Παρασκευή 3 Μαρτίου 2017

KafasinaGore Τεύχος 13: Ο Χασάν, ο γιος του Αχμέτ.




Ο Χασάν, ο γιος του Αχμέτ ... Μην σας νοιάζει το σκοτεινό και λεπτό πρόσωπό του,η ενέργεια που προέρχεται από τα μάτια του μπορεί να λαμπρύνει μια ολόκληρη πόλη. Ο Χασάν είναι ένας 9 χρονος γιος μιας οικογένειας που μετανάστευσε από το πιο ανατολικό τμήμα της Τουρκίας στο πιο δυτικό τμήμα της.

Η συνάντησή μου με τον Χασάν δεν ήταν σαν μια συνάντηση με τα παιδιά που μπλοκάρουν τον δρόμο σου για να πουλήσουν χαρτομάντιλα selpak (1) στους δρόμους. Είχε σταθεί μπροστά μου ψηλός όπως ένα αγόρι καριέρας που ήρθε για μια συνέντευξη για δουλειά. Ακόμα κι αν η πρώτη μας συνάντηση ήταν απόμακρη, ήταν μεταξύ των θαμώνων του τραπεζιού μου όποτε ήθελα να πιω λίγο τσάι. Δεν θα απαντούσε σε μια ερώτηση με μια ερώτηση, αλλά θα χρησιμοποιούσε τις καλοσχηματισμένες απαντήσεις του με τις δικές του προτάσεις σαν ερώτηση. Δεν θα δεις ποτέ στα μάτια του ούτε θα ακούσεις στη φωνή του για τα βάσανα της οικογένειάς του. Δεν μιλούσε πολύ, αλλά μπορούσε να δημιουργήσει μια βελούδινη απαλότητα μεταξύ του προσώπου και τη συνείδησή κάποιου όταν μιλούσε.
Τα 9 χρόνια της ζωής του Χασάν, από τα οποία τα 6 είναι στο Καρς και τα 3 τελευταία χρόνια είναι στην Κωνσταντινούπολη, είχαν ήδη περάσει τους δεκαδικούς αριθμούς.

Κάθε φορά που με έβλεπε, πλησίαζε αθόρυβα το τραπέζι μου και περπατούσε στα νύχια των ποδιών του σαν να υπήρχε κάτι εύθραυστο αν ήμουν με άλλους ανθρώπους. Η κομψότητα δεν έχει ηλικία και δεν είναι πάντα στα μάτια ή τη φωνή κάποιου. Αντίθετα, μπορεί να εμφανιστεί στον Χασάν, τον γιο του Αχμέτ, όταν δεν το περιμένεις.

"Χασάν, τι θέλεις να γίνεις στο μέλλον;"

Είχε αφήσει τα χαρτομάντηλα  στο τραπέζι και είπε, σαν να μην είχε ακούσει ποτέ πριν αυτή την ερώτηση, "Δεν ξέρω. Αλλά, θα γίνω κάτι καλό."

"Καλό;"

"Δεν ξέρω. Κάτι καλό."

Δεν ήθελε να γίνει ούτε γιατρός, ούτε πιλότος, αλλά εγώ τον είχα καταλάβει. Αυτό που δεν μπορούσε να εκφράσει πολύ καλά ήταν μόνο να γίνει ένας καλός άνθρωπος. Ίσως, αυτό ήταν αυτό που ήθελα εγώ να γίνει. Όντας καλός άνθρωπος, θα μπορούσε επίσης να γίνει γιατρός ή πιλότος. Όσο θα ήταν καλός άνθρωπος.

" Είσαι εδώ μέχρι αργά το βράδυ. Πώς πας πίσω στο σπίτι; "

Όταν του έκανα αυτή την ερώτηση αφού είχαμε γνωρίσει ο ένας τον άλλο, μου έδειξε ένα τεράστιο πλήθος παιδιών γύρω μας.

"Ζούμε στο Umraniye. Δεν υπάρχει ούτε ένα λεωφορείο ούτε dolmus (2) το βράδυ. Έτσι, εμείς (τα παιδιά), που πουλάμε χαρτομάντηλα ή λουλούδια  πηγαίνουμε μαζί και μοιραζόμαστε ένα ταξί. Πληρώνουμε 10 λίρες το άτομο. Επειδή ο ταξιτζής είναι γείτονάς μας, μας κάνει μια μικρή έκπτωση. "

"Αυτό είναι τέλειο."

"Καλά, δεν είναι και τόσο τέλειο, αν δεν μπορώ να πουλήσω πολλά χαρτομάντηλα."

Μπορεί να βρείτε πολύτιμο αυτή τη στιγμή να ακούτε ή να μιλάτε για τα βάσανα κάποιου, αλλά η ιστορία του Χασάν, η ανεργία του πατέρα του, η μετακόμισή τους από το χωριό τους το Καρς στην Κωνσταντινούπολη, και η ασθένεια της μητέρας του θα πρέπει να έχουν παραμείνει ή μπορούσαν να παραμείνουν σαν την πιο μυστική ιστορία του κόσμου.

"Σου αρέσει η Κωνσταντινούπολη;"

Ακόμα κι αν του άρεσε η Κωνσταντινούπολη, υπήρχε πάντα ένας σκονισμένος δρόμος του χωριού στις πιο μακρινές γωνιές της καρδιάς του, όταν μιλούσε για το Καρς και το χωριό που γεννήθηκε. Όταν κάποιος θύμωνε μαζί του ή του φώναζε, τον έβλεπα γρήγορα να πηγαίνει και να επιστρέφει σε αυτό τον δρόμο του χωριού κολλημένο ανάμεσα στο μυαλό του και στην καρδιά του.

Ο Χασάν, ο γιος του Αχμέτ, είχε γίνει ένας από τους καλύτερους φίλους μου. Μερικές φορές, θα ήθελα να πάω για τσάι μόνο για να μπορέσω να μιλήσω μαζί του, να κάνουμε την καθημερινή μας κουβέντα, και να διαπράξουμε το αμάρτημα ενός παιδικού κουτσομπολιού. Όταν θύμωνε με κάποιον, δεν θα έβριζε όπως έκαναν τα άλλα παιδιά και θα φύλαγε ντροπιασμένος αυτές τις χυδαίες βρισιές που είχαν κολλήσει ανάμεσα στο στόμα του και στη γλώσσα του για τον εαυτό του. Όταν η αίσθηση της ντροπής μπαίνει στην ψυχή κάποιου, κουνιέται γύρω γύρω σαν σκουλήκι σε ένα μήλο, σε επαφή με τα κουκούτσια, αγγίζοντάς μας μέχρι το κόκκαλο, θα μπορούσε να γίνει ένα από τα όργανά μας. Η αίσθηση της ντροπής ήταν ένα όμορφο συναίσθημα ό,τι και αν γίνει και υποθέτω ότι κυρίως άνηκε στον Χασάν, τον γιο του Αχμέτ. Ακόμα κι αν κοκκίνιζε ή δεν θα τολμούσε να κοιτάξει σταθερά, καλά πράγματα θα του συνέβαιναν πάντα.

Είχαμε μια φιλία που διήρκεσε 1,5 χρόνο. Τον είχα δει τελευταία φορά τον Σεπτέμβριο. Είχαμε συναντηθεί μια βροχερή μέρα, είχαμε μια πολύ σύντομη κουβέντα και αντρίκια αποχαιρετήσαμε ο ένας τον άλλον σαν οι καλύτεροι φίλοι με χειραψία. Δεν τον ξαναείδα ποτέ  μετά από εκείνη τη βροχερή μέρα. Τους είχα ρωτήσει όλους για τον Χασάν από τους κουλουρτζήδες μέχρι τους πωλητές λουλουδιών. Μήπως του είχε συμβεί κάτι; Δεν είχα ακούσει ούτε για τα αδέλφια του. Μιας  και δεν του άρεσε να του κάνουν ερωτήσεις, το μόνο πράγμα που ήξερα γι’αυτόν ήταν ότι ζούσε στο Umraniye.Στην τεράστια Κωνσταντινούπολη, εκείνο το μέρος που λεγόταν Umraniye,μπορούσε μερικές φορές να γίνει μεγαλύτερο και από την Κωνσταντινούπολη. Επισκέφτηκα όλες τις πιάτσες των ταξί στο Umraniye και τους ρωτούσα αν είχαν ένα ταξί που κουβαλούσε κάθε βράδυ παιδιά που πουλούσαν λουλούδια ή χαρτομάντηλα. Σε μια από αυτές τις πιάτσες, των οποίων τον αριθμό έχω ξεχάσει,μου είπαν ότι υπήρχε ένα ταξί που έπαιρνε αυτά τα παιδιά κάθε βράδυ. Πήγα στην πιάτσα βρήκα τον οδηγό και άκουσα από αυτόν το τέλος της ιστορίας του Χασάν. Νιώθοντας άβολα στην αρχή, αλλά βλέποντας την αποφασιστικότητα στο πρόσωπό μου, χωρίς να καταλαβαίνει τι συμβαίνει, ο οδηγός είπε:

"Αδερφέ, τους πάω σπίτι τους κάθε βράδυ σαν το τελευταίο μου δρομολόγιο. Ζω στην πάνω γειτονιά. "

"Πού είναι ο Χασάν; Τον έχεις δει; "

"Είναι αυτός με το σκούρο, αδύνατο πρόσωπο; Έχει και έναν αδερφό. "

 "“Ναι, έχει έναν αδερφό. "

 "Γύρισαν πίσω στο χωριό τους. "

"Στο Καρς; "

"Τόσες λεπτομέρειες δεν ξέρω αδελφέ. "

O Χασάν μας, ο γιος του Αχμέτ, είχε γυρίσει στο χωριό του .Άραγε τέλειωσε η ιστορία του εδώ ή γύρισε πίσω για να γράψει μια καινούργια ιστορία; Θα μου έλειπαν οι ιστορίες του και οι κουβέντες μας.

Αν και ήμουν λυπημένος, ίσως να έβρισκε τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο του μέσα σε εκείνους τους σκονισμένους δρόμους του χωριού του. Όταν γύρισα σπίτι και τελείωσα την ιστορία του Χασάν εκείνη τη νύχτα, δηλητηριώδεις σκώροι κατέκλυσαν την καρδιά μου όταν άκουσα τα νέα στην τηλεόραση. Κάποια παιδιά, των οποίων τα ονόματα δεν ξέρουμε, απανθρακώθηκαν σε κάποια εστία, κάπου στην κεντρική Τουρκία. Οι προτάσεις έχασαν τη σημασία τους, οι λέξεις μου, με την επίδραση αυτού που είδα, δημιούργησαν καταρράκτες από δάκρυα μέσα μου. Όταν έκλεισα την τηλεόραση, συνέλαβα μια καινούρια ιστορία. Την ιστορία του Χασάν. Ίσως ο Χασάν είχε νιώσει κάποια πράγματα.

 … γιατί οι καλύτερες ιστορίες, είναι αυτές που ξαναγράφονται.

(1) Selpak:Όνομα μάρκας που χρησιμοποιείται για χαρτομάντιλα (όπως τα Κλινέξ)
 (2) Dolmus:Ένα ταξί που το μοιράζονται και μεταφέρει πάνω από ένα άτομο( κυριολεκτικά σημαίνει ”γεμάτος”)



  ---------------------------------------------------------------------------------------------------
(Thanks to EAUFC for English translation)
Hasan, the Son of Ahmet. 
by Engin Akyürek

Hasan, the son of Ahmet…Don’t mind his dark and thin face, the energy emanating from his eyes can brighten an entire city. Hasan is a 9 year old son of a family who immigrated from the most eastern part of Turkey to its most western part.

My meeting with Hasan was not like meeting kids blocking your way to sell a selpak(1) on the streets. He had stood tall before me like a career boy who came for a job interview. Even though our first meeting was standoffish, he was among the regulars of my table whenever I wanted to have some tea. He wouldn’t answer a question with a question but he would use his answers built with his own sentences like a question. You would never see in his eyes or hear in his voice about the sufferings of his family. He wouldn’t talk much but he would create a velvety softness between one’s face and conscience when he talked. Hasan’s 9 years life, of which 6 years are in Kars and last 3 years are in Istanbul, had already passed the decimal numbers. 

Whenever he saw me, he would quietly approach my table and he would walk on his tiptoes as if there was something fragile if I were with other people. Elegance has no age and is not always in one’s eyes or voice. On the contrary, it may appear on Hasan, the son of Ahmet, when least expected.

“Hasan, what do you want to be in the future?”

He had left the selpak on the table and said, as if he had never heard this question before, “I don’t know. But, I am going to be something good.”

“Good?”

“I don’t know. Something good.”

He had wanted to be neither a doctor nor a pilot but I had understood him. The thing he couldn’t expressed very well was just to be a good person. Maybe, this was what I wanted him to be. As a good person, he could also be a doctor or a pilot; as long as he was a good person.

“You are here until late hours. How do you go back home?” 

When I asked this question after we got to know each other, he had showed me a huge crowd of children around us. 

“We live in Umraniye. There is neither a bus nor a dolmus(*) at night. So, we (kids) who sell selpak or flowers get together and share a cab. We pay 10 liras per person. Since the cab driver is our neighbor, he gives us a little bit discount.”

“That’s cool.”

“Well, it is not that cool if I can’t sell a lot of selpaks.”

You may find listening to or talking about one’s sufferings precious at that moment but Hasan’s story, his father’s unemployment, their move from their village in Kars to Istanbul, and his mother’s illness should have remained or was able to remain as the most secret story of the world. 

“Do you like Istanbul?”

Even though he liked Istanbul, there was always a dusty village road on the most distant corners of his heart while he was talking about Kars and the village he was born. When someone got angry with him or yelled at him, I would see him quickly going and coming back on that village road stuck in between his mind and his heart.

Hasan, the son of Ahmet, had become one of my best friends. Sometimes, I would go for some tea just to be able to talk with him, do our daily chat, and commit the sin of a childish gossip. When he got angry with someone, he wouldn’t curse like other kids did and would ashamedly save those vulgar curses stuck between his mouth and his tongue to himself. When sense of shame enters one’s soul, it wiggles around like a worm in an apple and, touching the seed, to our core, it would become one of our organs. Sense of shame was a beautiful feeling no matter what and I guess it mostly belonged to Hasan, the son of Ahmet. Even though he would blush or he wouldn’t be able to dare by gazing steadily, good things would always become him. 

We had a friendship that lasted 1.5 years. I had seen him last on September. We had met on a rainy day, had a very brief chat and manly said goodbye like two best friends shaking hands. I had never seen him again after that rainy day. I had asked Hasan to everybody from simit sellers to flower sellers. Did something happen to him? I hadn’t heard about his brothers either. Since he didn’t like to be asked questions, the only thing I knew about him was that he lived in Umraniye. In humongous Istanbul, that placed called Umraniye could sometimes become bigger than Istanbul itself suddenly. I had visited all the taxi stops in Umraniye and asked them whether they had a cab who carried kids selling flowers or selpaks every night. In one of these taxi stops whose count I forgot, someone had told me that there was one cab who took these children home every night. I had gone to that taxi stop, found the driver and listen to the end of Hasan’s story from him. Feeling uneasy at first, but after seeing my determination on my face, without understanding what’s going on, the driver had said:

“Brother, I take them to their home as my last ride every night. I live in the upper neighborhood.”

“Where is Hasan? Have you seen him?”

“Is he the one with dark and thin face? He has a brother, too.”

“Yes, he has a brother.”

“They moved back to their village.”

“Kars?”

“I don’t know that much, brother.”

Our Hasan, the son of Ahmet, had returned to his village. Had his story ended here or had he gone back to write a new story? I would miss his stories and our chats.

Even though I felt sad, maybe he would find his asphalt road on those dusty village roads. When I got back home and ended Hasan’s story that night, poisonous moths had swarmed my heart after hearing the following news on TV. Children whose name we didn’t know had burned to death in a dormitory somewhere in mid-Turkey. Sentences had lost their meaning, my words, with the effect of what I saw, had created crying waterfalls inside me. When I turned the TV off, I conceived a new story; Hasan’s story. Maybe, Hasan had felt some things.

… because the best stories were the ones rewritten again. 

(1) Selpak: A generic brand name used for facial tissues (like Kleenex)
(2) Dolmus: A shared cab that carries more than one people (it literally means “filled”).

     -----------------------------------------------------------------------------------------------
FRANÇAIS

Hasan, le fils d'Ahmet ... Ne vous occupez pas de son visage sombre et mince, l'énergie émanante de ses yeux peut illuminer toute une ville. Hasan c’est un garcon de 9 ans, fils d'une famille qui a immigré de la partie la plus orientale de la Turquie à sa partie la plus occidentale.

Ma rencontre avec Hasan n'était pas comme rencontrer des enfants bloquant votre chemin pour vendre un selpak (1) dans les rues. Il s'était dressé devant moi comme un garçon de carrière venu pour un entretien de travail. Même si notre première rencontre était réservée, il était parmi les habitués de ma table chaque fois que je voulais prendre un thé. Il ne répondrait pas à une question par une question, mais il utiliserait ses réponses construites avec ses propres phrases comme une question. Vous ne verriez jamais dans ses yeux et vous n’entendrez pas dans sa voix les souffrances de sa famille. Il ne parlerait pas beaucoup mais il créerait une douceur veloutée entre le visage et la conscience quand il parlait. Les 9 ans de Hasan, dont 6 ans à Kars et 3 ans à Istanbul, avaient déjà passé les nombres décimaux.

Chaque fois qu'il me voyait, il s'approchait tranquillement de ma table et il marcherait sur la pointe des pieds comme s'il y avait quelque chose de fragile si j'étais avec d'autres personnes. L'élégance n'a pas d'âge et n'est pas toujours dans les yeux ou la voix de quelqu’un. Au contraire, il peut apparaître sur Hasan, le fils d'Ahmet, le moins attendu.

"Hasan, que veux-tu être dans le futur?"

Il avait laissé le selpak sur la table et a dit, comme s'il n'avait jamais entendu cette question auparavant, "Je ne sais pas. Mais, je vais être quelque chose de bien. "

"Quelque chose de bien? "

"Je ne sais pas. Quelque chose de bien."

Il n’avait pas voulu être médecin ni pilote mais je l'avais compris. La chose qu'il ne pouvait pas très bien exprimer était simplement d'être une bonne personne. Peut-être, c'était ce que je voulais qu'il soit. En tant que bonne personne, il pourrait aussi être médecin ou pilote; aussi longtemps qu'il était une bonne personne.

"Tu es ici jusqu'à tard dans la nuit. Comment rentres-tu à la maison? "

Quand j'ai posé cette question après avoir appris à se connaître, il m'avait montré une énorme foule d'enfants autour de nous.

"Nous vivons à Umraniye. Il n'y a ni bus ni dolmus (*) la nuit. Donc, nous (les enfants) qui vendons du selpak ou des fleurs nous nous réunissons et nous partageons un taxi. Nous payons 10 lires par personne. Puisque le chauffeur de taxi est notre voisin, il nous donne un peu de rabais. "

"C'est cool."

"Eh bien, ce n'est pas si cool si je ne peux pas vendre beaucoup de selpaks."

Vous pouvez écouter ou parler des souffrances précieuses de quelqu’un à ce moment-là, mais l'histoire de Hasan, le chômage de son père, leur déménagement de leur village de Kars à Istanbul et la maladie de sa mère auraient dû rester ou étaient restés l'histoire la plus secrète du monde.

"Tu aimes Istanbul?"

Même s'il aimait Istanbul, il y avait toujours une route poussiéreuse dans les coins les plus reculés de son cœur, alors qu'il parlait de Kars et du village où il était né. Quand quelqu'un se mettait en colère contre lui ou lui criait, je le voyais rapidement aller et revenir sur cette route de village coincée entre son esprit et son cœur.

Hasan, le fils d'Ahmet, était devenu un de mes meilleurs amis. Parfois, je prenais du thé juste pour pouvoir parler avec lui, faire notre conversation quotidienne et commettre le péché d'un potin enfantin. Quand il se mettait en colère contre quelqu'un, il ne maudissait  pas comme les autres enfants faisaient et il gardait honteusement ces malédictions vulgaires coincées entre sa bouche et sa langue. Quand le sentiment de honte pénètre dans l’âme de quelqu’un, il se tortille comme un ver dans une pomme et, touchant la graine, à notre noyau, il deviendrait un de nos organes. Le sens de la honte était un beau sentiment, peu importe quoi et je suppose qu'il appartenait surtout à Hasan, le fils d'Ahmet. Même s'il rougirait ou qu'il ne serait pas capable d'oser en regardant fixement, les bonnes choses deviendraient toujours les siennes.

Nous avons eu une amitié qui a duré 1,5 ans. Je l'avais vu en septembre pour la dernière fois. Nous nous étions rencontrés un jour de pluie, nous avons eu une conversation très brève et nous avons dit au revoir comme deux meilleurs amis nous serrant la main. Je ne l'avais jamais revu après cette journée pluvieuse. J'avais demandé pour Hasan à tout le monde, des vendeurs de bagels aux vendeurs de fleurs. Est-ce que quelque chose lui est arrivé? Je n'avais pas entendu parler de ses frères non plus. Comme il n'aimait pas qu'on lui pose des questions, la seule chose que je connaissais de lui, c'était qu'il vivait à Umraniye. A l’énorme Istanbul, ce lieu appelé Umraniye pouvait parfois devenir plus grand qu'Istanbul elle-même. J'avais visité tous les arrêts de taxi à Umraniye et je leur ai demandé s'ils avaient un taxi qui transportait des enfants qui vendent des fleurs ou des selpaks tous les soirs. Dans l'un de ces arrêts de taxi dont j'ai oublié le compte, quelqu'un m'avait dit qu'il y avait un taxi qui ramenait ces enfants à la maison tous les soirs. J'étais allé à cet arrêt de taxi, j'ai trouvé le chauffeur et j'ai écouté la fin de l'histoire de Hasan. Se sentant mal à l'aise au début, mais après avoir vu la détermination sur mon visage, sans comprendre ce qui se passe, le chauffeur avait dit:

"Frère, je les emmène chez eux comme mon dernier tour tous les soirs. Je vis dans le quartier au-dessus. "

"Où est Hasan? L'as-tu vu?"

"Est-il celui avec le visage sombre et mince? Il a aussi un frère. "

"Oui, il a un frère."

"Ils sont retournés dans leur village."

"Kars?"

"Je ne sais pas trop, mon frère."

Notre Hasan, le fils d'Ahmet, était retourné dans son village. Son histoire s'était-elle terminée ici ou était-il retourné pour écrire une nouvelle histoire? Ses histoires et nos conversations me manqueraient beaucoup.

Même si je me sentais triste, peut-être qu'il trouverait sa route goudronnée sur ces routes poussiéreuses du village. Quand je suis rentré chez moi et que j'ai mis fin à l'histoire de Hasan cette nuit-là, des mites vénéneuses avaient envahi mon cœur après avoir entendu les nouvelles suivantes à la télé. Des enfants dont nous ignorions le nom avaient été brûlés dans un dortoir quelque part au milieu de la Turquie. Les phrases avaient perdu leur sens, mes mots, avec l'effet de ce que je voyais, avaient créé des chutes d'eau en moi. Quand j'ai éteint la télévision, j'ai conçu une nouvelle histoire.L'histoire de Hasan. Peut-être, Hasan avait ressenti certaines choses.

... parce que les meilleures histoires étaient celles qu’on réécrit.

(1) Selpak: Un nom de marque générique utilisé pour les mouchoirs (comme Kleenex)
(2) Dolmus: Un taxi partagé qui transporte plus d'une personne (littéralement signifie "rempli").
     -----------------------------------------------------------------------------------------------
SPANISH
Hasan, el hijo de Ahmet. 
Por Engin Akyürek
(Traducido por Engin Akyurek Universal Fans Club-)

Hasan, el hijo de Ahmet ... No importa su rostro oscuro y delgado, la energía que emana de sus ojos puede iluminar una ciudad entera. Hasan es un hijo de 9 años de una familia que emigró de la parte más oriental de Turquía a la parte más occidental.

Mi encuentro con Hasan no fue como encontrar niños bloqueando tu camino para vender un selpak (1) en las calles. Se paró delante de mí como un chico de carrera que viene a una entrevista de trabajo. Aunque nuestro primer encuentro fue distante, él estaba entre los miembros de mi mesa cada vez que yo quería tomar un poco de té. No contestaría una pregunta con una pregunta, pero usaría sus respuestas construidas con sus propias frases como una pregunta. Nunca verías en sus ojos ni escucharías en su voz sobre los sufrimientos de su familia. No hablaba mucho, pero creaba una suavidad aterciopelada entre la cara y la conciencia cuando hablaba. La vida de 9 años de Hasan, de los cuales 6 años están en Kars y los últimos 3 años están en Estambul, ya habían pasado los números decimales.

Cada vez que me veía, se acercaba silenciosamente a mi mesa y caminaba sobre las puntas de sus pies como si hubiera algo frágil si estuviera con otras personas. La elegancia no tiene edad y no siempre está en los ojos o la voz. Por el contrario, puede aparecer en Hasan, el hijo de Ahmet, cuando menos se esperaba.

"Hasan, ¿qué quieres ser en el futuro?"

Había dejado el selpak sobre la mesa y dijo, como si nunca hubiera escuchado esta pregunta antes: -No lo sé. Pero, voy a ser algo bueno. "

"¿Bueno?"

"No lo sé. Algo bueno."

No había querido ser médico ni piloto, pero yo había entendido. Lo que no pudo expresar muy bien era solo ser una buena persona. Tal vez, esto era lo que yo quería que fuera. Como buena persona, también podría ser médico o piloto; Siempre y cuando él fuera una buena persona.

Estás aquí hasta altas horas de la madrugada. ¿Cómo vuelves a casa? "

Cuando hice esta pregunta después de conocernos, me había mostrado una gran cantidad de niños a nuestro alrededor.

"Vivimos en Umraniye. No hay ni un autobús ni un dolmus (*) por la noche. Por lo tanto, nosotros (los niños) que vendemos selpak o flores nos reunimos y compartimos un taxi. Pagamos 10 liras por persona. Ya que el taxista es nuestro vecino, nos da un poco de descuento ".

"Eso es genial."

"Bueno, no es tan genial si no puedo vender un montón de selpaks."

Puedes encontrar escuchando o hablando uno de los preciosos sufrimientos en ese momento, pero la historia de Hasan, el desempleo de su padre, su traslado de su pueblo de Kars a Estambul y la enfermedad de su madre debería haber permanecido o haber podido permanecer como la historia más secreta de el mundo.

"¿Te gusta Estambul?"

A pesar de que le gustaba Estambul, siempre había un polvoriento camino de pueblo en los rincones más lejanos de su corazón mientras hablaba de Kars y el pueblo en el que había nacido. Cuando alguien se enojaba con él o le gritaba, lo veía rápidamente yendo y volviendo en esa carretera de la aldea pegada entre su mente y su corazón.

Hasan, el hijo de Ahmet, se había convertido en uno de mis mejores amigos. A veces, yo iba a tomar un poco de té sólo para poder hablar con él, hacer nuestra charla diaria, y cometer el pecado de un chisme infantil. Cuando se enfadaba con alguien, no maldecía como otros niños y avergonzadamente guardaba esas vulgares maldiciones presas entre su boca y su lengua. Cuando el sentimiento de vergüenza entra en el alma de uno, se mueve como un gusano en una manzana y, tocando la semilla, hasta nuestro corazón ( o núcleo: es decir lo mas íntimo), se podría convertir en uno de nuestros órganos. El sentido de la vergüenza era un sentimiento hermoso sin importar qué, y supongo que pertenecía en su mayor parte a Hasan, el hijo de Ahmet. Aunque se ruborizara o no pudiera atreverse a mirar fijamente, las buenas cosas siempre se convertirían en él.

Tuvimos una amistad que duró 1,5 años. Lo había visto por última vez en septiembre. Nos habíamos conocido en un día lluvioso, tuvimos una charla muy breve y varonilmente dijimos adiós como dos mejores amigos dándose la mano. Nunca lo volví a ver después de aquel día lluvioso. Había preguntado por Hasan a todo el mundo desde los vendedores de simit a los vendedores de flores. ¿Le pasaría algo? Yo tampoco había oído hablar de sus hermanos. Como no le gustaba que le hicieran preguntas, lo único que sabía de él era que vivía en Umraniye. En la humilde Estambul, ese lugar llamado Umraniye podía llegar a ser más grande que la propia Estambul de repente. Había visitado todas las paradas de taxi en Umraniye y les pregunté si tenían un taxi que llevaba niños vendiendo flores o selpaks cada noche. En una de estas paradas de taxis cuyo recuento olvidé, alguien me había dicho que había un taxi que llevaba a estos niños a casa cada noche. Había ido a esa parada del taxi, encontré al conductor y escuché al fin la historia de Hasan de él. Sintiéndose incómodo al principio, pero después viendo mi determinación en mi cara, sin entender lo que estaba pasando, el conductor dijo:

"Hermano, los llevo a su casa en mi último viaje todas las noches. Vivo en el barrio de arriba.

-¿Dónde está Hasan? ¿Lo has visto?"

-¿Es él el que tiene la cara oscura y delgada? También tiene un hermano.

-Sí, tiene un hermano.

Volvieron a su pueblo.

-¿Kars?

-No sé mucho, hermano.

Nuestro Hasan, el hijo de Ahmet, había regresado a su aldea. ¿Había terminado su historia aquí o había vuelto a escribir una nueva historia? Extrañaría sus historias y nuestras charlas.

Aunque me sentía triste, tal vez él encontraría su carretera asfaltada en esos polvorientos caminos de la aldea. Cuando volví a casa y terminé la historia de Hasan esa noche, las polillas venenosas habían ardido en mi corazón después de escuchar la siguiente noticia en la televisión. Los niños cuyos nombres no conocíamos se habían quemado de muerte en un dormitorio en algún lugar en medio de Turquía. Sentencias habían perdido su significado, mis palabras, con el efecto de lo que vi, habían creado cataratas de llanto dentro de mí. Cuando apagué la televisión, concebí una nueva historia; La historia de Hasan. Tal vez, Hasan había sentido algunas cosas.

... porque las mejores historias fueron las que se re-escriben otra vez.

Espanol Translation by Cautiva N’yr Darkeyes

(1) Selpak: Una marca genérica usada para los toallitas faciales (como Kleenex)

(2) Dolmus: Un taxi compartido que lleva a más de una persona (literalmente significa "llena").





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Συνολικές προβολές σελίδας