We were his best friends, for kids that means as close as brothers. We walked around the neighborhood. Our causeless smiles were welcome in cold weather. It was the most natural way to warm us up. A single smile in the snow can do that on the roofs flourish flowers. As we walked around smiling everybody watched Selim with looks saying: "So that is the way the child, whose father has died, behave."

Suddenly in front of us appeared Selim's uncle. Seeing him smiling, he gathered the bushy eyebrows up, so the snow on the edges of roofs turned into ice. "Are you not ashamed? What kind of business you have to be outside? Your father died today," he said, emphasizing what he said with his thick eyebrows. Selim bowed his head in silence. Perhaps he searched in the snow a design that was on the rug. "I was going home, uncle" The noise-free, but gentle Selim voice, did that our childelish bodies suddenly got grown masculinity. Selim became a soldier, Hakan got married, Veli got a bunch of kids. We walked down the street like grown men. We talked how we are experiencing pain. Only Selim talked about some nice things. His uncle had to prepare the funeral, so he turned into the alley. Selim then paused, looked us in the eye and said: " I do not feel like going home." We listened to Selim, and well we did. We came to a place (some unknown) and we started to talk about the various adventures. If you try to close your eyes, and go back to your childhood, lead into it with a couple of sentences, I do not know exactly which ones, but certainly you'll like, and it will be close to what Selim was just telling us . We were starving. With the last remaining coins that we found in our pockets we bought soda and chips. Everyone was talking about the girl, and when stucked between love and lies we laughed again. But the freezing in Ankara was not harmless as children's lie. We threw some looks around to make sure that no one of the neighborhood saw us. Fearing that we could be seen or heard, we tried to open the chips even without the rustle. When Selim began talking about a girl, who is his love, we all believed. We wanted to believe him. Before our eyes Selim turned into Kerem or Mecnun. We were left to assume the role as liars and just for fun we told our invented stories, sipping from a bottle of mineral water. Selim put the bottle on his head, looking at the clouds, and then he lowered his head and looked at us sadly, but with his eyes laughing . Perhaps as he looked at the clouds he saw his father. Maybe it was he, smiling, among them. Just the way Selim smiled at us. When we started to talk, he was silent. He just smiled. I said some things. It does not matter what I was talking about. All that matters is that we are together trying to counter pain. We were kids and sitting on cold stone so we wanted to stay children. Everyone sometimes wished to remain forever a child. I think even those whose childhood was hard, when they grow up, they are ready to swallow anything in order to go back to being children. Maybe it's my childhood, but if we sat together on the cold stone, drank soda and then you might think the same. Veli quietest boy among us, said: "Bears, how you ate those cookies this morning." We all laughed again, but this time we exchanged some kicks. Because of laughing my chips was blown from my mouth. I put a bottle of mineral water on the head and said, "Cheers!" Selim looked at the clouds. His eyes were full of tears. "Shut up, shut up!". We stopped and we asked together, "Selim, are you all right?" On this day Selim was our father, brother, our conscience, it was part of our hearts. "Shut up hell. Today my father died!"

(Thanks to @snjezanauljevic for English translation)

    ---------------------------------------------------------------------------------------------

Silence

Un jour d'hiver ... Le vent froid soufflait comme si une maison de glace a été placée sur Ankara. La neige avait brodé les rues en blanc et les toits ont peint l'image de l'innocence comme la dentelle d'une nouvelle mariée. Je venais de tourner dans le lit, me forçant à dormir. J'ai entendu des voix à l'extérieur tout en essayant de dormir, tournant dans le lit pour couvrir ma fesse qui était en dehors de la couverture. Une symphonie des voix mornes et faibles errait le quartier. Quand je penchais ma tête contre la fenêtre, ensommeillé, le verre brumeux avait envoyé l'image à mes yeux à moitié croustillants, et le son était en sourdine. Le père de Selim,qui était un de mes amis les plus proches,  était mort. Dans tout le quartier on disait l’un à l'autre le silence de la mort. Je m’étais jeté dehors sans porter mes bottes ni mon manteau, puis je suis revenu en entendant la voix de ma mère et j’ai porté des vêtements plus appropriés. Quand je suis allé à la maison de Selim, les chaussures alignées devant la porte disaient tout ce qui se passait à l'intérieur. Il était évident que tout le monde était venu au moment de l’annonce. Les gens avaient mis les chaussures qu'ils ont pu trouver, et leurs sentiments de voisinage n’ avaient pas pris soin s’ils portaient des tongs au moment de la mort. Je me disais "Oh maman, maintenant ils vont dire comment je suis arrivé à la maison de la personne décédée avec mon manteau et mes bottes." Le sentiment de ce que les gens penseraient étaient entrés meme dans la maison du décédé. Quand je sonnais, une petite fille avait ouvert la porte et, comme si elle évoquait la réalité de la mort avec sa petitesse, elle m’ avait indiqué la chambre où c’était Selim. Selim et les enfants de notre quartier dans la même chambre essayaient de soulager la mort avec leur silence. Dans la pièce voisine, la mère de Selim et de vieilles femmes pleuraient et se lamentaient de manière incompréhensible pour la mort. Il y avait une autre chambre à travers de nous, où les vieillards et les autres hommes connus du quartier regardaient le tapis sur le sol sans lever la tête. Il était comme si le tapis avait un motif pour chacun d'eux. La réaction silencieuse contre la mort correspondait au tapis avec des motifs géométriques. J’ai dit: "Mes condoléances, Selim". Il a dit: "Merci". J'étais à perte de mots après un décès. Je cherchais aussi vers le bas en essayant de trouver une forme géométrique sur le tapis qui correspondait à mon monde intérieur. Ensuite, nous avons eu une pause - thé et les gens qui pleuraient ont fait  aussi une pause - thé. Les enfants du quartier et moi, nous testions la mort avec notre faim. Nous voulions prendre position contre la mort sans prendre une seule bouchée. Nous pourrions nous comprendre sans élever nos têtes et nos estomacs grognant ont étouffé  le son de condoléances. Heureusement, une vieille femme aux cheveux blancs nous avait donné quelques biscuits et des pâtisseries. Comme si nous affrontions nos désirs, nous ne voulons pas être le premier qui se soumettrait  à notre envie au moment où les gens pleuraient. Alors qu’on  rafraîchissait les thés, Selim  a levé la tête et a dit: " Allez, mangez." Selim qui a perdu son père était en train de devenir notre père dans nos corps de l'enfant.

Je ne me souviens pas qui a fait le premier pas, mais je me souviens que nous avons mangé tout, en frappant les mains des uns des autres, dévorant comme des pillards. Quand un petit enfant était caché au corps de quelqu’un, son sourire pourrait rendre infantile  le plus vrai moment de la vie. Selim riait; comme nous continuons à gaver des pâtisseries dans notre bouche, il riait. Selim insistait d’ être un enfant malgré les réponses que la science ou la psychologie pourraient apporter. Lorsque Selim riait, nous avons également éclaté des rires et nous avons même bavé après un bref moment de surprise. La vieille femme aux cheveux blancs qui nous a apporté le thé a essayé de nous enseigner comment se comporter contre la mort, en nous disant "Chut ... Mon fils, honte à toi! Ton père est mort aujourd'hui. " Quand Selim continuait à rire, je lui avais dit: " Selim, allons respirer un peu d'air frais. " Leurs visages lumineux étaient la victoire d'être un enfant contre la mort.

Sans rien dire à personne, nous avons volé pour que personne ne nous voie et nous avons couru à toute vitesse comme des voleurs. Nous avons pris nos vestes et nous sommes sortis. Nous nous sommes précipités dans la rue sans savoir pourquoi et où nous courons. Nous avons suivi Selim. Trop fatigués de la chasse nous nous sommes écrasés au sol. Nous savions que, aujourd'hui, nous ferons tout ce que Selim demanderait (dirait). J’ai  demandé: "Que faisons-nous maintenant?" Selim nous regardait avec des yeux tristes, et il a dit de le suivre et il était à la tête du groupe. Tout d'abord, nous sommes allés à une salle pleine d'ordinateurs. Avec un seul coup, nous libérons l’ accès aux jeux pour les petits enfants ... Nous avons commencé à jouer sur les ordinateurs. Tout le monde laissait Selim gagner. Nous étions trop jeunes pourqu’on  nous laisse jouer au billard, mais nous prétendions que nous n’avons pas lu le panneau et nous y sommes entrés. Nous ne savions pas comment Selim se sentait à ce moment-là... Nous ne pouvions pas tout savoir. C’était mieux  de cette façon. Fatigués de la  grande queue de billard qui était juste à notre taille, nous avons repris les rues. Un enfant nous a arrêtés. "Frère Selim tout le monde dans la maison demande pour toi." "Eh bien, rentre à la maison, je viens." a dit Selim. Il voulait vivre sa douleur avec nous, malgré le souffle froid qui sortait de notre bouche, nous sommes sortis dans les rues d'Ankara. Nous étions ses meilleurs amis, pour les enfants cela signifie aussi près que les frères. Nous avons marché autour du quartier. Nos sourires sans cause étaient les bienvenus par ce temps froid.C’ était le moyen le plus naturel pour nous réchauffer. Un seul sourire dans la neige peut faire des fleurs fleurir sur les toits. Comme nous marchions autour tout le monde souriait et regardait Selim en disant: "Voilà donc la façon avec laquelle l'enfant, dont le père est mort, se comporte." Soudain, en face de nous, l’oncle de Selim a apparu. En le voyant sourire, il a rassemblé ses sourcils broussailleux, ainsi la neige sur les bords des toits s’est transformée en glace. «Tu n’as pas honte? Qu’est-ce que tu fais ici? Ton père est mort aujourd'hui." il a dit, en soulignant ce qu'il a dit avec ses sourcils épais. Selim  a baissé la tête en silence.Il cherchait peut-être dans la neige un motif qui était sur le tapis. "Je rentrais à la maison, mon oncle." La voix sans bruit , mais la douce voix de Selim, a fait que nos corps infantiles ont soudainement grandi. Selim est devenu un soldat, Hakan s’est marié, Veli a eu un troupeau d'enfants. Nous avons marché dans la rue comme des hommes mûrs. Nous dicutions comment nous vivions la douleur. Seulement Selim parlait des belles choses. Son oncle a dû préparer les funérailles, alors il s’est tourné dans l'allée. Selim a fait une pause, nous a regardés dans les yeux et a dit: "Je ne me sens pas comme rentrer à la maison." Nous avons écouté Selim, et nous avons bien fait. Nous sommes arrivés à un endroit (un peu inconnu) et nous avons commencé à parler des diverses aventures. Si vous essayez de fermer les yeux, et revenir à votre enfance, vous allez avec quelques phrases, je ne sais pas exactement lesquels sont, mais certainement vous l’aimerez, et ce sera proche de ce que Selim nous disait. Nous étions affamés. Avec les dernières pièces restantes que nous avons trouvées dans nos poches, nous avons acheté des sodas et des chips. Tout le monde parlait de la fille, et coincés entre l'amour et les mensonges, nous avons ri à nouveau. Mais le gel à Ankara n’ était pas inoffensive comme le mensonge des enfants. Nous avons jeté quelques regards autour de nous pour assurer que personne ne nous a vus. Nous craignions que nous pourrions être vus ou entendus, nous avons essayé d'ouvrir les chips même sans bruissement. Lorsque Selim a commencé à parler d'une fille, qui est son amour, nous l’avons tous cru. Nous voulions le croire. Devant nos yeux Selim est transformé en Kerem ou Mecnun. Nous avons été laissés à prendre le rôle des menteurs et juste pour l’amusement nous avons dit nos histoires inventées, en sirotant une bouteille d'eau minérale. Selim a posé la bouteille sur sa tête, en regardant les nuages, puis il a baissé la tête et nous a regardés tristement, mais avec ses yeux riants. Peut-être en regardant les nuages, il a vu son père. Peut-être c’ était lui en souriant, au milieu des nuages. C’était exactement comme la façon dont Selim nous sourit. Lorsque nous avons commencé à parler, il était silencieux. Il a seulement souri. J’ai dit certaines choses. Peu importe de ce que je parlais. Tout ce qui importe est que nous sommes ensemble et nous essayons d’ aller à l'encontre de la douleur. Nous étions des enfants et assis sur les pierres froides, donc nous voulions rester des enfants. Tout le monde souhaitait parfois de rester pour toujours un enfant. Je pense que même ceux dont l'enfance a été difficile, quand ils grandissent, ils sont prêts à avaler quoi que ce soit dans le but d’être des enfants, à nouveau. Peut-être c’est mon enfance, mais si nous nous asseyions ensemble sur les pierres froides et nous buvions des sodas ,alors vous pourriez penser la même chose. Veli , le plus silencieux garçon parmi nous, a déclaré: "Les ours, comment vous avez mangé tous ces biscuits ce matin." Nous avons tous ri à nouveau, mais cette fois nous avons échangé quelques coups de pied. En raison des rires mes chips ont  gonflé par ma bouche. J’ai mis une bouteille d'eau minérale sur la tête  j’ai dit, " À votre santé!" Selim regardait les nuages. Ses yeux étaient pleins de larmes. "Tais toi ,tais toi!". Nous nous sommes arrêtés et nous avons demandé tous ensemble, "Selim, ça va bien?" Ce jour-là Selim était notre père, notre frère, notre conscience, il faisait partie de nos cœurs. "Tais-toi !. Aujourd'hui, mon père est mort!"
      ------------------------------------------------------------------------------------------------------
SPANISH
(Thanks to Engin Amor Latino)
EL SILENCIO 
Escrito por Engin Akyürek para la Revista Kafasına Göre (Edición Marzo 2016)
Traducción de turco: @meriniko2
Día de invierno. Ankara ha llegado a ser como un refrigerador. Se escucha el viento como un fuerte silbido. La nieve cubrió la calle con un blanco suave. Los bordes del techo parecían de encaje como de un vestido de novia, esa fue la viva imagen de la inocencia. Puse el té para cocinar, pero me quedé en la cama, con el fin de no interrumpir mi sueño. Traté de dormir, puse la cabeza bajo las sábanas, pero mi trasero quedó afuera. Desde la calle llegó un sonido. Al lado oí la sinfonía de voces apagadas y silenciadas. Apoyé la cabeza en la ventana húmeda y mis ojos vieron la razón de estas voces silenciadas. El padre de Selim, uno de mis mejores amigos, murió. La gente transmitía el mensaje en silencio. Salí como un huracán a la calle sin mis botas y el abrigo. La voz de mi madre me hizo volver a ponerme la ropa formal.
Fui a la casa de Selim. Delante de la puerta había un montón de zapatos, las evidencias de lo que estaba ocurriendo en el interior. En un momento me di cuenta de que todo el vecindario estaba allí. Cada uno llevaba puesto lo que encontró. Algunos vinieron con zapatillas de verano a toda prisa para compartir el dolor de la muerte del vecino. Pensé, "Dios, que me diría mi mamá ahora que entré en la casa del difunto con las botas y el abrigo." Llevando presente este pensamiento de lo que otros dirían, entré a hurtadillas a la casa del difunto. Toqué la puerta. Una niña pequeña me abrió. Su juventud frágil me hizo sentir la muerte aún más tangible. Ella me mostró la habitación de Selim. Entré. Selim y otros chicos del barrio estaban tratando de aliviar el dolor de la muerte con el silencio. En la habitación contigua, la madre de Selim y varias tías ancianas lloraban el difunto. En frente de esta había otra habitación. Había ancianos, tíos y las personas mayores del barrio mirando fijamente en la alfombra en el piso, sin levantar su mirada. Ellos han reaccionado a la muerte con el silencio. Todo el mundo tenía un diseño en la alfombra, que pertenecía sólo a ellos. Le dije: "Mis condolencias, Selim." "Gracias", respondió.
No se me ocurría que más decir ante el rostro de la muerte. Yo, como otros, agaché la cabeza y traté de encontrar una figura en la alfombra que era totalmente acorde con el estado de mi alma. Trajeron chay. Todo el llanto paró por tomar una taza de té. Yo y otros chicos del barrio queríamos desafiar a la muerte con el hambre. Decidimos no poner comida en la boca, así luchábamos con nuestros corazones juveniles. Por supuesto, nos hemos entendido mutuamente sin siquiera mirar el uno al otro, y sin apartar la mirada del piso, pero la voz del dolor era incluso más grande que el ruido de nuestros estómagos. En un momento, una tía puso delante de nosotros las gurabie y las galletas. Fue una verdadera tortura, como cuando un hombre lucha con un deseo físico, pero no se quiere dar por vencido a la primera tentación. El té fue servido. Selim levantó la cabeza y dijo: "Coman, chicos." En ese momento el difunto padre de Selim se convirtió en nuestro padre. Se me olvidó quien comenzó primero a empujar, pero recuerdo que nos tiramos sobre la comida como si estuviéramos en una prisión, empujándonos las manos. Cuando en el cuerpo se encuentra un niño, una sonrisa, en el momento adecuado de la vida, es suficiente para despertar a este niño. Selim se rió. Nos metimos galletas y gurabie en nuestra boca y él escondió la suya para no estallar en carcajadas. A pesar de los postulados de la ciencia psicológica, Selim era sólo un niño. Nuestra confusión era corta y comenzamos a estallar de risa. La tía trajo té y dijo a Selim: "tranquilo, es una pena mi hijo, tu padre murió hoy.", Y explicó cómo afrontar la muerte. El continuó riendo y yo dije, 'Selim, ¿salimos a tomar un poco de aire? "Nuestras caras estaban brillando y eso fue nuestra victoria sobre la muerte. Sin decir nada a nadie, volamos para que nadie nos vea, a toda velocidad como ladrones tomamos las chaquetas y salimos corriendo. Nos apresuramos por la calle sin saber por qué ni a dónde íbamos. Seguimos a Selim. Demasiado cansados de correr, nos caímos al suelo. Sabíamos que hoy íbamos a hacer todo que pidiera Selim. Yo pregunte: "¿Qué hacemos ahora?" Selim nos miraba con ojos tristes, dijo que lo siguiéramos y se puso al frente del grupo. Primero fuimos a una sala llena de ordenadores. Con un solo golpe liberamos el acceso a los juegos de los niños pequeños y empezamos a jugar en los ordenadores. Todos estábamos dejando a Selim vencer. Éramos demasiado pequeños para jugar al billar, pero fingimos ser mayores y entramos. No sabíamos cómo Selim se sentía en este momento justo, no pudimos saberlo todo. Mejor así. Cansados de nuestro gran billar que era justo a nuestra altura, salimos a la calle de nuevo. Un niño nos detuvo y dijo hermano Selim todos en la casa preguntan por ti." "Bueno, vuelve a casa, ya voy." dijo Selim. Quería vivir su dolor con nosotros, a pesar del frío aliento que salía de nuestra boca, fuimos a terminar en las calles de Ankara. Éramos sus mejores amigos, para los niños eso significa estar tan cerca como hermanos. Caminamos por el vecindario. Nuestras sonrisas sin causa eran bienvenidas en tiempo frío. Era la forma más natural para calentarnos. Una sola sonrisa en la nieve puede hacer que en los techos florezcan las flores. A medida que caminábamos por los alrededores todo el mundo observaba. Selim sonriendo con miradas que decían: "Así que esa es la forma en que el niño, cuyo padre ha muerto, se comporta".

De repente delante de nosotros apareció el tío de Selim. Al verlo sonreír, juntó sus cejas tupidas, de manera que la nieve de los bordes de los techos se convirtió en hielo. "¿No tienes vergüenza? ¿Qué tipo de negocio tienes para estar afuera? Tu padre murió hoy", dijo, insistiendo, con sus espesas cejas. Selim inclinó la cabeza en silencio. Tal vez él buscó en la nieve un diseño de la alfombra. "Me iba a casa, tío" Silenciosa, pero suave voz de Selim, hizo que nuestros cuerpos de niños de repente crezcan en masculinos. Selim se había convertido en un soldado, Hakan se había casado, Velia tenía un montón de niños. Caminamos por la calle igual que los hombres adultos. Hablamos de nuestras experiencias del dolor. Sólo Selim habló de algunas cosas agradables. Su tío tuvo que preparar el funeral, y se fue por un callejón. Selim luego se detuvo, nos miró a los ojos y dijo: ". No me siento bien como para ir a casa" Escuchamos a Selim, y así lo hicimos. Llegamos a un lugar (desconocido) y empezamos a hablar de las diversas aventuras. Si intentan cerrar los ojos y volver a la infancia, inducidos con un par de frases, no sé exactamente cuáles, pero sin duda las que les gustan, seria parecido a lo que Selim nos estaba diciendo. Estábamos muertos de hambre. Con las últimas monedas que encontramos en nuestros bolsillos compramos refrescos y patatas fritas. Todo el mundo estaba hablando de una chica, y cuando estábamos atrapados entre el amor y las mentiras nos reíamos de nuevo. Pero Ankara congelada no era tan inofensiva como la mentira de niños. Tiramos algunas miradas alrededor para asegurarnos de que nadie del barrio nos viera. Ante el temor de que pudiéramos ser vistos o escuchados, tratábamos de abrir las bolsas de papas sin hacer ruido. Cuando Selim comenzó a hablar de una chica, que es su amor, todos le creíamos. Queríamos creer en él. Ante nuestros ojos Selim se convirtió en Kerem o Meynun. Nos quedó asumir el papel de mentirosos y sólo por diversión contamos nuestras historias inventadas, bebiendo de la botella de agua mineral. Selim puso la botella en la cabeza, mirando a las nubes, y luego bajó la cabeza y nos miró con tristeza, pero con los ojos de risa. Tal vez mientras miraba las nubes vio a su padre. Tal vez fue él, sonriendo, entre las nubes. De la misma forma que Selim nos sonrió. Cuando empezamos a hablar, él se quedó en silencio. Se limitó a sonreír. Dije algunas cosas. No importa lo que yo estaba hablando. Lo único que importaba es que estábamos juntos tratando de parar el dolor. Éramos niños sentados en la piedra fría, así queríamos quedar como niños. Todos deseábamos a veces permanecer para siempre como un niño. Creo que incluso aquellos cuya infancia fue difícil, cuando crecen, están dispuestos a tragarse cualquier cosa con el fin de volver a ser niños. Tal vez es por mi infancia, pero si solíamos sentarnos juntos en la piedra fría, tomando refresco, podría ser que pensamos lo mismo. Veli, el niño más tranquilo entre nosotros, dijo: "Osos, la forma en que comieron las galletas esta mañana." Todos nos reímos de nuevo, pero esta vez hemos intercambiado algunas patatas. Por reírme tanto mi patata salió volando de mi boca. Puse una botella de agua mineral en la cabeza y dije: "¡Salud!" Selim miraba las nubes. Sus ojos estaban llenos de lágrimas. "¡Cállate, cállate!". Nos detuvimos y preguntamos juntos, "Selim, ¿estás bien?" En este día Selim era nuestro padre, hermano, nuestra conciencia, él era parte de nuestro corazón. "Cierra la boca y vete al infierno. ¡Hoy murió mi padre!"

https://www.facebook.com/enginamorlatino/?fref=ts