KafasinaGore Τεύχος 11: Ένα σύννεφο ήταν κρυμμένο στα μάτια της.

Ένα σύννεφο ήταν κρυμμένο στα μάτια της. – Engin Akyurek 

Το λεωφορείο κατάφερε να σταματήσει  χωρίς κανένα απρόοπτο. Ακόμα κι αν το παλιό του σκαρί ήταν κόκκινο, δεν ήταν αυτό το είδος κοκκινάδας μιας υγιούς  λάμψης, προερχόμενη από ρόδινα μάγουλα. Το μακρύ του σώμα και  η αναδιπλωμένη φυσούνα του (Σημείωση του μεταφραστή: Μιλάει  για τα αρθρωτά  λεωφορεία), η οποία έμοιαζε με ακορντεόν, είχαν κάνει τους επιβάτες του  να χορεύουν halay (1) σε κάθε φρενάρισμα, ακόμα και να χορεύουν Erzurum Bar (2) σε κάθε στροφή και horon (3) στις ξαφνικές διακοπές. Κάθε λεωφορείο είχε διαφορετικό όνομα και αποκαλούσαν το  ένα το  άλλο με τα ονόματά τους και όχι με τους αριθμούς,που τους είχαμε ορίσει.
Όταν το λεωφορείο κατάφερνε να σταματήσει χωρίς κανένα  απρόοπτο, οι πόρτες του άνοιγαν  με έναν  ήχο σαν να ροχάλιζε. Είχα αφεθεί στο πίσω μέρος του λεωφορείου, σαν να με είχαν πιάσει και με κουβαλούσαν μαζί τους τα κύματα.Το να πηγαίνω  στο  πίσω μέρος του λεωφορείου, μια παλιά συνήθεια από τις ημέρες του σχολείου, με έκανε να αναδεικνύω το ύψος μου ιπποτικά. Είναι γνωστό από κάποιους ανθρώπους ότι το να κάθεσαι πίσω σήμαινε ότι είσαι ο Άβερελ (4) ενός  οργανωμένου εγκλήματος.
Το ρολόι μου έδειχνε 7.45. Ήταν τόσο ωραίος συνδυασμός  χρόνου και τόπου. Το κορίτσι που είχε ένα σύννεφο κρυμμένο στα μάτια της θα ανέβαινε στο λεωφορείο δύο στάσεις πιο μετά. Θα έμπαινε  στο λεωφορείο και κομψά θα έβρισκε στον εαυτό της μια θέση για να καθίσει.

Όταν το λεωφορείο έφτασε στη στάση της, έμοιασε σαν να είχε καθαρίσει το βραχνό λαιμό του και άνοιξε τις πόρτες του γρήγορα. Όταν την κοίταζα, ένιωθα πάντα σαν να ψιχάλιζε, ακόμη και σε ηλιόλουστο καιρό. Η πρόγνωση καιρού της καρδιάς μου έδειχνε βροχή λόγω των εν μέρει συννεφιασμένων  ματιών της. Ακόμα κι αν δεν ήξερα το όνομά της, ονειρευόμουν σκηνές, στις οποίες η ιστορία της και το από πού ερχόταν  δεν είχε σημασία. Ο υγρός καιρός στα μάτια της στοίχειωνε τα όνειρά μου. Την ονόμαζα στα όνειρά μου και έκανα πρόβα το πρώτο μας «γεια» στον ύπνο μου. 
«Γεια.»
«Γεια.»
Δεν υπήρχε ανάγκη να προχωρήσουμε περισσότερο, γιατί οτιδήποτε θα εκφραζόταν με προτάσεις θα μπορούσε να κλέψει το νόημα στα μάτια της. Οι προτάσεις θα μετατρέπονταν σε ρήματα, καθώς κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο και τα ρήματα θα μίκραιναν το κρυμμένο (ή μηδενικό) μας θέμα.
Το λεωφορείο είχε προχωρήσει μπροστά. Αν και θα έπρεπε να είχα ήδη κατέβει τρεις στάσεις πριν, ήμουν ακόμα μέσα στο λεωφορείο για να είμαι μαζί της. Τα σύννεφα σε αυτά τα μάτια θα μπορούσαν να το «σκάσουν» εύκολα σε έναν κόσμο, όπου μία απόσταση 3 στάσεων λεωφορείου θα μπορούσε να είναι πρόβλημα. Ξεπερνώντας το εγώ μου, είχα απομνημονεύσει το πρόγραμμα δρομολογίων του EGO (5). Οι δύο εβδομάδων ιστορία μας ήταν τόσο παλιά,όσο ο Αδάμ και τόσο μοναδική όσο η Εύα. Μαζί της στο λεωφορείο, ταξίδευα στα πιο όμορφα μέρη πάνω στη Γη.
Όταν ο οδηγός του λεωφορείου, γυρίζοντας προς τα  πίσω,περισσότερο με τη φωνή του και λιγότερο με το κεφάλι του, είπε: «Μετακινηθείτε προς τα πίσω», ήμουν ήδη στη φυσούνα (6) του λεωφορείου. Όταν το πλήθος ήρθε προς τα πάνω μου, «συνάντησα»τα μάτια της, σαν να είχαμε ραντεβού. Όταν δύο ζευγάρια μάτια ήταν πολύ κοντά το ένα στο άλλο, το ένα δεν μπορούσε να δει.
Συνήθιζα να αγαπώ τα σύννεφα. Αυτά τα  σύννεφα που ηρωικά προκαλούσαν τον αλαζονικό ήλιο, ήταν η ιστορία αυτού του κοριτσιού. Και η ιστορία της ήταν η δική μου ιστορία.
«Γυρίζαμε» την πιο όμορφη ιστορία αγάπης του κόσμου. Κοιτάζοντας το ρολόι μου, με ρώτησε: «Με συγχωρείτε, τι ώρα είναι;» Ήταν 8.15. Το ένα τέταρτο της ώρας δεν ήταν σημαντικό πια. Αυτή θα κατέβαινε έτσι και αλλιώς από το λεωφορείο 8 και 20.Οι δικές μου εσωτερικές συσκευές εγγραφής είχαν καταγράψει τη φωνή της. Η μουσική της νότα ήταν σε  όλους τους ήχους μου τώρα.
Αυτό το  κορίτσι ήταν το θέμα σε ό, τι έλεγα στους φίλους μου. Τους είπα τόσα πολλά πράγματα για αυτό το θέμα,που ήταν πραγματικά περίεργοι γι 'αυτήν. 
«Πώς την λένε;»
«Δεν ξέρω.»
«Της έχεις μιλήσει;»
«Όχι.»
«Γιατί;»
Αν κόβαμε τις ερωτήσεις σε κομμάτια, οι απαντήσεις μου θα ήταν κρυμμένες στα μάτια της. Ήταν σαν να κοίταζα την πιο όμορφη θέα του κόσμου από το πιο όμορφο λόφο. Ήθελα να καλλιεργήσω ή να φυτέψω κάτι στα πιο πολυσύχναστα όρια του λεωφορείου. Η πρώτη μας  πρόταση, το πρώτο μας γεια θα έπρεπε να διαρκέσει μια ζωή, πόσο μάλλον τρεις στάσεις λεωφορείου.
Ο Χακάν και ο Μεχμέτ είχαν αρχίσει να παίρνουν το λεωφορείο,αν και δεν το χρειάζονταν. Η περιέργεια ήταν ένα όμορφο πράγμα. Το να αγαπάς κάποιον από απόσταση ήταν πιο όμορφο και πιο ενδιαφέρον.Όσο περισσότερο μιλούσα για τα μαλλιά της, το δέρμα της, και το σημαντικότερο, για τα μάτια της, τόσο περισσότερο γινόταν μια ηρωίδα παραμυθιού, της οποίας  δεν ήξερα το όνομα. Είχα συγκεντρώσει  τις φωνητικές  μου χορδές, που ούρλιαζαν σαν ένα μάτσο χούλιγκαν, στο «κέντρο διαταγών» της καρδιάς μου. Είχαν τη δύναμη να μεταφράσουν την ερώτηση  «Τι ώρα είναι;» σε Ιαπωνικά. Αν και όλες οι μεταφράσεις είχαν το  ίδιο νόημα, εγώ  μπορούσα να καταλάβω μόνο τη γλώσσα της.
Oi δύο εβδομάδων ιστορία μου είχε φτάσει στην  τρίτη εβδομάδα της, η οποία ήταν το Γρηγοριανό σημάδι της μετάβασης από την εποχή των Παγετώνων στην Πρωτόγονη Εποχή. Χασκογελώντας , ο Χακάν και ο Μεχμέτ  με περίμεναν στη στάση του λεωφορείου στις 7:30 το πρωί. Αλλά υπήρχε παιδαριώδης κακία πίσω από το χαμόγελο τους. Ήταν εκεί, λες και θα έκλεβαν αυτό που είχα. Ωστόσο, αυτό που θα μπορούσαν να κλέψουν δεν ήταν απλά ένα ζευγάρι εικόνων από αυτοκίνητα, που κάναμε συλλογή από μια τσίχλα Turbo. Αυτά που τους είπα, άνηκαν σε μένα και ήταν κάτι παραπάνω από μια ιστορία για τα σύννεφα, ήταν περισσότερο η ιστορία αυτού του κοριτσιού παρά η δική μου...
Ο  κόκκινος γέρος, ένας από τους γέρους μας (σημείωση: εννοεί το λεωφορείο), του οποίου το όνομα δεν ήξερα και το  αναγνώριζα μόνο από τη  σκισμένη  φυσούνα, είχε έρθει στις 7:45. Όπως πάντα, είχα πάει στο πίσω μέρος του λεωφορείου. Ο Μεχμέτ και ο Χακάν είχαν  σταθεί κοντά μου, κάτω από τον αγκώνα κάποιου. (Σημείωση: Εννοεί αλληγορικά ότι ήταν κοντοί.) Ήταν πιο κοντοί από μένα. Δεν ήξεραν τις πίσω θέσεις. Τους άρεσε πάντα να κάθονται δίπλα στον οδηγό. Το  χαμόγελο τους δεν είχε πάψει να υπάρχει και χαμογελούσαν σαν τη Γάτα του Τσεσάιρ,(από την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων») σαν ένα απαστράπτον αχλάδι μίας σπάνιας(αγγλικής) ποικιλίας.
Ήταν σχεδόν 8:15. Η πρωϊνή κυκλοφορία άγχωνε τους ανθρώπους. Ο ενθουσιασμός μου προκαλούσε  κατολισθήσεις μέσα μου και είχε μετατραπεί σε διάβρωση, καθώς ο Μεχμέτ και ο Χακάν  συνέχιζαν να χασκογελούν και οι άνθρωποι συνέχιζαν να κορνάρουν στην έντονη κυκλοφορία.
Όταν το λεωφορείο έφτασε στη διάσημη στάση του λεωφορείου, και στους τρεις μας τράβηξε την προσοχή. Ήμουν ο επικεφαλής του πρωτοκόλλου και, δόξα τω Θεώ, ήμουν ο ψηλότερος. Η πόρτα σφύριξε και ξεφούσκωσε σαν να ελευθέρωσε τα μπουλόνια της. Είχε  τόσο άσχημο ήχο που δεν ταίριαζε ούτε στην κοπέλα που περιμέναμε ούτε στο  αξιολύπητο παράστημά μας. Καθώς  περίμενα σαν τον Simple Simon,( ήρωας με αυτισμό  Σουηδικής ταινίας)  το κορίτσι μας μπήκε στο λεωφορείο κρατώντας από το  χέρι κάποιον άλλο.
Εκείνη τη στιγμή, το λεωφορείο γέρασε και μετατράπηκε στο πρόσωπο ενός γκρινιάρη γέρου στο νεκροκρέβατό του. Θα μπορούσα να πλύνω  το πρόσωπο του αγοριού που κρατούσε το χέρι της με μαλακτικό. Έτσι κι αλλιώς η ψυχή του μύριζε υδροχλωρικό οξύ. Καθώς ο Μεχμέτ, με σκουντούσε με τον αγκώνα του και με ρωτούσε  ποια ήταν, το λεωφορείο είχε γίνει πιο άσχημο και είχε μετατραπεί στον ανταγωνιστή μου στη βεντέτα. Ακόμη και αν η πρόγνωση του καιρού έδειχνε βροχή, ο καιρός γινόταν ηλιόλουστος και τα σύννεφα έφευγαν μακριά σαν να μην ήταν ποτέ εκεί.
Ο Χακάν,πιάνοντας τα βλέμματά μου, είπε, «Αυτό ήταν το κορίτσι;»
Υπήρχαν στιγμές που δεν χρειαζόμασταν την αλήθεια. Τα όνειρα και τα πράγματα που έμεναν μαζί μας ήταν μερικές φορές πιο σημαντικά από ό, τι αυτό που ονομάζουμε πραγματικότητα.
Γυρνώντας στον Χακάν , είπα  «Ο καιρός είναι ηλιόλουστος σήμερα».
«Τι;»
«Θέλω να πω, όχι αδερφέ, αυτό το κορίτσι είναι πολύ άσχημο.»
Σημειώσεις:
1) Halay: είναι ένα στυλ λαϊκού  χορού στην Κεντρική και Νοτιοανατολική Ανατολία που οι άνθρωποι χορεύουν μαζί σε γραμμή χέρι με  χέρι ή ώμο με ώμο 

https://www.youtube.com/watch?v=C2jOK_mWkjw

2) Bar (σημαίνει χορός στην Αρμενική) είναι ένα στυλ λαϊκού χορού στην Ανατολική Ανατολία που οι άνθρωποι χορεύουν μαζί δίπλα- δίπλα, χέρι με χέρι, ώμο με ώμο και μπράτσο με μπράτσο.

https://www.youtube.com/watch?v=9QOZnh8OjUs

3) Horon (προέρχεται από τo  ελληνικό  χορός  είναι ένα στυλ λαϊκού χορού  στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας της Τουρκίας την οποία οι άνθρωποι χορεύουν μαζί χέρι-χέρι με  σύντομα  βήματα. 

https://www.youtube.com/watch?v=5ZCsYWRu4bI

4) O ψηλότερος, ο νεότερος και  ο πιο χαζός από τους αδελφούς Ντάλτον από τα κόμιξ  Λούκυ Λουκ που δημιουργήθηκαν  από τον Βέλγο σκιτσογράφο Morris.
5) Σύντμηση για "Elektrik Gaz Otobüs Genel Müdürlüğü - Ankara Electricity, Gas and Bus Operations Organization (EGO General Directorate)” (EGO Γενική Διεύθυνση)", η οποία παρέχει ηλεκτρική ενέργεια, φυσικό αέριο, και μέσα μαζικής μεταφοράς υπό την αιγίδα  του  Μητροπολιτικού Δήμου της  Άγκυρας.
6) Περιστρεφόμενη άρθρωση του αρθρωτού λεωφορείου που συνδέει δύο άκαμπτα τμήματα.
   ------------------------------------------------------------------------------------------------------

(Τhanks to Engin Akyurek Universal Fans Club for English translation) 
A Cloud Was Hidden In Her Eyes
By Engin Akyurek
[Translated by Engin Akyurek Universal Fans Club]
The bus had been able to stop without any incident. Even though its old body was red, this was not a kind of redness of a healthy glow emanating from rosy cheeks. Its long body and its folding bellows (Translator's Note: He is talking about articulation buses) , which looked like an accordion, were making its passengers dance the halay (1) at every brake, even dance the Erzurum Bar (2) at every turn and the horon (3) at sudden breaks. Every bus had a different name and they called each other with their names rather than the numbers that we assigned them.
When the bus was able to stop without an incident, its doors had been opened with the sound of its stertorous breathing. I had floated to the back of the bus like waves catching and carrying me along. Moving to back, an old habit from my school days, was making me show off my tallness gallantly. It’s known by some people that sitting at the back meant to be Avarell (4) of an organized crime.
My calculator watch showed 7:45. It was such a nice combination of time and location. The girl who had a cloud hidden in her eyes would get into the bus two stops later. She would get into the bus and elegantly find herself a place to sit.
When the bus arrived her stop, it seemed like it had cleared its hoarse throat and opened its doors quickly. When I looked at her, I always felt like it was drizzling even in a sunny weather. My heart’s weather forecast showed rain because of her partially cloudy eyes. Even though I didn’t know her name, I was dreaming scenes which her story and where she came from didn’t matter. The damp weather in her eyes haunted my dreams. I was naming her in my dreams and rehearsing our first greeting in my sleeps.
“Hi.”
“Hi.”
There was no need to go further because anything expressed in sentences could steal the meaning in her eyes. The sentences would turn into verbs as we looked at each other and verbs would dwindle to our hidden (or null) subject.
The bus had moved forward. Although I should have gotten off the bus three stops ago, I had still been in the bus to be with her. Clouds in those eyes could breake away easily in a world where 3-bus stop distance could be a problem. Overcoming my ego, I had memorized the EGO (5) timetable. Our two weeks story was as old as Adam and as unique as Eve. I was traveling to the most beautiful places on earth with her in the bus.
When the bus driver, turning back with his voice rather than his head, said “Move all the way to the back”, I was already at the swing carousel part(6) of the bus. When the crowd swarmed over me, I had caught her eyes as if we had a date. When two pairs of eyes were too close to each other, one couldn’t look.
I used to love clouds. Those clouds that heroically challenged the condescending sun were this girl’s story. And her story was my story.
We were filming the most beautiful love story of the world. Looking at my calculator watch, she had asked me “Excuse me, what time is it?” It was 8:15. The quarter-ness of time wasn’t important anymore. She would get off the bus at past-twenties anyways. My inner recording devices had recorded her voice. Her musical note was on all my sounds now.
This girl was the topic of everything I told my friends. I told them so many things under that topic that they were really curious about her.
“What’s her name?”
“I don’t know.”
“Have you talked to her yet?”
“No.”
“Why?”
If we trimmed the question parts, my answers would be hidden in her eyes. It was like looking the most beautiful view of the world from the most beautiful hill. I had wanted to grow or green something in the most crowded borders of the bus. Our first sentence, first hello should last a lifetime, let alone three bus stops.
Hakan and Mehmet had begun to get on the bus although they didn’t need it. Curiosity was a beautiful thing. Loving someone from distance was more beautiful and more intriguing. The more I talked about her hair, her skin, and most importantly, her eyes, the more she was turning into a fairy tale heroine whose name I didn’t know.
I had my vocal chords, screaming like a bunch of hooligans, gathered at the command echelon of my heart. They had the power of translating “What time is it?” question into Japanese. Although all translations had the same meaning, I could only understand her language.
My two weeks story had extended to its third week which was the Gregorian sign of transition from the Ice Age to the First Age.
Grinning, Hakan and Mehmet were waiting for me at mybus stop at 7:30 in the morning. But there was childish malice behind their grinning. They were there as if they would steal something that I had. However, the thing that they would steal wasn’t a couple of car pictures collected from a Turbo gum. These things that I told them belonged to me and it was more of a story of clouds, this girl’s story than my story.
The red old man, one of our old men (TN: he means the bus), whose name I didn’t know and I recognized from its torn bellow, had come at 7:45. As always, I had moved to the back of the bus. Mehmet and Hakan had stood closer to me, under someone’s elbow (TN: He allegorically implies that they were short). They were shorter than me. They didn’t know back seats. They always loved sitting next to the driver. Their grin hadn’t been died down and they had been grinning like a Cheshire cat, like a flaring pear beacon.
It was almost 8:15. The morning traffic was making people stressful. My excitement was causing landslides inside me and they were turning into erosion as Mehmet and Hakan kept grinning and people kept honking in the heavy traffic.
When the bus reached the famous bus stop, all three of us had snapped to attention. I was the head of the protocol and, thank god, I was the tallest one. The door hissed and fizzled as if it released its bolts. It sounded so bad that it suited neither the girl we had been waiting for nor our pathetic poise. While I was waiting like a Simple Simon, our girl got into bus holding hands with some else.
At that moment, the bus got older and turned into the face of a grumpy old man on his deathbed. I could wash the face of the boy holding her hand with a softener; his soul was smelling hydrochloric acid anyways. As Mehmet, elbowing my side, asked me who she was, the bus was becoming uglier and turning into my feudist. Even though the weather forecast showed rain, the weather was becoming sunny and the clouds were breaking away as if they were never there.
Hakan, catching my stares, had said, “Was this the girl?”
There were moments that we didn’t need the truth. Dreams and the things that stayed with us were sometimes more important than the thing we called reality.
Turning to Hakan, I had said “The weather is sunny today”.
“What?”
“I mean, no bro, this girl is very ugly.”
Footnotes:
1) Halay is a folk dance style performed in Central and Southeastern Anatolia which people dance together in line hand to hand or shoulder to shoulder 

https://www.youtube.com/watch?v=C2jOK_mWkjw

2) Bar (means dance in Armenian) is a folk dance style performed in Eastern Anatolia which people dance together side-by-side, hand to hand, shoulder to shoulder and arm-in-arm. 

https://www.youtube.com/watch?v=9QOZnh8OjUs
3) Horon (originated from Greek χορός (dance)) is a folk dance style performed in Black Sea region of Turkey which people dance together hand-in-hand in short steps. 

https://www.youtube.com/watch?v=5ZCsYWRu4bI

4) The tallest, youngest, and stupidest of the Dalton Brothers in Lucky Luke comics series created by Belgian cartoonist Morris. 
5) Abbreviation for “Elektrik Gaz Otobüs Genel Müdürlüğü - Ankara Electricity, Gas and Bus Operations Organization (EGO General Directorate)” which provides electricity, gas, and public transportation under the umbrella of Ankara Metropolitan Municipality.
6) Pivoting joint of an articulated bus that connects two rigid sections.


                  ---------------------------------------------------------------------
FRANÇAIS

Un nuage a été caché dans ses yeux.

Le bus avait pu s'arrêter sans aucun incident. Même si son vieux corps était rouge, ce n'était pas une sorte de rougeur d'une lueur saine provenant de joues roses. Son long corps et son soufflet pliant(Note du traducteur: Il parle des autobus d'articulation), qui ressemblait à un accordéon, faisait faire à ses passagers danser  la halay (1) à chaque frein, même danser le Bar Erzurum (2) à chaque tour et l'horon (3) à des pauses soudaines. Chaque autobus avait un nom différent et ils se sont appelés avec leurs noms plutôt que les nombres que nous leur avons donnés.

Quand le bus pouvait s'arrêter sans incident, ses portes s'ouvraient au son de sa respiration stertoreuse. J'avais flotté à l'arrière du bus comme si des vagues me rattrapaient et me portaient. Se déplaçant en arrière, une vieille habitude de mes jours d'école, me faisait montrer ma taille galamment. Il est connu par certaines personnes qu’ assis à l'arrière signifiait être l’Avarell (4) d'un crime organisé.

Ma montre montrait 7:45. C'était une belle combinaison de temps et d'emplacement. La fille qui avait un nuage caché dans ses yeux entrerait dans le bus deux arrêts plus tard. Elle monterait dans le bus et trouverait élégamment un endroit pour s'asseoir.

Quand le bus est arrivé à son arrêt, il semblait comme il avait dégagé sa gorge rauque et a ouvert ses portes rapidement. Quand je la regardais, je sentais  toujours  comme s’ il pleuvait  même dans un temps ensoleillé. La prévision météorologique de mon cœur montrait de la pluie à cause de ses yeux partiellement nuageux. Même si je ne savais pas son nom, je rêvais des scènes dans lesquelles l’ histoire de cette fille et d'où elle venait n'avait pas d'importance. Le temps humide dans ses yeux hantaient mes rêves. Je la nommais dans mes rêves et je répétais notre premier salut dans mon sommeil.

"Salut."

"Salut."

Ce n'était pas nécessaire d'aller plus loin car tout ce qui se traduisait par des phrases pouvait voler le sens dans ses yeux. Les phrases pourraient se transformer en verbes comme on se regarde et les verbes pourraient affaiblir notre sujet caché (ou nul).

Le bus avait avancé. Bien que j'aurais dû descendre de l'autobus il y a trois arrêts, j'étais encore dans le bus pour être avec elle. Des nuages dans ces yeux pourraient se détacher facilement dans un monde où la distance des 3 arrêts de bus pourrait être un problème. Surmonter mes ego, j'avais mémorisé le calendrier d’EGO (5).  Notre histoire de deux semaines était aussi vieille qu’ Adam et aussi unique qu’ Eve. Je voyageais dans les plus beaux endroits du monde avec elle dans le bus.

Quand le chauffeur de bus, tournant avec sa voix plutôt que sa tête, a dit: "Déplacez –vous tous vers l’arrière", j'étais déjà à la partie swing du carrousel (6) du bus. Quand la foule se ruait à moi, j'avais vu ses yeux comme si nous avions un rendez-vous. Quand deux paires des yeux étaient si proches l'une de l'autre, on ne pouvait pas regarder.

J'aimais les nuages. Ces nuages qui défiaient héroïquement le soleil condescendant étaient l'histoire de cette fille. Et son histoire c’était mon histoire.

Nous filmions  la plus belle histoire d'amour du monde. En regardant ma montre, elle m'avait demandé "Excuse-moi, quelle heure est-il?" Il était 8h15. Le quart d’heure n'était plus important. Elle descendrait de l'autobus à 8 heures vingt  enfin. Mon appareil d’ enregistrement interne avait enregistré sa voix. Sa note musicale était sur tous mes sons maintenant.

Cette fille était le sujet de tout ce que je disais à mes amis. Je leur disais tant de choses à ce sujet qu'ils en étaient vraiment curieux.

"Comment elle s’appelle?"

"Je ne sais pas."

"Tu  lui as déjà parlé? "

"Non."

"Pourquoi?"

Si nous coupions les questions en parties, mes réponses seraient cachées dans ses yeux. C'était comme si je regardais la plus belle vue du monde dès la plus belle colline. J'avais voulu faire pousser ou faire verdir quelque chose dans les frontières les plus encombrées de l'autobus. Notre première phrase, notre premier bonjour devrait durer toute une vie, encore moins de trois arrêts de bus.

Hakan et Mehmet avaient commencé à monter dans le bus même s'ils n'en avaient pas besoin. La curiosité était une belle chose. Aimer quelqu'un de loin était plus beau et plus fascinant. Plus je parlais de ses cheveux, de sa peau, et surtout, de ses yeux, plus elle devenait une héroïne de conte de fées dont je ne connaissais pas le nom. J'avais mes cordes vocales, criant comme une bande de hooligans, réunies à l'échelon des commandes de mon cœur. Elles avaient le pouvoir de traduire la question “Quelle heure est-il?” en japonais. Bien que toutes les traductions aient le même sens, je ne pouvais que comprendre sa langue. Mon histoire de deux semaines s'était étendue à sa troisième semaine qui était le signe grégorien de la transition de l'Âge de glace au Premier Âge.

En souriant, Hakan et Mehmet m'attendaient à mon arrêt de bus à 7h30 du matin. Mais il y avait une méchanceté  enfantine derrière leur sourire. Ils étaient là comme s'ils voulaient voler quelque chose que j'avais. Cependant, ce qu'ils voleraient n'était pas un couple de photos de voiture recueillies à partir d'un chewing-gum Turbo. Ce que je leur ai dit appartenait à moi et c'était plus d'une histoire de nuages, c'était plus l’histoire de cette fille que mon histoire.

Le vieillard rouge, un de nos vieux hommes (Note du traducteur: il veut dire l'autobus), dont je ne connaissais pas le nom et que je reconnaissais par son souffle déchiré, était arrivé à 7h45. Comme toujours, j'avais déménagé à l'arrière du bus. Mehmet et Hakan étaient plus près de moi, sous le coude de quelqu'un (Note du traducteur: Il implique allégoriquement qu'ils étaient petits). Ils étaient plus petits que moi. Ils ne connaissaient pas les sièges arrière. Ils ont toujours aimé s’asseoir à côté du chauffeur. Leur sourire n'était pas mort et ils avaient souri comme un chat de Cheshire, comme une poire brilliant (une sorte de poire provenantd’Angleterre). Il était presque 8h15. La circulation du matin rendait les gens stressants. Mon excitation provoquait des glissements de terrain en moi et ils se transformaient en érosion alors que Mehmet et Hakan continuaient à sourire et que les gens continuaient à bavarder dans la grande circulation.

Lorsque le bus est arrivé au fameux arrêt d'autobus, nous étions tous les trois à la hauteur. J'étais le chef du protocole et, grâce au Dieu, j'étais le plus grand. La porte a sifflé et a failli comme si elle relâchait ses boulons. C'était si mauvais qu'il ne convenait ni à la fille que nous attendions, ni à notre attitude pathétique. Pendant que j'attendais comme un Simple Simon, notre fille est entrée dans le bus tenant la main avec quelqu’un d’ autre.

À ce moment, l'autobus a vieilli et est devenu  le visage d'un vieillard grincheux sur son lit de mort. Je pourrais laver le visage de l’homme  tenant sa main avec  un adoucissant; son âme sentait de l'acide chlorhydrique. Comme Mehmet, coudoyant de mon côté, m’a demandé qui elle était, l'autobus devenait plus laid et se transformait en mon féodal. Même si les prévisions météorologiques montraient de la pluie, le temps devenait ensoleillé et les nuages s'échappaient comme s'ils n'étaient jamais là.

Hakan, tenant mes regards, avait dit: “ C'était la fille?”

Il y avait des moments où nous n'avions pas besoin de la vérité. Les rêves et les choses qui restaient avec nous étaient parfois plus importants que ce que nous appelions réalité.

En me tournant vers Hakan, j'avais dit: "Le temps est ensoleillé aujourd'hui".

“Quoi? ”

"Je veux dire, non frère, cette fille est très laide."

Notes:

1)      Halay est un style de danse folklorique réalisée en Anatolie centrale et au sud-est que les gens dansent ensemble en ligne de main à main ou épaule à épaule.

2)      Bar (signifie danse en arménien) est un style de danse folklorique réalisée en Anatolie orientale que les gens dansent ensemble côte à côte, la main à la main, l'épaule à l'épaule et le bras dans le bras.

3)      Horon (originaire de grec χορός (danse)) est un style de danse folklorique réalisée dans la région de la mer Noire de la Turquie que les gens dansent ensemble main dans la main en brefs pas.

4)      Le plus grand, le plus jeune et le plus stupide des Frères  Dalton dans la série des bandes dessinées de Lucky Luke créée par le dessinateur belge Morris.

5)      Abréviation de "Elektrik Gaz Otobüs Genel Müdürlüğü - Ankara Organisation de l'Électricité, du Gaz et des Bus (EGO General Directorate)" qui fournit de l'électricité, du gaz et des transports en commun sous la tutelle de la Municipalité Métropolitaine d'Ankara.

6)      Joint pivotant d'un bus articulé reliant deux sections rigides.

   ----------------------------------------------------------------------------------------------------------

SPANISH 

Créditos:Traducción del turco al español: Engin Amor Latino.

              Con apoyo de la traducción al inglés de Engin Akyurek Universal Fans Club.

"Una nube se ocultaba en sus ojos"

Gözlerinde Bulut Sakliydi

Autor: Engin Akyürek para Kafasina Göre

Publicado: 27/10/16

Traducción del turco al español: Engin Amor Latino

Con apoyo de la traducción al inglés de Engin Akyurek Universal Fans Club

**Se agradece compartir los créditos**

El autobús se detuvo sin inconvenientes. Aunque su carrocería era roja, no era como las mejillas rojas de las personas que gozan de buena salud. Su cuerpo largo y sus fuelles plegables (1), que parecían un acordeón, emitían sonidos parecidos a las melodías balcánicas haciendo bailar a sus pasajeros el halay (2) en cada frenada, bailando incluso el Erzurum Bar (3) a cada paso y el horon (4) durante una frenada brusca. Cada autobús tenía un nombre diferente y se llamaban entre sí por sus nombres en lugar de por los números que tenían asignados.

Cuando el bus se detuvo, sus puertas se abrieron con una respiración estertórea. Llegué a la parte trasera dejándome llevar como una ola entre la multitud. Avancé hacia atrás heroicamente usando un viejo hábito de mis días de escuela, mostrando mi altura galantemente. Los conocedores sabían que el sentarse en la fila de atrás significaba ser un Avarell (5) miembro de una banda.

Mi reloj pulsera marcaba las 07:45. El concepto de tiempo y espacio nunca pudieron estar tan bien juntos. Como en las últimas dos semanas, la chica que tenía una nube oculta en sus ojos subiría al autobús dos paradas más adelante, más tarde a las 8:00. Ella subiría al autobús y elegantemente encontraría un lugar para sentarse.

Cuando el autobús llegó a su parada, las puertas se abrieron en un abrir y cerrar de ojos con una respiración estertórea. Ni siquiera podía ver la parte delantera (pero sentí su presencia), tan pronto como ella se sentó, todo, incluido el bus, empezó a moverse lentamente.

El viejo autobús se convirtió en mi mejor amigo mientras esperaba el inicio de una gran charla. No sabía el nombre de la chica, yo sólo la miraba y era como si una ligera lluvia cayera aunque había un clima soleado. Las nubes que se ocultaban en sus ojos hacían que mi corazón entrara en un clima lluvioso. A pesar de que no sabía su nombre, había estado soñando con escenas de su historia, de donde venía no era importante para mí. El aire húmedo en sus ojos era un sueño hecho realidad. Le ponía nombres y ensayaba nuestro primer saludo en mis sueños.

"Hola"

"Hola"

No había necesidad de ir más lejos porque cualquier cosa expresada en oraciones podía perder el significado en sus ojos. Las oraciones se convertirían en verbos mientras nos miramos el uno al otro y los verbos se reducirían a nuestra clave secreta.

El autobús avanzaba. Aunque tenía que haber bajado del autobús tres paradas antes me quedé para pasar un rato más con ella. Las nubes de sus ojos podían iniciar una lluvia fácilmente en un mundo donde la distancia de tres paradas podía ser un problema mundial. Superando mi ego, memoricé las tarifas EGO (6). Nuestra historia de dos semanas era tan antigua como nuestros ancestros Adán y Eva. Yo hice un viaje en autobús a los lugares más bellos del mundo.

Cuando el conductor del autobús volteó la cabeza y dijo en voz fuerte "muévanse todos hacia la parte de atrás", yo estaba en la parte del acordeón (7). Cuando la multitud creció me empujó, y quedamos cara a cara como si estuviéramos en una cita. Amaba las nubes. Traté de mantener la cabeza mirando esas nubes que desafiaban presumidamente al sol. Y su historia era mi historia.

Estábamos filmando la más hermosa escena de amor en el mundo. Mientras miraba la hora en mi reloj de pulsera, ella preguntó: "Disculpe ¿Qué hora es?" Mi reloj marcaba las 08:15. Los 15 minutos no eran necesarios. Ella bajaría del bus a las 8:20 de todas maneras. Memoricé el sonido de su voz. En todas las voces escuchaba su tono.

Esta chica fue el tema de conversación con mis amigos. Les hablé tanto de ella que morían de la curiosidad.

"¿Cuál es su nombre?"

"No sé."

"¿Has hablado con ella?"

"¡No!"

"¿Por qué?"

Las respuestas a sus preguntas estaban ocultas en sus ojos. Era como buscar la vista más hermosa en las más bellas colinas del mundo. Yo quería hacer crecer y florecer algo en los rincones más ocupados del autobús. Nuestro primer hola, debería durar para siempre y no sólo tres paradas de autobús.

A pesar de que no era la ruta de Hakan y Mehmet, ellos abordarían el mismo autobús. La curiosidad era algo bueno. Podría haber sido más curioso el ser capaz de amar a alguien a distancia.

Escuché una voz gritándole a mi corazón. La voz era capaz de traducir todas las preguntas al japonés. Todas las traducciones tenían el mismo significado como si pudiera entender su idioma.

La historia de dos semanas entró en su tercera semana. La tercera semana era el indicio de la transición de la era gregoriana a los inicios de la era de hielo.

A las 7:30 am, mis obedientes Hakan y Mehmet me estaban esperando con una sonrisa. Había una onda de traición infantil detrás de su sonrisa. Como si vinieran a robarme algo, pero no las figuritas de carros turbo de la goma de mascar. Las cosas que les había contado me pertenecían y eran más que una historia de nubes, la historia de esta chica era mi historia.

Mi viejo amigo rojo del cual no conocía el nombre pero que reconocí en cuanto apareció llegó a las 7:45. Como siempre, fui a la parte trasera del autobús. Mehmet y Hakan ambos construyeron una tienda de campaña a mi alrededor. Ellos eran más chicos que yo. Ellos no conocían las filas traseras, de hecho, su lugar favorito era al lado del conductor. La sonrisa de ambos no había desaparecido y brillaba como la luz de un faro, sonriendo con treinta y dos dientes.

Era cerca de las 08:15. El tráfico de la mañana estresaba a las personas. La emoción creó derrumbes en mí convirtiéndose en erosión mientras Mehmet y Hakan seguían sonriendo a pesar del pesado tráfico.

Cuando el autobús llegó a la famosa parada, los tres juntos nos pusimos atentos. Yo era el jefe del protocolo y, gracias a Dios, yo era el más alto. La puerta silbó y se desvaneció como si liberara sus pernos. Sonaba tan mal como la triste situación que nos esperaba. Mientras esperaba como un tonto con la boca abierta, ella subió al autobús de la mano de otra persona.

En ese momento el autobús se hizo más viejo, cambiando a la cara de un viejo gruñón en su lecho de muerte. Yo podría lavar la cara del chico con un poco de suavizante y aun así su espíritu continuaría oliendo a lejía. Cuando Mehmet se puso codo a codo y preguntó: "¿Cuál es?" el autobús se puso feo y la sangre se convirtió en una demanda. Estaba lloviendo aunque había sol y las nubes fueron disipadas como si nunca hubieran existido.

Hakan me miró, "¿Es ella, amigo?", Dijo.

"¿Qué?"

"¿Es la chica que tenía una nube oculta en sus ojos?"

Hay momentos en que no necesitamos de la verdad. Los sueños y las cosas que se quedan con nosotros a veces son más importantes que lo que llamamos realidad.

Me volteé a ver a Hakan, “El día está soleado hoy” dije

"No entiendo."

"No, hombre, que esta chica es muy fea."

Traducción al español del turco: Engin Amor Latino

**Se agradece compartir los créditos**

Notas

1) Se refiere a buses articulados.

2) Halay es una danza popular de la zona central y sudeste de Anatolia donde la gente baila junta en líneas tomadas de las manos u hombro con hombro.

3) Bar (significa danza en armenio) es una danza popular realizado en el oriente de Anatolia donde las gente baila junta lado a lado, mano con mano, hombro con hombro y brazo con brazo. 

4) Horon (proviene del griego χορός que significa danza) es una baile popular realizado en la región del Mar Negro de Turquía donde la gente baila junta de la mano en pasos cortos.

5) El más alto, joven y tonto de los hermanos Dalton en la serie cómica Lucky Luke creado por el dibujante belga Morris. 

6) Abreviatura de “Elektrik Gaz Otobüs Genel Müdürlüğü - Organización de Operaciones de Electricidad, Gas y Autobuses de Ankara. (Dirección General del EGO)" que proporciona electricidad, gas y transporte público bajo la regulación del Municipio Metropolitano de Ankara.

7) Articulación pivotante que conecta dos secciones rígidas de un bus articulado.