Kafasina Gore Τεύχος 22: Μια ελπίδα ήταν κρυμμένη στη βροχή.

"Μια ελπίδα ήταν κρυμμένη στη βροχή".

Υπήρχε μια τεράστια ομπρέλα στην Κωνσταντινούπολη. Ο ουρανός ήταν καλυμμένος με πλαστικό μουσαμά ... Εάν τα σύννεφα φιλιόντουσαν, οι δρόμοι θα καθαρίζονταν, τα πεζοδρόμια θα καθαρίζονταν και το σκοτάδι στη μέση της καρδιάς θα κατέρρεε και θα πετούσε.

Ο Χαρούν  κρυμμένος στην άκρη της πόρτας με περίμενε να φύγω από το σπίτι. Ήταν εύκολο να καταλάβεις τι περιμένει από τη ζωή ένα δωδεκάχρονο παιδί, αλλά ήταν πολύ δύσκολο να το νιώσεις... Ο Χαρούν ήταν από το Χαλέπι. Η μητέρα του έχασε τον πατέρα του στον πόλεμο και τον ανάγκασε να έρθει στην Τουρκία με τον αδελφό και τον θείο του. Ζούσε στο ισόγειο ενός απομονωμένου κτιρίου που έπρεπε να ανακαινιστεί. Το κτίριο που ζούσε έμοιαζε με αυτό στο Χαλέπι, το οποίο καταστράφηκε από τον πόλεμο ... Η διαφορά στα γύψινα τοιχώματα του σπιτιού που φαινόταν στην ομίχλη αντανακλούσε μια ελπίδα μεσαίου μεγέθους.

Ο Χαρούν, επισκέφθηκε πόλεις όπως το Γκαζιαντέπ, την Άγκυρα, την Μπούρσα, ήρθε στην Κωνσταντινούπολη με τους αδελφούς του, τον θείο και τη 12μελή οικογένειά του.

Μια βροχερή μέρα, ένας θυμωμένος ήχος που διακόπτει τη μελωδία της βροχής χτυπάει το παράθυρό μου. Τον Χαρούν  τον είχε πιάσει ο ιδιοκτήτης αυτής της θυμωμένης φωνής.

-Κλέφτη, βγες από εκεί ...

Η εικόνα που δημιουργήθηκε από τη βροχή στα παράθυρα προκάλεσε μια στιγμή θολότητας στο σώμα ενός μικρού παιδιού. Ήμουν έξω στο δρόμο χωρίς να καταλαβαίνω τίποτα λες και  θα πολεμούσα μαζί του. Φαινόταν πιο ενοχλητικό από τις βρισιές του ανθρώπου. Το θολό τζάμι με εμπόδιζε να δω τι ήταν έξω, αλλά μπορούσα να καταλάβω ότι ο άνθρωπος που φώναζε χτυπούσε τον Χαρούν. Όταν είδε κάποιον που δεν τον έβριζε κατάμουτρα, κράτησε την ανάσα του, σταμάτησε  τις βρισιές, περιμένοντας τον να ξεκουραστεί.

-Μου έκλεψε το πορτοφόλι ενώ περίμενα στη στάση.

- Ηρεμήστε, ίσως έπεσε το πορτοφόλι σας.

Προσπαθούσα να μιλάω διπλωματικά με κάποιον που του φώναζε. Τουλάχιστον θα μπορούσα να σώσω τον Χαρούν  από τα μεγάλα χέρια του.

Είχα δει τον Χαρούν  στη γειτονιά πριν, αλλά δεν τον γνώριζα.

"Δεν έκλεψα το πορτοφόλι", είπε με τα μαύρα μάτια του. Το μικρό του σώμα κατέρρευσε. Ήταν δύσκολο να πείσω τον άνδρα και άρχισα να είμαι ήρεμος, κι αυτός ύψωσε πάλι τη φωνή του λέγοντας βωμολοχίες.

Εξαιτίας της πολλής βροχής, κάποιοι περαστικοί απλά απομακρύνθηκαν από εκεί πού ήταν, και συνέχισαν το δρόμο τους χωρίς να εμπλακούν στον καβγά και στις φωνές. Ήμουν μέρος μιας ιστορίας της οποίας την αλήθεια δεν ήξερα. Η συνάντησή μας συνοδεύτηκε από την γκρίνια ενός ανθρώπου που φωνάζει μια βροχερή μέρα. Έχω δει τι μπορεί να κάνει ένας αξιόπιστος άνθρωπος στα μάτια ενός παιδιού που έχει βγει από έναν πόλεμο. Ποιος νοιάζεται για το τι συνέβη με το πορτοφόλι που λείπει;

Η φιλία μας με τον Χαρούν  ξεκίνησε εκείνη την ημέρα και μετά ήρθαμε πιο κοντά. Ποτέ δεν τον ρώτησα αν έκλεψε το πορτοφόλι, το ήξερα, είχα μια μικρή ελπίδα, μια ζεστή ελπίδα που το έκανε ευκολότερο να μπεις στην καρδιά ενός παιδιού. Όταν οι άγριοι σπόροι ξεραίνονταν, οι νέοι σπόροι θα φύτρωναν και η μυρωδιά και τα χρώματα που κανείς δεν γνώριζε πότε θα εξαπλωνόταν στον κόσμο.

Κάθε φορά που συναντούσα  τον Χαρούν, συζητούσαμε, ακόμα κι αν ήταν αναστατωμένος, περπατούσαμε. Μερικές φορές ερχόταν στο σπίτι μου, παρακολουθούσε κινούμενα σχέδια και παίρναμε πρωινό. Του άρεσε να παρακολουθεί κινούμενα σχέδια και ήξερα ότι έπρεπε να τον βοηθήσω χωρίς να καταστρέψω την τελευταία εικόνα  από το σπίτι του, τη ζεστή του φωλιά. Ό,τι έκανα, έπρεπε να το κρύβω από τα παιδιά του θείου του Χαρούν. Αν δίνουμε από το ένα χέρι, το άλλο χέρι δεν πρέπει να ξέρει ... Άρχισα να κάνω μικρά πράγματα, βάζοντας λίγους από τους φίλους μου σε αυτό: ρίχναμε νερό στους τοίχους, τους βάφαμε, τους δίναμε μερικά παλιά πράγματα ...

Καθώς ο Χαρούν  γελούσε, το πρόσωπο του αδελφού του, του Μουσταφά ήταν θλιμμένο, όπως οι άνθρωποι που είχαν χάσει την ελπίδα είχαν ευθυγραμμιστεί με την καρδιά του. Τον καταλάβαινα τον Μουσταφά, ήταν κουρασμένος από την ελπίδα. Ίσως ο Χαρούν  να ελπίζει για άλλα έξι ακόμη χρόνια, να γελάει για λίγο και μετά να σταματήσει μια μέρα ...

Ήταν  διακοπές. Έδωσα στον θείο του Χαρούν κάποια χρήματα που είχα συγκεντρώσει με τη βοήθεια των φίλων μου. Ήταν πολύ δύσκολο να αγοράσεις δώρα για οχτώ παιδιά ανάλογα με την ηλικία τους και το φύλο τους. Ένα μικρό χρηματικό ποσό μέσα σε ένα φάκελλο έκανε τα πράγματα πιο εύκολα, και μια μικρή βοήθεια θα μπορούσε να προσφερθεί χωρίς να να χρειαστεί τόσο μεγάλη προσπάθεια. Δεν ήμουν σπίτι στις διακοπές. Ο Χαρούν με περίμενε στην πόρτα όταν επέστρεψα από τις διακοπές. Ήταν σαν κάποιος να είχε κλέψει το γέλιο από το πρόσωπό του...

-Ο αδελφός μου λείπει.

-Από πότε λείπει;

-Ξύπνησα την ημέρα της γιορτής και δεν ήταν εδώ.

-Μην ανησυχείς, θα έχει πάει για δουλειά ή κάτι τέτοιο.

-Θα μου το είχε πει αν έφευγε. Θα πήγαινα μαζί του...

Το πρόσωπό μου προσπαθούσε να ηρεμήσει τον Χαρούν αλλά αυτός δεν φαινόταν να πείθεται.

-Μην ανησυχείς.

-Ελπίζω...

-Θέλεις να δούμε κινούμενα σχέδια;

-Ευχαριστώ αδελφέ...

Συνήθιζε πάντα να περπατάει αθόρυβα. Αυτή τη φορά το κεφάλι του ήταν σκυμμένο. Δεν μπορούσε να αντέξει το βάρος στο κεφάλι του. Την επόμενη μέρα πήγα να δω τον θείο του Χαρούν. Ήθελα να ξέρω τι να κάνω, να μάθω τι είχαν κάνει.

-Κανένα νέο από τον Μουσταφά;

-Όχι.

Υπήρχε ένα βαθύ κενό στο πρόσωπο του άνδρα που έκρυβε κάτι.

-Είσαι σίγουρος;

-Πες μου αν ξέρεις κάτι, ας προσπαθήσουμε να τον βρούμε.

-Πήρε τα λεφτά που του έδωσες.

-Χμμ...

Το να μιλάς για τα λεφτά που είχαν μπει στον φάκελο με τους ανθρώπους που υπέφεραν τον πόλεμο τους ενοχλούσε μέσα τους. Η εποχή επέστρεψε, τα σύννεφα του φθινοπώρου ήταν έτοιμα. Το πρόσωπο του Χαρούν συνοφρυώθηκε.  Με περίμενε μπροστά από την πόρτα του κάθε μέρα, με την ελπίδα ότι θα μπορούσα να έχω κάποια νέα. Δεν ήταν εύκολο να φορτώνεσαι το βάρος για κάποια πράγματα ...

Τα σύννεφα της βροχής εξαφανίστηκαν. Παρόλο που ήταν το φθινόπωρο, η υγρασία της Κωνσταντινούπολης ήταν κολλημένη στο ανθρώπινο πρόσωπο. Δεν μπορούσα να κρύψω αυτά που ήξερα. Το είχα υποσχεθεί στον θείο του, αλλά η συνείδησή μου ήταν έτοιμη να ξεσπάσει. Ο Μουσταφά μπήκε σε ένα προσφυγικό σκάφος με τα χρήματα που έκλεψε. Κάτι σαν ένα κομμάτι ξύλο που επιπλέει στο νερό. Οι φωτογραφίες που είδα στο διαδίκτυο έδειχναν τη φρίκη της κατάστασης, τη σκληρότητα της κατάστασης, ήταν πολύ σκληρό. Η βάρκα είχε βρεθεί σε θαλασσοταραχή καθώς περνούσε τα τουρκικά νερά και ο Μουσταφά είχε εξαφανιστεί στο απέραντο μπλε, ήλπιζα ότι ο Μουσταφά δεν θα είχε βρεθεί σε εκείνο το σκάφος. Θα μπορούσε να πάει σε άλλο σκάφος στη χώρα των ονείρων, την Αγγλία. Δεν ήθελα να το κρύψω, ο Χαρούν είχε το δικαίωμα να γνωρίζει, ανεξάρτητα από το τι θα μπορούσε να συμβεί. Κατάλαβε ότι τον κοιτούσα από την άκρη του παραθύρου.

Μόλις άνοιξε η πόρτα, τα μάτια μας συναντήθηκαν.

-Κάτι μου κρύβεις...

Όταν είδα με τα μαύρα μάτια μου αυτό που θα έλεγα, οι φωνές από την καρδιά μου έδεσαν τη γλώσσα μου.

-Μπες μέσα.

Όταν μπήκε, είδε τα DVD με τα  κινούμενα σχέδια στο τραπέζι του καφέ. Δεν είχα πάρει τα DVD, στέκονταν στο τραπέζι του καφέ σαν σύμβολο ελπίδας.

- Τι γίνεται με τον αδελφό μου;

Δεν ήθελα να σιωπήσω.

- Νομίζω ότι ο αδελφός σου πήγε στην Αγγλία.

Το σκοτεινό του πρόσωπο φωτίστηκε μετά από ένα μήνα.

-Ευχαριστώ…

- Μην ανησυχείς γι 'αυτόν.

Δεν μπορούσα να πω την αλήθεια, προσπάθησα να βρω έναν τρόπο να του δώσω ελπίδα λέγοντας ψέματα.

-Ας του μιλήσουμε στο τηλέφωνο ...

- Θα μιλήσουμε όταν μπορούμε.

- Αν βρεις τη διεύθυνση, θα γράψω στον αδερφό μου. Πήρα τα χρήματα που είχα μαζέψει, θα του τα στείλω.

-Εντάξει, γράψτο.

Τα πόδια του Χαρούν πήγαν στο σπίτι του, σηκώνοντας το κεφάλι του από το έδαφος. Το σπίτι είχε τη μυρωδιά της βροχής. Κάθισα στο γραφείο μου, πήρα ένα λευκό χαρτί και προσπάθησα να γράψω το γράμμα του Χαρούν στον αδελφό του:

Γεια σου, αγαπημένε μου αδελφέ ...

Μου έλειψες πάρα πολύ ...

Τα σύννεφα σκούρυναν πριν μπορέσω να γράψω την υπόλοιπη φράση μου, η αστραπή βρόντηξε, τα σύννεφα που κρατούσαν την ανάσα για μέρες έφεραν βροχή σαν να τελείωσε το έλεος τους. Οι δρόμοι ξεχώρισαν από τα πεζοδρόμια και το σκοτάδι έπεσε στη μέση της καρδιάς μας σαν ρεύμα και έφυγε μακριά. Κοιτάζοντας το θαμπό γυαλί, ελπίζαμε για ένα καλό νέο.

 

   

“A hope was hidden in the rain”

There was a huge umbrella on Istanbul. The sky was covered with a plastic tarp… If the clouds kissed, the roads would be cleaned, the sidewalks would be cleared, and the darkness in the middle of my heart would collapse and fly.

Harun hiding on the side of the door was waiting for me to leave the house. It was easy to understand what a twelve-years-old expects from life, but it was very difficult to feel… Harun was in Aleppo. His mother lost his father in war and forced him to go to Turkey with his brother and uncle. He lived on the ground floor of an isolated building awaiting urban transformation. The building he lived in looked like Aleppo’s, which was destroyed by war… The difference in the leaves of the house that were spilled in the fog reflected a medium sized hope.

Harun, visited cities like Gaziantep, Ankara, Bursa, then came to Istanbul with his brothers, uncle and his 12- membered family.

On a rainy day, an angry sound that suppresses the melody of the rain strike my window. Harun was caught by the owner of that angry voice.

-Thief, get out of here…

The image created by the rain on the windows caused a moment of mist in the body of a small child. I was out on the street without getting anything as if I would fight with him. It seemed more disturbing than the cursing of the man. The mist glass prevented me from seeing what was outside, but I could understand that the man who shouted was hitting Harun. When he saw someone who didn’t swear in the face, he gathered his breath, rest his curse, waiting for him to rest.

-He stole my wallet while I was waiting at the stop.

-Calm down, maybe you dropped your wallet.

I was trying to have a diplomatic talk with someone who shouted at him. At least I could have saved Harun from his big hands.

I’ve seen Harun in the neighborhood before, but I didn’t know him.

“I didn’t steal the wallet”, he said with his black eyes. His small body crumbled. It was hard to convince the man and he took me to be calm, raising his voice to profanity again.

Because of the severity of the rain, a few heads just moved away from where they were, and continued their way without getting involved in fighting and shouting. I was a part of a story whose truth I didn’t know. Our meeting was accompanied by a grumbling of a man who shouts on a rainy day. I have seen what a trustworthy person can do in the eyes of a child who has come out of war. Who cares what happened to the missing wallet?

Our friendship with Harun began that day, and then we became close. I never asked him if he stole the wallet, I knew it, I had a little hope, a warm hope that made it easier to imagine, when it entered the heart of a child, it would dry out before the wild seeds opened, the new seeds would grow, and the smell and colors that no one had ever known would spread to the world.

Whenever I met Harun,, we would chat there, even if he was upset, we used to walk. When it came to war, half-tacky Turkish clothes are more densely packed than clothes on the subject, the Turkish language has been forgotten and laced.

Sometimes he’d come to my house, watch cartoons and have breakfast. He loved to watch cartoons, and I knew I had to help him out without breaking the last picture in his home, in his cozy nest.

What to do, I had to do it hiding from Harun’s Uncle’s children. If we are giving from one hand, the other hand should not know… I began to do small-scale things by putting few of my friends into the business; pouring water on walls, like painting, sharing a few old things…

As Harun laughed, his brother Mustafa face became sad, as the people who had lost hope had been in line with his heart, and I understood Mustafa, and he was tired of hope. Maybe Harun would hope for another six years more, laugh for a while, and then stop one day…

It was Eid holiday; I gave Harun’s uncle some money I collected with the help of my friends. It was very difficult to buy gifts for eight children, according to their age, gender. A small amount of money placed in the envelope made things easier, and a little help could be done without spending too much effort. I wasn’t home on holiday. Harun was waiting for me at the door when I got back from the holiday. It was like someone stole the smile on his face…

-My brother’s missing.

-Since when is he missing?

-I woke up on the morning of the festival, but he wasn’t there.

-Don’t worry, he’s gone to work or something.

-He’d tell me if he’d gone, I’d go…

My face trying to comfort and Harun didn’t seem to be convincing.

-Don’t worry.

-I hope…

-Do you want to watch cartoons?

-Thanks brother…

He always used to walk softly. This time, his head fell off, and he couldn’t bear the weight on his head. The next day I went to see Harun’s younger uncle. I wanted to know what to do, what they had done.

-Any news from Mustafa?

-No.

There was a deep gap in the man’s face that was hiding something.

-Are you sure?

The gaps on his face began to fill, the gaps in his face began to settle in his eyes.

-Tell me if you know anything, let’s try to find him.

-He took the money you gave him.

-Himm…

Talking about the money that was put into the envelope with the people who suffered the war disturbed them from inside. The season was back, the autumn clouds were ready. The face of Harun shrink. He was waiting for me in front of his door every day, with a hope that I might have received some news. It was not easy to carry the weight of some things…

The rain clouds disappeared. Even though it was autumn, Istanbul’s humidity was sticking on the human face. I couldn’t hide what I knew. I promised his uncle, but my conscience was about to break. Mustafa took a refugee boat with the money he stole. Something like a piece of wood floating on the water. The photographs I saw on the internet showed the horror of the situation, the ruthlessness of the situation, very hard. The plague had gone into turmoil while passing the Turkish waters and Mustafa had disappeared in the big blueness, I hoped that Mustafa would not have been in that boat. He could have gone to another boat in the dreamland of England. I didn’t want to hide, Harun had the right to know, no matter what could happen. He realized that I was looking at him from the edge of the window.

As soon as the door opened, our eyes met.

-You are hiding it from me…

When I put my black eyes on what I would tell, the voices from inside my heart tied my tongue.

-Get in there.

When he came in, he saw cartoons DVDs on the coffee table. I didn’t lift the DVDs, they were standing on the coffee table like a symbol of hope.

-What about my brother?

I didn’t want to raise silence.

-I think your brother went to England.

His shaded face illuminated after a month.

-Thanks…

-Don’t worry about him.

I couldn’t tell the truth, I tried to find a way to hope by lying.

-Let’s talk on the phone…

-We’ll talk if we can.

-If you find the address, I’ll write to my brother. I got the money I saved, I’ll send to him.

-Okay, write it down.

Harun’s feet went to his house, raising his head from the ground to the herd. The house had the smell of rain. I sat down at my desk, got a white paper and tried to write Harun’s letter to his brother one day:

Hi, dear brother…

I’ve missed you very much…

The clouds darkened before I could write the rest of my sentence, the lightning struck, the clouds that were holding the breath for days brought rain as if all his mercy was finished. The roads cleared from the pavement, and the darkness fell in the middle of our heart like a stream and fly away. Looking at the misty glass,  we hoped for a good news.