KafasinaGore Τεύχος 12: Ο χιονάνθρωπος.

Ο χιονάνθρωπος – Engin Akyurek 

«Ένας άνθρωπος που γελάει ωραία, είναι καλός άνθρωπος.» Φ. Ντοστογιέφσκι

Δεν ρωτάω τον εαυτό μου «Ποιος είναι καλός άνθρωπος;» αλλά τι από όλα ειναι πιο αποτελεσματικό. Το ελαφρύ χαμόγελο των καλών ανθρώπων ή το τσιριχτό εφετζίδικο χαχανητό των κακών ανθρώπων; Ακόμα και αν μια απόκριση σε κάθε ερώτηση παραμένει σαν απάντηση κάποιος δεν αμφισβητεί συνήθως ένα ωραίο γέλιο. 

Έβαλε το μέρος της καρδιάς του που ριγούσε περισσότερο στο κέντρο του τραπεζιού. Τα μάτια του, που με κοίταζαν από πάνω μέχρι κάτω, ήταν σαν το καπάτσο βλέμμα μιάς ηλικιωμένης γυναίκας. Παρόλο που ήταν οχτώ χρονών,έμοιαζε με νεαρό.

«Τι;» ρώτησα με μια περιφρονητική συμπεριφορά που προερχόταν από μένα που μόλις είχα κλείσει τα 9. Μου είχε πει το σχέδιο του για τη νέα χρονιά βήμα βήμα σαν να είχε ψίχουλα στο στόμα του και τα έφτυνε προσεκτικά , προσπαθώντας να είναι προσεκτικός για να μην τα σκορπίσει σε όλο τον χώρο. 

Θα γράφαμε «Καλώς ήρθες 1990» στο παράθυρο.
 Θα θάβαμε με αισθητική τη δεκαετία του '80 μέσα στο σκοτάδι της ιστορίας με τη βοήθεια μιας κόλλας και κάποια κομμάτια βαμβάκι που θα έκλεβε από το συρτάρι της μητέρας του. Ο Χακάν είχε σχεδιάσει τα πάντα. Το παράθυρο του σαλονιού μας θα το χρησιμοποιούσαμε για την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Οι οικογένειές μας θα συγκεντρώνονταν στο σπίτι μας. Θα είχαμε μανταρίνια,κισίρ (πλιγούρι σαλάτα - ταμπούλι), θα παίζαμε μπίνγκο και μετά θα πηγαίναμε στο κρεβάτι. Δεν θα ξεχνάγαμε το εφέ του χιονιού και θα χρησιμοποιούσαμε προσεχτικά τις μικρές μπάλες από βαμβάκι για αυτό. Ακόμα κι αν η πραγματικότητα του χιονιού έξω μας χαστούκισε στο πρόσωπο, εμείς προτιμούσαμε να διακοσμήσουμε. Η γιαπωνέζικη κόλλα (1) θα έμπαινε αργότερα στη ζωή μας, αλλά η Ιαπωνία θα μας θυμίζει πάντα τον Baris Manco (2).

Ο Χακάν ήταν πολύ ενθουσιασμένος. Ήθελε να κάνει τόσα πολλά πράγματα που ήταν σαν να ξέχασε ότι ήταν οχτώ χρονών και περίμενε κάποιον να του το υπενθυμίσει. Το χιόνι έξω όχι μόνο κορόιδευε τα βαμβάκια που είχαμε κολλήσει στο παράθυρο, αλλά επίσης έλεγε κάτι και για τη δεκαετία του '80. Ίσως θα χάναμε τα μέτρια και ταπεινά χρόνια της δεκαετίας του '80, αλλά είχαμε τόσο ισχυρές προσδοκίες από τη δεκαετία του '90, που δεν μπορούσαμε καν να φανταστούμε πως η δεκαετία του 2000, θα υποτιμούσε αργότερα τη δεκαετία του’90.

Αφού βγάλαμε την κόλλα από τα χέρια μας, ο Χακάν μου είπε το δεύτερο σχέδιο του: «Ας κάνουμε ένα χιονάνθρωπο.» Όταν το ρολόι χτυπούσε μεσάνυχτα, θα παίρναμε  τις οικογένειές μας στην αυλή και θα τους δείχναμε τον χιονάνθρωπό μας. Ήταν ένα ωραίο σχέδιο και θα πρόσθετε υψηλή ευκρίνεια στη ζωή του μοναδικού τηλεοπτικού καναλιού της δεκαετίας του '80 »(3).

Η σημασία και το νόημα αυτών των ημερών, και τα δύο,χρωμάτιζαν την μοναξιά μας και μας έκαναν να μαζεύουμε όσο το δυνατόν περισσότερες αναμνήσεις. Είχα σουφρώσει ένα καρότο από το ψυγείο, όπως ο Χακάν είχε κλέψει το βαμβάκι από το συρτάρι της μητέρας του. Λόγω αισθητικών ανησυχιών, είχα σταματήσει στην αποθήκη με τα κάρβουνα και άρπαξα μια χούφτα κάρβουνα προσεκτικά επιλεγμένα.

Στην αυλή, είχαμε φτιάξει πρώτα ένα μεγάλο σώμα με το χιόνι που είχαμε φτυαρίσει. Ο Χακάν είχε γονατίσει και, κάνοντας σαν να ήταν κουρασμένος, έδειξε για άλλη μια φορά πόσο παράτολμο παιδί ήταν. Είχα κάνει το δεύτερο κομμάτι και τα πιο πολύπλοκα μέρη μεταξύ του λαιμού και της κοιλιάς του με τα κρύα μου χέρια. Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει. Τα κρύα μου χέρια, δουλεύοντας πιο γρήγορα, είχαν δώσει μορφή ανθρώπου στο πρόσωπο του χιονάνθρωπου με χειρουργική ακρίβεια. Ένα κατάλευκο και λείο δέρμα, δύο μάτια από μικρά κομμάτια κάρβουνο, και ένα χαμογελαστό πρόσωπο με μικρότερα κομμάτια κάρβουνο ... Το χαμόγελο του χιονάνθρωπου ήταν τόσο όμορφο που η σκοτεινιά των κάρβουνων είχε ζεστάνει την καρδιά μου. Φτιάχνοντας την μύτη του με το καρότο και βάζοντας μια σκούπα στο σώμα του, είχα τελειώσει τον χιονάνθρωπό μου και είχα ένα λαμπερό χαμόγελο.

Ο χιονάνθρωπός μου ήταν το μόνο πράγμα που μου άρεσε στην οχτάχρονη ζωή μου. Οι παστέλ ζωγραφιές μου και οι κατασκευές μου με πατάτες ήταν σαν τερατουργήματα από την Παλαιολιθική Εποχή σε σύγκριση με αυτό. Το ένστικτο κάποιου που δημιουργεί κάτι και το θαυμάζει μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με ένα καρότο και κάρβουνο Zonguldak (4).

Ο ήχος από το μοναδικό μας κανάλι που μας ηρεμούσε και, που και που, μας έκανε να νυστάζουμε δημιουργούσε μεγάλο ενθουσιασμό καθώς η αντίστροφη μέτρηση άρχιζε. Οι δρόμοι έλαμπαν σαν να ήταν 8 χρονών και περίμεναν αυτή την μέρα. Προφανώς, δεν μας άρεσε η δεκαετία του '80.

Όταν ο παρουσιαστής, χρησιμοποιώντας όλη την αβρότητα της τουρκικής γλώσσας, ανακοίνωσε τον τυχερό αριθμό του λαχείου στην τηλεόραση, η σιωπή του μικρότερου λαχνού είχε κερδίσει στο σπίτι μας και πάλι. Τα γεύματα που οι μητέρες μας είχαν ετοιμάσει,οι μυρωδιές πορτοκαλιού, και εμείς που είχαμε προχωρήσει στο «Bingo» από το «Sorry»προσπαθώντας να μην κοιμηθούμε έπαιρναν εκδίκηση από τη δεκαετία του '80. 10, 9, 8, 7, 6 ... Η αρχή του καινούργιου χρόνου, οι αγκαλιές μας με νέες ελπίδες, και η φανταστική πίστη μας για το μέλλον έδειχνε ότι μπορούσαμε να μείνουμε άνθρωποι παρ’όλα αυτά. Πριν φτάσουμε στις πιο δελεαστικές ώρες του ύπνου μας, είχαμε πάρει τους συγγενείς μας στην αυλή. Αδέλφια, γιαγιάδες, θείες είχαν έρθει στην αυλή μαζί μας. Είχαμε και ακροατήριο κάποιους μεθυσμένους και καπνιστές οι οποίοι μας παρακολουθούσαν από τα μπαλκόνια τους. Η αυλή είχε μετατραπεί σε πανηγύρι. Ο πατέρας του Χακάν είπε «Λοιπόν;» με πατρική φωνή. Και είπα «εδώ», δείχνοντας τον χιονάνθρωπο με τα χέρια μου. Όλη στη γειτονιά γύρισαν το κεφάλι τους, καθώς γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα τον χιονάνθρωπό μου. Μετά από μια μικρή σιωπή, όταν πλησίασα τον χιονάνθρωπό μου, είδα ότι η μύτη του από καρότο είχε μετατραπεί σε σεξουαλικό όργανο και το χαμογελαστό του πρόσωπο είχε γίνει πονηρά επίθετα ασεβών παιδιών. Ο χιονάνθρωπός μου γελοιοποιήθηκε από όλους, συμπεριλαμβανομένου και του μεθυσμένου θείου Σελίμ στο μπαλκόνι του, λόγω των μισητών παιδιών της κάτω γειτονιάς που μας έβλεπαν και τον κορόιδευαν. Το ψιθυριστό γέλιο του πλήθους και οι ήχοι που έκαναν οι ηλικιωμένες κυρίες έδειχναν ότι θα μπορούσαμε ακόμα να ντραπούμε από ένα καρότο. Τα δάκρυα ανέβλυζαν στα μάτια μου και με το ζόρι συγκρατούσα  τον εαυτό μου να μην κλάψει. Δεν μου άρεσε καθόλου η δεκαετία του '90. Ήθελα να πάω αμέσως στο κρεβάτι μου, να τραβήξω το σκέπασμα πάνω μου και να ξεχάσω αυτή τη νύχτα. Αυτό που συνέβη στον  χιονάνθρωπό μου με είχε αναστατώσει περισσότερα από το ό,τι αυτοί οι άνθρωποι που γελούσαν μαζί μου.

Είχε χαμογέλασει τόσο όμορφα. Ήθελα ο καθένας να μπορούσε να χαμογελάει έτσι. Ήταν σαν κάτι να είχε εκραγεί μέσα στο αυτί μου, στην οχτάχρονη ψυχή μου. Είχα μαζέψει όλα μου τα χαμόγελα χρόνια πριν. Θα ήθελα να μαζέψω δεκάδες χαμόγελα από τα πρόσωπα και τα βλέμματα που αγαπούσα, σαν μια ανάσα που θα έπαιρνα όσο ζούσα.Θα έβρισκα αυτά τα χαμόγελα μερικές φορές θαμμένα στο λακκάκι μιάς ερωμένης, ή στο χέρι ενός φίλου που το άπλωσε  σε μένα, ή το πιο σημαντικό, ενώ γελάω μέσα μου καθώς κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη.

Μόλις ξυπνούσα, θα έφτιαχνα καλύτερα πρόσωπα για τον χιονάνθρωπό μου. Είχα ξυπνήσει με τη φωνή της μητέρας μου το πρωί. Ήταν σχεδόν μεσημέρι. Ήμουν έτοιμος να τρέξω στην αυλή, αλλά έμεινα απολιθωμένος όταν είδα τις σταγόνες της βροχής στο παράθυρο. Είχε βρέξει και είχε λιώσει το χιόνι. Οι χάντρες (δάκρυα), που είχα προσπαθήσει να κρατήσω στα μάτια μου από την τελευταία νύχτα είχαν αρχίσει να πέφτουν σαν χάντρες για το κακό μάτι. Έτρεξα στην αυλή και είδε τα χαμογελαστά κάρβουνα, το καρότο και τη σκούπα στο βρεγμένο έδαφος να αποδίδουν σιωπηλό φόρο τιμής. Ενώ μάζευα τα μικρά κομμάτια κάρβουνο, άκουσα τη φωνή της μητέρας μου: «Έλα μέσα, θα κρυώσεις.»

Κοιτάζοντας τα κάρβουνα στο χέρι μου και σαν να μιλούσα με τον χιονάνθρωπό μου, ρώτησα: «Μαμά, οι καλοί άνθρωποι πάντα γελούν ωραία;»

«Πώς σου ήρθε αυτό; Ποιος σου το είπε;»

«Ποιος θα μπορούσε να μου το πει; Ο χιονάνθρωπός μου.»

(1) Σούπερ κόλλα
(2)Ο  Baris Manco ήταν ένας πολύ διάσημος Τούρκος μουσικός της ροκ ο οποίος απεβίωσε το 1999. Έκανε περιοδείες στην Ιαπωνία το 1995 και αυτό ήταν κάτι τεράστιο στην Τουρκία τότε.
(3) Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80, υπήρχε μόνο ένα τηλεοπτικό κανάλι που ήταν κρατικό το TRT.
(4) Το Zonguldak - Ζονγκουλντάκ είναι μια πόλη-λιμάνι στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας που έχει ανθρακωρυχεία σε κοντινή απόσταση.

      --------------------------------------------------------------------------------------------
(Thanks to EAUFC for English translation) 

The Snowman

By Engin Akyurek

[Translated by Engin Akyurek Universal Fans Club]

(Please note that there maybe some improvements on the translation later on).

“If he laughs well, he's a good man” – F. Dostoyevski

I don’t ask myself the question of “Who is a good man?” Which one is more effective; little bit of smiling of good people or spluttered guffaw effects of bad people? Even though a response to each question remains as an answer, one doesn’t usually question a beautiful laughter. 

He put his most shivering part of his heart on the middle of the table. His eyes, looking at me head to toe, were like the astute gaze of an old woman. Although he was eight years old, he looked like a youngster.

“What?” I asked with a disdainful attitude coming from me just turning 9. He had told me his New Year plan bit by bit as if he had breadcrumbs in his mouth and was carefully getting them out by trying to be cautious not to drop them all over the place.

We would write “Welcome 1990” on the window. We would cosmetically bury the 80s into the darkness of the history with the help of a glue and some cotton that he would steal from his mother’s drawer. Hakan had planned everything. The window of our living room would be used on New Year’s eve. Our families would gather in our house. We would have tangerines, kisir (bulgur salad - tabouli), play bingo and then go to bed. We wouldn’t forget about the snowing effect and use the carefully formed small cotton balls for that. Even though the reality of the snow outside slapped us in the face, we would prefer to be decorative. Japanese glue (1) would enter our lives later on but Japan would always remind us Baris Manco (2).

Hakan was very excited. He wanted to do so many things that it was as if he forgot that he was eight years old and waiting for someone to remind him this. The snow outside not only made fun of the cottons that we glued on the window but also told something to the 80s as well. Maybe we would miss the modest and humble 80s but we had such a strong expectations on 90s that we couldn’t even imagine how 2000s would belittle 90s later on.

After we got the glue off our hands, Hakan had told me his second plan: “Let’s make a snowman.” When the clock struck the midnight, we would take our families to the backyard and show them our snowman. It was a nice plan and would add high resolution to 80s’ single channel life (3). 

The importance and meaning of those days both colored our loneliness and caused us collect as many memories as possible. I had kyped a carrot from the refrigerator as Hakan stole cotton from his mother’s drawer. Because of aesthetical concerns, I had stopped by coal cellar and grabbed a handful carefully selected coal pieces.

At the backyard, we had first built a big body with the snow that we shoveled. Hakan had kneeled and, acting as if he was tired, showed once again what a reckless child he was. I had done the second piece and the most elaborated places between its neck and belly with my cold hands. It was getting dark. My cold hands, getting faster, had humanized the face of the snowman with surgical accuracy; a snow-white and smooth skin, two eyes from small coal pieces, and a smiling face with smaller coal pieces…The snowman’s smile was so beautiful that the darkness of coal pieces had warmed my heart. Making the carrot his nose and attaching a broom to its body, I had finished my snowman and it had a sparkling smile.

My snowman was the only thing that I liked in my 8 years long life. My pastel paintings and potato prints were like monstrosities from the Paleolithic period compare to it. One’s instinct of creating something and admiration to that thing one created could be accomplished with just a carrot and Zonguldak coal (4).

The sound of our single channel life which calmed us and, time to time, made us fall asleep would create great excitement as the countdown started. Streets were sparkling as if they were 8 years old and waiting for this day. Obviously, we hadn’t liked 80s.

When the anchor, using all the delicacies of Turkish language, announced the winning lottery ticket number on TV, the silence of the smallest prize had won in our home again. Meals that our mothers prepared, orange smells, and us who advanced to “Bingo” from “Sorry” trying not to sleep were taking revenge from the 80s. 10, 9, 8, 7, 6. … The start of a new year, our hugs with new hopes, and our fantastic belief for the future showed that we could stay human regardless.

Before reaching the most inviting hours of our sleep, we had taken our folks to the backyard. Siblings, grandmothers, aunt-in-laws had come to the backyard with us. We had some drunken or smoking audience who were watching us from their balconies. The backyard had turned into a fairground. Hakan’s father had said “So?” with a fatherly voice. And I said “here”, pointing out the snowman with my hands. The whole neighborhood turned their head as I turned my head and looked at my snowman. After a little silence, when I approached my snowman, I saw that his carrot nose had tuned into a sexual organ and his smiling face had become wicked adjectives of unfilial children. My snowman was ridiculed by everybody including drunken Uncle Selim in his balcony because of the lower neighborhood’s hateful eyed children had made fun of it. The crowd’s muttering laughter and the sounds made by old ladies had showed that we could still be embarrassed by a carrot. Tears had been welled up in my eyes and I had hardly contained myself from crying. I hadn’t liked the 90s at all. I had immediately wanted to go to bed, pull the cover over me and forget this night. What happened to my snowman had upset me more than people who laughed at me.

He had smiled so beautifully; I wished everybody could smile like that. It was as if something was blown into my ear, into my 8 years old soul. I had collected all of the smiles years ago by myself. I would collect tens of similes from the faces and gazes I loved, like a breath that I would take as long as I lived. I would find those smiles sometimes buried in a lover’s dimple, or on a friend’s hand extended to me, or most importantly, while laughing on the inside like looking at yourself in the mirror.

As soon as I wake up, I would make better faces to my snowman. I had woken up to my mother’s voice in the morning. It was almost afternoon. I was going to run to the backyard, but I had been petrified when I saw the rain drops on the window. It had rained and melted the snow away. The beads (tears) that I had been trying to hold in my eyes since the last night had started falling like evil-eye beads. I ran to the backyard and saw the smiling coal pieces, the carrot and the broom standing in silent homage on the wet ground. While I was collecting the small coal pieces, I heard my mother’s voice: “Come inside, you will get cold.”

Looking at the coal pieces in my hand and as if I was talking to my snowman, I asked: “Mom, do good people always laugh nice?”

“How did you come up with this? Who told you this?”

“Who can it be? My snowman.”

(1) super glue

(2) Baris Manco was a very famous Turkish rock musician who passed away in 1999. He toured in Japan in 1995 and this was a huge thing in Turkey back then.

(3) During the 80s, there was only one TV channel which was state-run TRT.

(4) Zonguldak is a port city in the Black Sea region that has coal-mines nearby.

FRANÇAIS

Le bonhomme de neige

"S'il rit bien, c'est un bon homme" 

 F. Dostoyevski

Je ne me pose pas la question de “Qui est un bon homme? Lequel est le plus efficace; un peu de sourire des bonnes personnes ou des grognements bégayés des mauvaises personnes? Même si une réponse à chaque question reste une réponse, on ne remet pas en question généralement un beau rire.

Il a mis la partie la plus frissonnante de son cœur au milieu de la table. Ses yeux, me regardant de la tête aux pieds, étaient comme le regard astucieux d'une vieille femme. Bien qu'il avait huit ans, il avait l'air d'un jeune homme.

"Quoi?" j’ai demandé avec une attitude dédaigneuse venant de moi qui tournais en 9 ans. Il m'avait dit son plan pour le Nouvel An peu à peu comme s'il avait des  miettes de pain dans sa bouche et les faisait soigneusement sortir en essayant d'être prudent de ne pas les laisser tomber partout.

Nous écririons "Bienvenue 1990" sur la fenêtre. Nous enterrerions élégamment les années 80 dans l'obscurité de l'histoire à l'aide d'une colle et d'un peu de coton qu'il volerait dans le tiroir de sa mère. Hakan avait tout planifié. La fenêtre de notre salon serait utilisée le jour de l'An. Nos familles se rassemblaient dans notre maison. Nous aurions des mandarines, du kisir (salade bulgur - tabouli), nous jouerions au bingo et ensuite nous irions au lit. Nous n'oublierions pas l'effet de neige et nous utiliserions les petites boules de coton soigneusement formées pour cela. Même si la réalité de la neige à l'extérieur nous a giflés au visage, nous préférerions être décoratifs. La colle japonaise (1) entrerait dans nos vies plus tard, mais le Japon nous rappellerait toujours Baris Manco (2).

Hakan était très excité. Il voulait faire tant de choses qu'il était comme s'il avait oublié qu'il avait huit ans et il attendait que quelqu'un lui rappelait cela. La neige dehors a non seulement s’amusait des cotons que nous avons collés sur la fenêtre mais elle disait également quelque chose aux années 80. Peut-être que nous manquerions les modestes et humbles années 80, mais nous avions de telles attentes fortes sur les années 90 que nous ne pouvions même pas imaginer comment les années 2000 diminueraient les années 90 plus tard.

Après avoir sorti la colle de nos mains, Hakan m'avait dit son deuxième plan: "Faisons un bonhomme de neige." Quand l'horloge montrait minuit, nous allions emmener nos familles à l'arrière-cour et leur montrer notre bonhomme de neige. C'était un beau plan et ajouterait la haute résolution à la vie de l’unique chaîne télévisée des années 80 (3).

L'importance et le sens de ces jours-là coloraient notre solitude et nous faisaient recueillir autant de souvenirs que possible. J'avais gardé une carotte du réfrigérateur alors que Hakan a volé du coton du tiroir de sa mère. En raison des problèmes esthétiques, je m'étais arrêté à notre cave à charbon et j’ai pris une poignée de morceaux de charbon soigneusement sélectionnés.

À l'arrière-cour, nous avions d'abord construit un grand corps avec la neige que nous avions ramassée avec pelle. Hakan s'était agenouillé et, agissant comme s'il était fatigué, montrait une fois de plus quel enfant imprudent il était. J'avais fait la seconde pièce et les endroits les plus élaborés entre le cou et le ventre avec mes mains froides. Il faisait noir. Mes mains froides, devenant plus rapides, avaient humanisé le visage du bonhomme de neige avec une précision chirurgicale; une peau blanche et lisse, deux yeux des petits morceaux de charbon et un visage souriant avec de petits morceaux de charbon ... Le sourire du bonhomme de neige était si beau que l'obscurité des morceaux de charbon avait réchauffé mon cœur. Faisant son nez avec la carotte et attachant un balai à son corps, j'avais fini mon bonhomme de neige et il avait un sourire étincelant.

Mon bonhomme de neige était la seule chose que j'ai aimée dans ma vie de 8 ans. Mes peintures pastel et les estampes de pommes de terre étaient comme des monstruosités de la période Paléolithique comparées à lui. L'instinct de quelqu’un de créer quelque chose et l'admiration pour cette chose créée ne pouvait être accompli que par une carotte et un charbon de Zonguldak (4).

Le son de l’ unique chaîne de notre vie qui nous a calmés et, de temps en temps, nous a fait endormir créerait une grande excitation que le compte à rebours a commencé. Les rues brillaient comme si elles avaient 8 ans et attendaient ce jour. Évidemment, nous n'avions pas aimé les années 80.

Lorsque le présentateur, en utilisant toutes les délicatesses de langue turque, a annoncé le numéro gagnant du billet de la loterie à la télévision, le silence du plus petit prix avait dominé dans notre maison de nouveau. Les repas que nos mères ont préparé, les odeurs d'orange, et nous qui avons avancé au “Bingo” de “Sorry”essayant de ne pas dormir, nous nous vengions les années 80. 10, 9, 8, 7, 6. … Le début d'une nouvelle année, nos embrasses avec de nouveaux espoirs, et notre croyance fantastique pour l'avenir a montré que nous pourrions rester humains quoi qu'il en soit.

Avant d'atteindre les heures les plus accueillantes de notre sommeil, nous avions amené nos gens à l'arrière-cour. Des frères et des soeurs, des grand-mères, des tantes étaient venus à l'arrière-cour avec nous. Nous avons eu un public ivre ou fumant qui nous regardait dès leurs balcons. L'arrière-cour était devenue un lieu de foire. Le père de Hakan avait dit "alors?" avec une voix paternelle. Et j'ai dit "ici", en signalant le bonhomme de neige avec mes mains. Tout le quartier a tourné la tête quand j’y ai tourné ma tête et ils ont regardé mon bonhomme de neige. Après un peu de silence, quand je me suis approché de mon bonhomme de neige, j'ai vu que son nez de carotte était devenu un organe sexuel et que son visage souriant était devenu un adjectif méchant d'enfants désobéissants. Mon bonhomme de neige a été ridiculisé par tout le monde, y compris l’ ivre oncle Selim sur son balcon à cause des enfants aux yeux haineux du quartier plus bas qui s’en étaient moqués. Le rire mutant de la foule et les sons faits par les vieilles dames avaient montré que nous pouvions encore être embarrassés par une carotte. Des larmes avaient été poussées à mes yeux et je m'étais à peine empêché de pleurer. Je n'avais pas du tout aimé les années 90. J'avais tout de suite voulu aller me coucher, me tirer la couverture et oublier cette nuit. Ce qui est arrivé à mon bonhomme de neige m'a fait plus mal que les gens qui se sont moqués de moi.

Il avait souri si joliment; Je souhaitais que tout le monde puisse sourire comme ça. C'était comme si quelque chose a été soufflé dans mon oreille, dans mon âme de 8 ans. J'avais rassemblé tous mes sourires du passé. Je rassemblerais des dizaines de sourires des visages et des regards que j'aimais, comme un souffle que je prendrais tant que je vivais. Je trouverais ces sourires parfois enterrés dans la fossette d'un amant, ou sur la main d'un ami étendue à moi, ou surtout, en riant à l'intérieur quand je me regardais dans le miroir.

Dès que je me lèvais, je ferais de meilleurs visages pour mon bonhomme de neige. Je m’étais réveillé par la voix de ma mère le matin. C'était presque l'après-midi. J'allais courir à l'arrière-cour, mais j'étais pétrifié quand j'ai vu la pluie tomber sur la fenêtre. Il avait plu et il avait fondu la neige. Les perles (larmes) que j'avais essayé de retenir dans mes yeux depuis la dernière nuit avaient commencé à tomber comme des perles d'oeil maléfique. J’ai couru à l'arrière-cour et j’ai vu les morceaux de charbon souriants, la carotte et le balai debout comme un hommage silencieux sur le sol humide. Pendant que je recueillais les petites pièces de charbon, j'ai entendu la voix de ma mère: "Viens ici, tu auras froid".

En regardant les morceaux de charbon dans ma main et comme si je parlais à mon bonhomme de neige, j'ai demandé: "Maman, les bons gens rient-ils toujours bien?"

"Comment as-tu trouvé cela? Qui t’ a dit ça?"

"Qui peut-il être? Mon bonhomme de neige. "

(1) super colle

(2) Baris Manco était un musicien de rock turc très célèbre qui est mort en 1999. Il a fait une tournée au Japon en 1995 et c'était une chose importante en Turquie à l'époque.

(3) Au cours des années 80, il n'y avait qu'une seule chaîne de télévision qui était la TRT publique.

(4) Zonguldak est une ville portuaire de la région de la mer Noire qui possède des mines de charbon à proximité.

  ---------------------------------------------------------------------------------

SPANISH

REVISTA "KAFASINA GÖRE Artículo Nº 12 01/2017

Por GABRIELA SANDER para Akyüristikas y Bulut Latino EA

“KARDAN ADAM - HOMBRE DE NIEVE” 

Escrito por Engin Akyürek 

“Si él ríe bien, es un buen hombre” – F. Dostoievski -

No me pregunto a mí mismo la cuestión de ¿quién es un buen hombre?, ¿cuál de ellos es el más real?, ¿una pequeña sonrisa de gente buena o el efecto de carcajadas de gente mala? Incluso si una respuesta para cada pregunta continúa siendo una respuesta, no se suele cuestionar nunca una hermosa sonrisa.

Él puso la parte más estremecedora de su corazón en medio de la mesa. Sus ojos, observándome de la cabeza a los pies, eran como la mirada aguda de una mujer anciana. A pesar de que tenía ocho años, él lucía como un joven.

“¿Qué?” - yo pregunté con una actitud esquiva que venía de mí, que apenas rondaba los 9. 

Él me habló poco a poco de su plan para Año Nuevo, como si tuviera la boca llena de migas de pan y estuviera sacándolas cuidadosamente para no dejarlas caer por todo el lugar. 

Nosotros escribiríamos “Bienvenido 1990” en la ventana. Sepultaríamos cosméticamente los años ’80 en la oscuridad de la historia con la ayuda de un pegamento y un poco de algodón que él tomaría del cajón de su madre.

Hakan lo había planeado todo. 

La ventana de nuestra sala sería utilizada en la víspera de Año Nuevo. Nuestras familias se reunían en nuestra casa. 

Tendríamos mandarinas, kisir (ensalada “Bulgur” libanesa), jugaríamos al bingo y luego nos iríamos a la cama. No nos olvidaríamos del efecto de la nieve y usaríamos bolas de algodón cuidadosamente formadas para esto. Incluso, aunque la realidad de la nieve afuera nos pegara como una bofetada en el rostro, nosotros preferíamos ser decorativos. 

El pegamento japonés [un pegamento muy fuerte] entraría a nuestras vidas más tarde, pero Japón siempre nos recuerda a Baris Manco [famoso músico turco fallecido en 1999].

Hakan estaba muy emocionado. 

Quería hacer tantas cosas que era como si olvidaba que tenía ocho años y esperara que alguien se lo recordase. 

La nieve afuera no solo se burlaría de las bolas de algodón que pegamos en la ventana, también nos diría algo acerca de los 80. 

Quizás nos perderíamos los modestos y humildes años 80 pero teníamos unas expectativas tan intensas respecto de los años 90, que ni siquiera podíamos imaginar cómo los años 2000 minimizarían los años 90 más tarde. 

Después de que nos sacamos el pegamento de nuestras manos, Hakan me diría su segundo plan: “Hagamos un muñeco de nieve”. Cuando el reloj marcara la medianoche, llevaríamos a nuestras familias al patio trasero y les mostraríamos nuestro muñeco de nieve. 

Era un buen plan y le añadiría alta resolución a la vida de un solo canal en los años 80 [por esos años solo existía un canal de TV y era estatal].

La importancia y significado de aquellos días colorearon nuestra soledad y nos hizo recolectar tantos recuerdos como nos fuera posible. 

Tomé una zanahoria del refrigerador tal como Hakan tomó el algodón del cajón de su madre. 

Debido a preocupaciones estéticas, me detuve en nuestra bodega de carbón y tomé un puñado de piezas cuidadosamente seleccionadas.

En el patio trasero, primero construimos un gran cuerpo con la nieve que apilamos con la pala.

Hakan se arrodilló como si se sintiera cansado, demostrando una vez más el niño desconsiderado que era. Yo había hecho la segunda pieza y las partes más elaboradas entre el cuello y el abdomen con mis manos frías. 

Había comenzado a oscurecer. Mis manos frías, cada vez más rápidas, habían humanizado la cara del muñeco con precisión quirúrgica. 

Blanca como la nieve y piel lisa, dos ojos hechos con pequeños trozos de carbón y un rostro sonriente con trozos de carbón más pequeños. La sonrisa del muñeco de nieve era tan hermosa que la oscuridad de las piezas de carbón había regocijado mi corazón. Haciendo su nariz con una zanahoria y atando a su cuerpo una escoba, había terminado mi muñeco de nieve y él al fin tenía una sonrisa chispeante.

Mi muñeco de nieve era la única cosa que me había gustado a los 8 años de mi larga vida. Mis pinturas pastel y mis ‘potato prints” [manualidades hechas de papas que solían o suelen hacer los niños en las escuelas] eran como monstruosidades del periodo paleolítico comparados con él. 

El instinto de crear algo y la admiración por aquella cosa que has creado, solo se puede lograr con solo una zanahoria y carbón Zonguldak [extraído de las minas ubicadas en esa ciudad].

En el sonido de nuestra vida de un solo canal que nos calmaba y que de vez en cuando, no hacía quedarnos dormidos, se crearía una gran emoción a medida que se iniciaba la cuenta regresiva. Las calles estaban brillando como si tuvieran ocho años a la espera de ese día. Obviamente, no nos gustaron los años 80’.

Cuando el presentador, usando todas las delicias de la lengua turca, anunció en la televisión el número del ticket ganador de la lotería, el silencio del más pequeño premio se apoderó de nuestra casa de nuevo. 

Las comidas que nuestras madres prepararon, los aromas a naranja y nosotros que, tratando de no dormir, pasamos de “Bingo” a “lo lamentamos”; nos estábamos vengando de los años 80’…10, 9, 8, 7, 6… El inicio de un año nuevo, nuestros abrazos con nuevas esperanzas y nuestra fantástica convicción acerca del futuro demostró que podríamos permanecer humanos a pesar de todo.

Antes de llegar a las horas más acogedoras de nuestro sueño, llevamos a los nuestros al patio trasero. 

Hermanos, abuelas, tías políticas, habían venido con nosotros al patio trasero. Tuvimos algunos espectadores ebrios o fumadores que nos observaban desde sus balcones. 

El patio trasero se había convertido en una feria, el padre de Hakan dijo con voz paternal: ¿Y?. Yo dije: ‘aquí’, señalando al muñeco de nieve con mis manos. Todo el vecindario giró la cabeza así como yo lo hice para mirar a mi muñeco de nieve. 

Luego de un poco de silencio, cuando me acerqué a mi muñeco de nieve, vi que su nariz de zanahoria se había convertido en un órgano sexual y su rostro sonriente se había convertido en perversos adjetivos de niños desobedientes.

Mi muñeco de nieve fue ridiculizado por todo el mundo -incluido el borracho tío Selim desde su balcón- porque los niños de ojos odiosos del barrio más abajo se burlaron de él. 

La risa de la muchedumbre y los sonidos hechos por las ancianas señoras habían demostrado que podíamos sentirnos avergonzados incluso por una zanahoria. 

Las lágrimas brotaron de mis ojos y apenas me contuve de llorar.

No me gustaron los 90’ en lo absoluto. Quise irme a la cama inmediatamente, tender el cubrecama sobre mí y olvidar esa noche. 

Lo que le había pasado a mi muñeco de nieve me había molestado más que la gente que se había reído de mí. Él había sonreído tan hermosamente, hubiera querido que todos sonrieran de ese modo. Era como si algo me hubiera soplado en la oreja, en mi alma de ocho años. Había recolectado por mí mismo muchas sonrisas años atrás; recolectaba decenas de sonrisas de los rostros y miradas que amaba, como un aliento que tomaría mientras viviese. 

Algunas veces, encontraría esas sonrisas incrustadas en los hoyuelos de una amante o en la mano de un amigo extendida hacía mí, o, lo más importante, mientras me reía por dentro mirándomé al espejo.

Tan pronto como desperté, quise crear mejores rostros para mi muñeco de nieve. 

Me había despertado con la voz de mi madre por la mañana. Era casi de tarde. Iba a correr hacia el patio trasero pero quedé petrificado cuando vi las gotas de lluvia en la ventana. Había llovido y eso había derretido la nieve. Las lágrimas que había estado tratando de contener la noche anterior comenzaron a caer como cuentas de mal de ojo [se refiere a los collares o brazaletes de cuentas que generalmente llevan unas piedras llamadas ‘ojos turcos’, que se usan para alejar la mala suerte]. 

Corrí hacia el patio trasero y vi los sonrientes trozos de carbón, la zanahoria y la escoba de pie, en un homenaje silencioso sobre el suelo húmedo.

Mientras recogía los pequeños trozos de carbón, mi madre me dijo: ‘Ven adentro, te vas a enfriar’. 

Mirando las piezas de carbón en mi mano y como si estuviera hablando con mi muñeco de nieve, le pregunté: ‘¿Mamá, las buenas personas siempre se ríen bonito?’

-‘¿Cómo te ha surgido esto? ¿Quién te lo ha dicho?’.

-‘¿Quién más puede ser? “Mi muñeco de nieve”.

Por GABRIELA SANDER para Akyüristikas y Bulut Latino EA