Kafasina Gore Τεύχος 29: Ώρα για ατελή ψέματα.

 Όταν πήρα τον έλεγχο στα χέρια μου επτά φορές το 1 ήταν κολλημένο πάνω του. Ποτέ πριν δεν είχα έρθει αντιμέτωπος με την ασχήμια του αριθμού 1. Το 1 ήταν ένας επίπεδος λεπτός αριθμός χωρίς καμπύλες. Και όταν εφτά από αυτούς βρίσκονταν στο ίδιο μέρος, όλα τα όμορφα πράγματα που ακουμπούσαν επάνω τους ξαφνικά εξαφανίζονταν. Ο πρωτότοκος γιος είναι αυτός που κάνει περήφανη την οικογένεια, οι «μονάδες» μου δεν με έκαναν τον πιο άξιο.  

Ο Χακάν με περίμενε στην αυλή του σχολείου. Ο έλεγχος του, ήταν κολλημένος στην πίσω τσέπη του παντελονιού του. Έδειχνε τον αριθμό των «μονάδων» που έβγαιναν από τον έλεγχο του. Είχα τον έλεγχο μου στο χέρι μου, και στο λαιμό μου μια πληγή...

- Πώς πήγες ;

-Εσύ πώς πήγες ;

Τα σηκωμένα μαλλιά του και το πείσμα του ήταν πάντα σε επιφυλακή. Θα πίστευε κανείς ότι δύο επιστήμονες που κέρδισαν το βραβείο από το Τουρκικό Ινστιτούτο Επιστημονικής και Τεχνολογικής Έρευνας μιλούσαν για το επιστημονικό τους έργο.

- Χακάν, πες μου ...

Η πρόθεση μου ήταν να έχω ένα έλεγχο που θα συγκέντρωσε πολλά αδέλφια μαζί με τις επτά μονάδες μου. Οι κακές μου προθέσεις δεν ήταν να αναλάβω ηθική ευθύνη με βάση την εξουσία που μου έδινε η ηλικία μου. Έπρεπε να μοιραστούμε μερικά πολύτιμα πράγματα ...

Ο Χακάν έβγαλε τον έλεγχο του, τον οποίο είχε κρατήσει στην πίσω τσέπη του και τον τράβηξε σαν όπλο:

- Εδώ είναι πέντε μονάδες.

Η οργή μέσα μου είχε αρχίσει να κυριαρχεί λόγω της πλειοψηφίας των μονάδων. Ο δικός μου έλεγχος είχε ξεπεράσει το επίπεδο του τεμπέλη Χακάν. 

- Λοιπόν, πόσα είναι;

Δεν μπορούσα να ευχαριστήσω τον Χακάν αυτή τη θλιβερή μέρα για μένα.

- Δεν έχει σημασία, πάμε να φύγουμε.

- Πες μου, αγόρι μου πόσα έχεις;

-Επτά.

-Επτά ;

-Φίλε μην χαμηλώνεις τη φωνή σου σαν να έχεις πάρει έπαινο. 

Τα μάτια του Χακάν έλαμπαν, μια χαρά απλώθηκε σε όλο του το σώμα . Βιώναμε τον απλούστερο τρόπο να προσπαθούμε να ξεπεράσουμε την ανικανότητα μας και την αποτυχία μας απέναντι στους άλλους.

Φύγαμε γρήγορα από το σχολείο. Δεν θέλαμε να είμαστε το κουτσομπολιό των διακοπών του εξαμήνου με τους ελέγχους μας. Καθώς πλησιάζαμε στο σπίτι, αρχίσαμε να επιβραδύνουμε το βήμα μας. Η χαρά του Χακάν πέταξε μακριά και αντιμετώπισε την αλήθεια. Όσο ήταν στον δρόμο οι πέντε μονάδες του ήταν μια αιτία χαράς. Ο Χακάν κρατούσε τον έλεγχο του στα χέρια του χτυπώντας το κεφάλι του στον ώμο μου:

-Δεν μπορούμε να πάμε σπίτι έτσι, αδερφέ.

Τον χτύπησα κι εγώ στο κεφάλι με τον έλεγχο μου:

-Τι θα κάνουμε, αδελφέ μου;

-Δεν μπορούμε να πάμε στο σπίτι έτσι αδελφέ μου, θα έχουμε πρόβλημα στο σπίτι, τα σχέδια μας θα αποτύχουν.

Έλεγε την αλήθεια. Θα μας παγιδεύσουν πάνω από τετράδια και βιβλία, και  θα μπορούμε να βλέπουμε αυτούς που θα παίζουν μπάλα μόνο μέσα από το παράθυρο.

-Εντάξει αγόρι μου.  

Ο έλεγχος με τον οποίο τον χτύπησα στο κεφάλι φαίνεται ότι του άναψε μια λάμπα στο κεφάλι. Σταμάτησε, με κοίταξε και αναστέναξε σαν να περίμενε για χρόνια αυτή τη στιγμή:

-Τα 1 θα τα κάνουμε 4 .

-Έλα ρε φίλε...

-Εντάξει τότε πήγαινε τους εφτά νάνους σου στο σπίτι...

Οι έλεγχοι  που είχαμε στα χέρια μας ήταν το προϊόν του εκπαιδευτικού συστήματος της δεκαετίας του '90 και ήταν χωρίς υπολογιστή.

-Αγόρι μου ας αλλάξουμε τους ελέγχους. Όμως,σε 15 ημέρες οι διακοπές τελειώνουν και εμείς θα πρέπει να επιστρέψουμε τους ελέγχους.Τι θα κάνουμε τότε;

-Χλωρίνη.

- Χλωρίνη;

Σχεδιάζαμε να προσθέσουμε μια παύλα και μετά να βάλουμε λίγη χλωρίνη σε ένα βαμβάκι και να την διαγράψουμε. Βρήκαμε ένα κατάστημα χαρτικών γρήγορα πριν να κλείσουν. Αγοράσαμε ένα στυλό κοντά στο χρώμα της πένας που είχε γραφτεί ο έλεγχος. 

Χρειαζόμασταν ένα μέρος όπου δεν θα ήταν κανείς, όπου θα μπορούσαμε να κάνουμε τη δύσκολη δουλειά μας. Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει, η μέρα με μια ματιά έδωσε τη θέση της στη νύχτα. 

Όπως οι δολοφόνοι που επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος, βρήκαμε το κατάλληλο μέρος στην αυλή του σχολείου. Οι γέρικοι σκύλοι και οι γάτες μας παρακολουθούσαν. Πριν ξεκινήσουμε, κάναμε πρόβα φτιάχνοντας το 4 σε μια κενή σελίδα. Η προσπάθεια μου ήταν καλύτερης ποιότητας. Το 4 του Χακάν ήταν ποιότητας «made in China»...

-Εντάξει αδελφέ, θα το κάνεις εσύ. 

-Εντάξει.

-Αλλά πρώτα φτιάξε τον δικό σου έλεγχο...

Είχα έναν φίλο που ακόμα και σε τέτοιες περιπτώσεις δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Ήθελε η δουλειά να είναι αριστούργημα.

-Είναι εντάξει φίλε, είναι εντάξει...

Ευθυγράμμισα το πίσω μέρος της τσάντας μου. Πήρα τον έλεγχο μου πανηγυρικά, κρατώντας την ανάσα μου. Εκείνοι που ήταν στο σπίτι δεν θα δέχονταν κανένα λάθος και τα χέρια μου έτρεμαν. Τα σκυλιά και οι γάτες με κοίταζαν, θέλοντας να καταλάβουν τι προσπαθούσα να κάνω. Ειδικά η μουτρωμένη γάτα στο πίσω μέρος του δέντρου. Ενώ έκανα τα 4 μου, η φωτιά που με είχε κάψει και ο φόβος που έκαιγε τα αυτιά μου, άρχισαν να παραδίδονται στο κρύο της Άγκυρας. Πρόσθεσα ενθουσιασμό στα «4», μιμούμενος ακόμη και τις καμπύλες που δημιουργήθηκαν από τα δάχτυλα του δασκάλου μου που έγραψε τον έλεγχο.

Το σκοτάδι κυριάρχησε στον ουρανό. Στον δρόμο για το σπίτι κάναμε ένα τελευταίο έλεγχο κάτω από τα φώτα του δρόμου. Στην κορυφή του λόφου,ο δρόμος προς τα σπίτια μας χωριζόταν, και ο καθένας μας  πήγε προς το δικό του πεπρωμένο. 

Όταν έφτασα στο σπίτι η μητέρα μου ήταν στην κουζίνα. Έβαλα τον έλεγχο μου στο πιο εντυπωσιακό μέρος του σαλονιού, στο τραπεζάκι με τη δαντέλα. Με το ένα μάτι κοίταζα την μητέρα μου, και με το άλλο μάτι κοίταζα τον έλεγχο κάτω από τη λάμπα φθορίου να δω αν υπήρχαν τίποτα κενά. Η μητέρα μου ήρθε στον διάδρομο και τα χέρια της έσταζαν σαπουνάδες. Με έπιασε στα πράσα... Ήμουν έτοιμος να κελαηδήσω σαν αηδόνι, και θα ομολογούσα τα ονόματα των φυγόδικων μονάδων μου που είχα εξαφανίσει μια προς μια.

-Πήρα τον έλεγχο.

-Χμμ...

Αυτό το "χμμμ" έδειχνε ότι δεν είχε και πολλές προσδοκίες. Καθώς η μητέρα μου άπλωσε ελαφρά το χέρι της, η καρδιά μου πήγε στο στομάχι μου και το στομάχι μου είχε κολλήσει στην κοιλιά μου. Η μητέρα μου κοιτάζει τον έλεγχο κάτω από το φως της λάμπας, εξετάζοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια.

-Μπράβο... Περίμενα χαμηλότερους βαθμούς.

Μόλις τελείωνε όλο αυτό, θα ζούσα μια τίμια ζωή ... Θα άφηνα τα πάντα πίσω.

Ενώ έκανα τις μονάδες 4, δεν είχα εξασκήσει τα χέρια μου. Το μόνο σφάλμα που μπορούσε να ειπωθεί σχετικά με τον έλεγχο μου, ήταν γιατί τα «τέσσερα» δεν ήταν «πέντε». Η μητέρα μου έβαλε τον έλεγχο στο τραπεζάκι, φιλώντας με στα μάγουλα:

-Μπράβο, αγόρι μου.

Τα μυρμήγκια που έπαιζαν στην κοιλιά μου εξαφανίστηκαν. Μόλις η μητέρα μου μπήκε στην κουζίνα τηλεφώνησα αμέσως στον Χακάν. Το παραμικρό λάθος θα κατέστρεφε την ηρεμία μου. Ο Χακάν απάντησε στο τηλέφωνο χωρίς δισταγμό, ήξερε ότι επρόκειτο να τηλεφωνήσω:

-Γεια...

-Τι έκανες;

-Άριστα 10, πέντε αστέρια.

-Μπράβο κι εγώ το ίδιο...

Έκλεισε αμέσως το τηλέφωνο, δεν χρειαζόταν εξηγήσεις.

Για δεκαπέντε ημέρες είχαμε πολλά χρήματα στις τσέπες μας. Είχαμε μια έντονη ζωή από τον κινηματογράφο στο γήπεδο και μετά στο μπιλιάρδο.

Οι διακοπές των δεκαπέντε ημερών ήταν τόσο σύντομες όσο η ζωή μιας πεταλούδας. Το χιόνι στις στέγες είχε αρχίσει να καλεί την άνοιξη, κι έβρεχε τα πεζοδρόμια. Την πρώτη μέρα που θα επιστρέφανε σχολείο θα έπρεπε να παραδώσουμε τους ελέγχους μας. Περίμενα τον Χακάν στο πιο ερημικό μέρος του δρόμου. Ο Χακάν παραπατούσε, είχε έρθει η στιγμή να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. 

Μπορούσα να δω το καπάκι από τη χλωρίνη που είχε κρύψει στην τσάντα του. Πόσο απρόσεχτος και επιπόλαιος ήταν...

 -Τι κάνεις αγόρι μου; Κλείσε την τσάντα, η χλωρίνη φαίνεται.

-Δεν κλείνει αδελφέ... Με έχεις δει ποτέ να έρχομαι στο σχολείο με τσάντα;

Πραγματικά, δεν τον είχα δει ποτέ. Περπατούσε με τα δύο χέρια στην τσέπη του, και χρησιμοποιούσε την εσωτερική τσέπη του σακακιού του σαν τσάντα.

-Έβαλες τη χλωρίνη σε μια τσάντα που δεν κλείνει το φερμουάρ;

-Έλα αγόρι μου, αυτή βρήκα στο σπίτι... Έφερες το βαμβάκι;

-Το έφερα, το έφερα.

Το βαμβάκι που είχα κλέψει από το σπίτι βρισκόταν στο κάτω μέρος της τσάντας μου περιμένοντας να εκπληρώσει το καθήκον του. Μετά την πρώτη ώρα, ο επιμελητής της τάξης θα μάζευε τους ελέγχους, οπότε έπρεπε να φτιάξουμε τον έλεγχο πριν πάμε στο σχολείο. Αυτή τη φορά δεν μπορούσαμε να το κάνουμε στην αυλή του σχολείου. Ήταν η εποχή που τα κουτσομπολιά γινόντουσαν τα νέα της ημέρας, υπήρχαν κατάσκοποι που θα μπορούσαν να μιλήσουν. Ο Χακάν κι εγώ συζητούσαμε πού θα μπορούσαμε να φτιάξουμε τους ελέγχους στον δρόμο. Περάσαμε δεκαπέντε ημέρες εκεί έξω και δεν σκεφτήκαμε πού θα φτιάχναμε τους ελέγχους. Και ήρθε η ώρα για το σχολείο...

Ο μεσημεριανός ήλιος άρχισε να λιώνει το χιόνι από τις στέγες. Το χιονόνερο που έρεε στους υπονόμους της πόλης αντανακλούσε τον εσωτερικό μας κόσμο... Ο Χακάν είχε κουραστεί να κουβαλάει την τσάντα του. Πέντε λίτρα χλωρίνης ήταν στην πλάτη του σαν να είχε καμπούρα καμήλας. Δεν τον ρώτησα γιατί πήρε μαζί του ένα δοχείο 5 λίτρων. Επειδή εκείνη την ημέρα δεν υπήρχε απάντηση σε αυτή την ερώτηση. 

Ο Χακάν έριχνε κατάρες στον ιδρώτα που έτρεχε στο μέτωπο του: 

-Πάω να πετάξω αυτή την τσάντα τώρα...Να την πετάξω.

-Έλα αδελφέ μου, πάμε στο πάρκο. 

- Ας πάμε.

Επρόκειτο να πραγματοποιήσουμε την παράνομη πράξη μας σε ένα παγκάκι, σε δημόσιο χώρο. 

Ο Χακάν βγάζει τη χλωρίνη από την τσάντα και την ρίχνει στο βαμβάκι:

-Ποιος θα τους φτιάξει;

Είχα μεταμορφώσει τα 1 σε 4, αλλά δεν ήθελα να αναλάβω το σβήσιμο τους.

-Εγώ άλλαξα τα 1 σε 4, η σειρά σου τώρα.

Ο Χακάν δεν ήξερε τι να κάνει με το βαμβάκι που κρατούσε στο χέρι του, και κοίταζε τους ελέγχους ανάμεσα στα πόδια του. Χτύπησε το χέρι του με τα δάχτυλα του για να φτάσει στον έλεγχο μου. Τέντωσε τα δάχτυλα του για να φτάσει τον έλεγχο μου με το χέρι του:

Φτιάξε πρώτα τον δικό σου έλεγχο αδελφέ...

Η ιστορία επαναλαμβάνεται.

-Τότε ο καθένας να φτιάξει τον δικό του.

-Εντάξει.

Ο Χακάν άρχισε να πιέζει απαλά με το βαμβάκι το 4. Πλησίασε τις γραμμές που είχαμε προσθέσει με χειρουργική ακρίβεια. Αλλά επειδή δεν μπορούσε να ελέγξει τον καρπό του, έσβησε όλους τους αριθμούς.

-Τι έκανες αδελφέ; Τα έκανες χάλια.

-Αλήθεια είναι...

Ο έλεγχος του Χακάν είχε γίνει σαν το σφουγγάρι που έπλεναν τα πιάτα εμποτισμένο με χλωρίνη. Χτυπιόταν εκεί που καθόταν και δεν ήξερα αν γελούσε ή αν έκλαιγε. Άρχισε να σκίζει τον έλεγχο του. Τα σκυλιά και οι γάτες του πάρκου, άρχισαν να γαβγίζουν και να νιαουρίζουν ταυτόχρονα σαν χορωδία λες και γελούσαν μαζί μας. 

Τι θα έκανα; Η τεχνική με τη χλωρίνη και το βαμβάκι δεν λειτούργησε. Έβαλα αμέσως τον έλεγχο μου στην τσάντα μου και έφυγα από το πάρκο. Ο Χακάν με κοίταζε που έφευγα. Οι γάτες και οι σκύλοι συνέχιζαν να φωνάζουν.

 Στο σκοτάδι της νύχτας, έσβησα το φως στο δωμάτιο μου, και άναψα ένα φακό για να φτιάξω τον έλεγχο μου. Μεταμόρφωσα το δωμάτιο μου σε εργαστήριο. Ο Χακάν είχε ρίξει πολλή χλωρίνη στο βαμβάκι. Και ήταν πολύ δύσκολο να δουλέψεις με λεπτομέρεια με αυτό το βαμβάκι. Το λεπτό πινέλο μου με τη λεπτή μύτη που είχα για το μάθημα των καλλιτεχνικών είχε φτιαχτεί ακριβώς γι αυτή τη δουλειά. Ανεξάρτητα από τον σκοπό που χρησιμοποιείται, η μέθοδος της δοκιμής και του λάθους ήταν πολύτιμη. Άρχισα να καθαρίζω τις μικρές προσθήκες με το πινέλο. Τα 4 επέστρεψαν στην αρχική τους κατάσταση και τα εύθραυστα πρωτότυπα 1 εμφανίστηκαν. Η διαδικασία ολοκληρώθηκε με επιτυχία. 

Την επόμενη μέρα, άφησα με υπερηφάνεια τον έλεγχο μου με τους επτά «άσσους» στο γραφείο του υποδιευθυντή. Από τη στιγμή που έδωσα τον έλεγχο μου, έβλεπα τα μάτια του Χακάν όπου κι αν γύριζα το κεφάλι μου.

-Με πούλησες, αδελφέ...

Ο Χακάν έλεγε ψέματα στον υποδιευθυντή κάθε μέρα - το ξέχασα στο σπίτι, δεν το έχουν υπογράψει - τα ψέματα δεν βοηθούσαν πια. Είχε φτάσει στο τέλος του δρόμου.

-Στο γραφείο του υποδιευθυντή υπάρχουν κενοί έλεγχοι. Μπορώ να κλέψω έναν... 

Ήξερα ότι θα έκανε αυτό που έβαλε στο κεφάλι του, οπότε δεν το σχολίασα για να με κρατήσει μακριά από αυτό.

-Θα με βοηθήσεις κι εσύ αδελφέ...

-Πάμε.

Κατά το μεσημέρι θα μπαίναμε στο γραφείο του υποδιευθυντή. Είχαμε υποθέσει ότι έπρεπε να πάρουμε έναν έλεγχο που πιθανόν ήταν σε ένα από τα συρτάρια, να βάλουμε μια σφραγίδα από αυτές που ήταν στο γραφείο και να φύγουμε μακριά από τον τόπο του εγκλήματος. Θα έμπαινα εγώ στο γραφείο και θα έπαιρνα έναν έλεγχο. Ο Χακάν θα πρόσεχε μην έρθει κανείς. 

-Δεν επέστρεψα τον έλεγχο μου, γι’ αυτό μπορεί να τραβήξω την προσοχή αν με δουν στο γραφείο αδελφέ.

Δεν μπορούσα να ξεφύγω από τα μάτια του που γέμιζαν με ενοχές τη συνείδηση μου. Ο υποδιευθυντής άφησε το γραφείο του για το μεσημεριανό γεύμα. Ο Χακάν πήγε στην αρχή του διαδρόμου, όπου μπορούσε να δει τις σκάλες και την είσοδο του υποδιευθυντή στο σχολείο από τα παράθυρα. Έτσι μπήκα γρήγορα στο γραφείο. Άρχισα να ανοίγω όλα τα συρτάρια ένα προς ένα. Έριξα όλες τις βρισιές που ήξερα στον Χακάν. Μόλις τελειώσω με όλο αυτό, σχεδιάζω να ξεκινήσω μια άψογη, καθαρή ζωή και θα αφήσω πίσω όλα τα εγκλήματα, τα ψέματα και τις κλοπές. Δεν υπήρχαν έλεγχοι στα συρτάρια του γραφείου. Παρόλο που προσπάθησα να ανοίξω το ντουλάπι, ήταν κλειδωμένο. Πήγα ξανά στα συρτάρια ψάχνοντας τα κλειδιά. Ο χρόνος κυλούσε πολύ γρήγορα... Μπορούσα ήδη να φανταστώ τον υποδιευθυντή με μια οδοντογλυφίδα στο στόμα του να επιστρέφει από το μεσημεριανό.

Τα κλειδιά ήταν στο κάτω συρτάρι. Έβαλα το πρώτο κλειδί που άγγιξε το χέρι μου στο κλειδωμένο ντουλάπι. Άνοιξε με την πρώτη. Αυτή τη φορά, η τύχη ήταν με το μέρος μας ... Σε ένα καφέ κουτί, οι κενοί έλεγχοι έμοιαζαν σαν να βγήκαν μόλις από τον φούρνο. Πήρα γρήγορα έναν έλεγχο, έκλεισα το ντουλάπι και έβαλα τα κλειδιά στο συρτάρι. Δεν ήξερα ποια ήταν η σφραγίδα που θα έπρεπε να βάλω στον έλεγχο, γι’ αυτό τις δοκίμασα όλες στην παλάμη μου. Όταν βρήκα τη σωστή σφραγίδα, κάθισα στην καρέκλα του υποδιευθυντή και σφράγισα τον έλεγχο. Όταν ήμουν έτοιμος να βγω από το δωμάτιο με τον έλεγχο στην τσέπη του σακακιού μου, μια φωνή μούδιασε το αυτί μου.

-Τι κάνεις,γιε μου;

Με κάποιο τρόπο η μητέρα μου καθόταν κουλουριασμένη στην καρέκλα δίπλα στην πόρτα. Ο έλεγχος στην τσέπη μου είχε κολλήσει στην καρδιά μου. Δεν μπορούσα να πω ούτε μια πρόταση, ούτε μια λέξη, κάθε γράμμα γινόταν ερωτηματικό. Το στόμα μου άνοιξε σαν ένα ερωτηματικό. Ο Χακάν μπήκε γρήγορα, αλλά η βιασύνη του είχε έρθει πριν από αυτόν:

-Η μητέρα μου έρχεται εδώ αδελφέ, είναι στις σκάλες.

Η μητέρα μου, ο Χακάν κι εγώ κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον. Η πόρτα άνοιξε ξανά και η μητέρα του Χακάν ήρθε μπροστά στα μάτια μας. Προσπαθούσα να βρω ένα κατάλληλο ψέμα για αυτή την κατάσταση, αλλά ήταν μάταιο. Ο υποδιευθυντής έβαλε το κεφάλι του από την πόρτα:

-Άρχισε η οικογενειακή συγκέντρωση;

Το χαμόγελο του πίσω από το μουστάκι του έδειχνε ότι γνώριζε τα πάντα.

-Περάστε, καθίστε...

Έβαλε τις μητέρες μας  να καθίσουν στις καρέκλες δίπλα στο γραφείο. Το ερωτηματικό βγήκε από το στόμα μου.

-Εμπρός κύριοι, μπορείτε κι εσείς να πλησιάσετε στο γραφείο.

Ο υποδιευθυντής είχε πάρει δύο κενούς ελέγχους από το ντουλάπι και τους έβαλε στο γραφείο. Για να μην φανεί ο έλεγχος που είχα στην τσέπη μου, έσκυψα. 

-Συμπληρώστε τους ελέγχους σας.

Παίρνουμε τα στυλό στα χέρια μας και βυθίζουμε τα κεφάλια μας στο γραφείο.

- Μαθηματικά. Γράψτε ...

Δεν ήθελα ούτε καν να κοιτάξω τον Χακάν.

Τα δάχτυλά μου που δεν ήταν άγνωστα στον έλεγχο γράφουν το πρωτότυπο 1 που μου άξιζε.

Time For Imperfect Lies, “Kusurlu Yalanlar Zamanı”

Translated from Turkish by Engin Akyürek For Ever Puerto Rico

When I received my report card I had seven 1 (ones). Never before I had faced the ugliness of number 1. The 1; was a flat and thin number, without curvature. When seven of them were standing in the same place, all the beautiful things that lay upon them suddenly disappeared. The first son is the one who prides the family, my ‘ones’ didn't make me the most bountied.

Hakan was waiting for me in the school yard. His report card, it was stuck in the back pocket of his cloth pants. He was showing the number of 'ones' coming out of his report card. I had my report card in my hand, and in my throat a wound...

“What did you do?"

"What did you do?"

His tail hair and stubbornness, he was always on guard. We would think that two scientists who were awarded the “TÜBITAK” (Türkiye Bilimsel Ve Teknolojik Araştirma Kurumu) were talking about their scientific work.

"Hakan, tell me..."

My intention was to have a report card that would bring together many brothers and sisters, along with my seven ones... My bad intentions were not to assume a moral responsibility based on the authority given by my age. We were supposed to share some precious things...

Hakan pulled out his card, which he had kept in his back pocket and drew like a gun:

"Here's five ones."

The numbers 1 that sank into me, began to fight within me with the rudeness of dominating the majority. I had become a useless pile of rusty metal piling up next to Hakan's lazy can.

"Hey, how many?"

I couldn't please Hakan on this regrettable day.

"It doesn't matter, come on."

"Tell me, son, how many are there?"

"Seven."

"Seven?"

"Man, don't lower your tone as if you had a recommendation..."

Hakan's eyes shone, a human joy dominated his entire body. We were experiencing the simplest way to try to overcome our incompetence and failure over others.

We left the schoolyard quickly. We didn't want to be the gossip material of the semester vacation with our report cards. As we approached the house, our legs made their steps smaller. Hakan's joy flew away and he faced the truth. He could have lived between five ‘ones’ and a street joy. Hakan was holding the report card in his hands hitting his head on my shoulder:

"We can't go home like this, brother."

So I hit him in the head with my report card:

"What are we going to do, brother?”

"We can't go like this brother, I've had trouble at home, our plans will fail."

I was telling the truth. Trapped between the textbook and the notebook, our bodies could only see those who played ball at recess through the window.

“Ok son.”

The report card I hit on his head lit a light bulb in his brain... He stopped, looked and breathed as if he had waited years for this moment:

"We're going to make ‘four’ of ‘ones’."

"Come on man..."

"Here, take your seven dwarfs home..."

The report cards we had were the product of the educational system without a computer from the 1990s.

"Son, let's change the report cards, we're going to have to get them back when the fifteen days of vacation have passed, so what do we do?

"Bleach"

"Bleach?"

We were going to cut off the limbs that we would add by pouring bleach on a cotton swab. We found a stationery store quickly, before it closed. We bought a pen close to the color of the pen on the report card.

We needed a place where no one was present, where we could make an excellent workforce. It was getting dark, the day winked at night. We found the school backyard appropriate, like the assassins returning to the crime scene. The old dogs and cats at school were watching us. Before we start, we rehearse doing a 4 on a blank page. My production was of better quality. Hakan's four were of ‘made in China’ quality ...

"Well, brother, you do it."

"It’s okay..."

"Make your own report card first..."

I had a friend who could stay awake even at times like this. I don't want it to be his own brother's masterpiece.

"It's okay, man, it's okay..."

I lined up the back of the bag. I took my report card solemnly holding my breath. Those who were at home would not have accepted the mistake and my hands trembled. Dogs and cats looked at me, trying to figure out what I was trying to do. Especially the stuffy cat in the back of the tree. While I was doing my 4, the fire that had damaged me and the fear that had burned my ears, began to surrender to the Ankara’s coldness. I added excitement to my ‘fours’, even imitating the curves created by the fingertips of the teacher who filled the report card. 

The darkness ruled the sky. On the way home, we were doing our final checks under the streetlights. At the top of the hill, our houses were separated, each one went to their own destiny.

When I got home, my mother was in the kitchen cooking. I place my bulletin in the most striking spot on the coffee table lace, in the living room. I was checking my mother with one eye, and with the other checking the report card under the fluorescent light, to see if there was any gaps. My mother walked into the hallway with foamy water dripping from her hands. I got caught with my hands in the dough... I was going to sing like a nightingale, and I would tell the names of the “ones” who escaped one by one inside me.

"I have the report card."

"Hmm..."

That 'hmm' showed that she didn't expect much. As my mother stretched out her hand slightly, my heart had shifted to my stomach, and my stomach had stuck to my belly. My mother looked at the report card under the fluorescent light, trying to see the details:

"Well done... I expected some weak".

Once I'm done with this, I'm going to live a clean life... I was going to leave everything behind.

When I was doing the 'fours' from 'ones', I didn't exercise my hand like a coward. The only fault that could be said about my report of qualifications, was why the 'fours’ were not 'fives'. My mother put the card on the coffee table, kissing my cheeks:

"Well done my son..."

The ants that played in my belly disappeared. As soon as my mother entered the kitchen, I called Hakan to his home phone. A small fugitive would have disturbed my entire peace. Hakan answered the phone without hesitation, he knew that I was going to call:

"Hi..."

"What did you do?"

"Number ten, five stars."

"Yeah, me too..."

He hung up immediately, I didn't want to explain.

For fifteen days we had a lot of money in our pockets. We had a lively life from the cinema to the ball field to the pool table.

The fifteen-day vacation was as short as the life of a butterfly. The snow on the rooftops had begun to summon spring, soaking the sidewalks. The first day of school was the date of the report cards delivery. I was waiting for Hakan in the darkest part of the street. Hakan swayed, with his foot on the ground for a while. I could see from where I was the lid of the bleach he had hidden in his bag. What is this, carelessness or frivolity...

"What are you doing, son... Close the bag, the bleach is seen."

"It doesn't close, brother, did you ever see me with a bag on my way to school?"

I have not really seen him. He looked like a student, walking with both hands in his pockets, using the inside pocket of his jacket as a bookshelf.

"Did you put the bleach in the bag without closing the zipper?"

"Come on, brother, I found this at home... Did you get the cotton?"

"I've got it, I've got it...

The cosmetic cotton bag, which I had stolen from the house, was in the corner waiting for the fulfillment of duty. After the first class, the class president was going to pick up the report cards, so we had to do the cleaning work before we went to school. We couldn't do this in the backyard of the school this time. It was a time when sedition was out there, cherishing  the pleasure of snitches. Hakan and I discussed where we could clean up on the way. We spent fifteen days out there and we didn't think where we would do the cleaning. It's time to go to school...

The midday sun was beginning to melt the dying snow on the rooftops. The watery snow that flowed into the sewers of the city made visible our inner world... Hakan was tired of carrying his bag like a limb. Five liters of bleach was on his back like a camel hump. I didn't ask him why he bought the five-liter can. The answer to this question was not there for that day.

Hakan cursed the bright sweat on his forehead:

"I'm gonna throw this bag out now... out."

"Come on, brother, let's do it in the park."

"Let's do it."

We were going to conduct our illegal transaction in a bank, in a public place.

Hakan poured the bleach out of his bag into the cotton:

"Who will clean up?"

I had done 'fours’ from 'ones', but I didn't want to take responsibility for erasing.

"I made' fours’ out of 'ones', you do that."

Hakan didn't know what to do with the cotton he was holding in his hand, he was looking at his report card between his legs. He hit his hand with his fingertips to reach my report card:

"Clean your own report card first, brother..."

The story was repeated...

"Then, everyone should make their own report card." 

"It's okay."

Hakan began to touch the 'fours' with cotton, gently. He approached the limbs with surgical precision. But since he couldn't control the wrist, he erased all the numbers along with the limbs I added.

"Son, you're crap!"

"Great... "

Hakan's report card became a dishwasher soaked in bleach. He was kicking where he was, without laughing or crying. He began to destroy his report card. The dogs and cats of the park began to bark, mock and laugh at us in chorus at the same time.

What was I going to do? The bleach and cotton formula did not work. I immediately put my report card in my bag and walked away from the park. Hakan looked at me from behind, the cats and dogs kept barking.

In the dark of the night, I was going to turn off the light in my room and turn on a flashlight to trim my report card. I created a lab environment in my room. Hakan poured too much bleach over the cotton. And it was very difficult to work with cotton in detail. My fine-tipped watercolor brush, from my paint class, was made exactly for this job. No matter what purpose you use, the trial-and-error method was very valuable. I started cleaning the small additions with the brush. The 'fours' returned to their original state and the fragile 'ones' appeared. The process was successfully completed.

The next day, I proudly left my report card with seven 'ones' in the assistant director's office. From the moment I handed over the report card, I was seeing Hakan's eyes wherever I turned my head.

"You sold me out, brother ..."

Hakan lied to the assistant director every day - I forgot it at home, I couldn't get it to sign- the lies didn't work anymore. He was coming to the end of the road.

"The assistant director had a spare report card in his office. I can steal it ..."

I knew that he would do whatever he put in his head, so I didn't make any comments to keep me out of it.

"You will help me too, brother ..."

"Hey ..."

At lunch, we’d go to the assistant director’s office. We were supposed to take the report cards, which we assumed were in the drawers, hit the seal on the table and walk away from the crime scene. I was going into the room to get the report card. Hakan was going to watch.

"It might be remarkable that I was caught in the room, for not giving the report card."

I couldn't get rid of the way I sewed a knot in my conscience. The assistant director had left his office for lunch. Hakan went to the beginning of the corridor, where he could see the stairs and the assistant director's entrance to the school, through the windows. So I quickly entered the assistant director's office. I started opening all the drawers one by one. I've sent Hakan all the profanity I know. Once I'm done with this, I'm going to live a clean life; a crime, a lie, a robbery, I was going to leave everything behind. There were no report cards in the desk drawers. I tried to open the glass cabinet, but it was also locked. I went again through the drawers looking for the keys. Time ran very fast... I could see the deputy director with a toothpick in his mouth coming back from the lunch.

The keys were in the bottom drawer. I put the first key that touched my fingers in the lock of the glass cabinet. The cupboard opened the first time. This time, luck was on our side... In a brown box, empty report cards seemed like they had just come out of the oven. I quickly took a card, closed the glass cabinet, and put the keys in the drawer. I didn't know which stamp to print on the report card, so I tried the stamps on my palms. When I found the right stamp, I sat in the assistant director's chair and sealed the report card. When I was about to leave the room with the report card in my jacket pocket, a voice numb my ear.

"Son, what are you doing?"

My mother was sitting shrunken in the chair next to the door. The report card in my jacket pocket was stuck in my heart. Neither a sentence nor a word fell on my tongue, all the letters became question marks. My mouth opened as a question mark. Hakan came in quickly and his haste came before him:

"My mother is coming here, brother, she's on the stairs."

My mother, Hakan and I looked at each other. The door opened again and Hakan's mother joined our gaze. I was trying to find a proper lie, but it was useless. The assistant director extended his head through the open door:

"Did the family reunion begin?"

His smile dangling from his mustache showed that he was aware of everything.

"Sit down here."

He put the mothers in the chairs beside the table. The question mark slipped out from my mouth.

"Here, gentlemen, go to the table."

The assistant director had taken two clean report cards from the glass cabinet and put them on the table. I leaned over so the report card wouldn't be seen in my inner pocket.

"Fill in your report cards."

We take the pencils and sink our heads on the table.

"Mathematics. Write ..."

I didn't even want to see Hakan. My fingers, that weren't strangers to the report card, were writing a real 1 according to the original 1.

(Thanks to  Engin Akyürek For Ever Puerto Rico for English translation.)