Kafasina Gore Τεύχος 16: Γεια.

Όταν έφυγα από το σπίτι κοίταξα στο γραμματοκιβώτιο. Εδώ και έξι μήνες, η από 20ετίας φίλη μου δεν μου είχε γράψει τίποτα. Η φίλη μου, η οποία ήταν μάρτυρας των πιο σημαντικών στιγμών της προσωπικής μου ζωής. Εκατοντάδες φράσεις που δεν θα μπορούσα ποτέ να πω στον εαυτό μου. 
Πριν από είκοσι χρόνια σε μια σχολική αίθουσα συνδεθήκαμε , προσεγγίσαμε τα 500 χιλιόμετρα μεταξύ μας με ένα λευκό χαρτί . Ο καθηγητής λογοτεχνίας είχε μια τσάντα με φίλους δι’αλληλογραφίας λες και ήταν μπάλες του μπίνγκο. Ήταν μια κουραστική και περιττή αγγαρεία για όλους εμάς. Δεν μπόρεσα να στείλω γράμμα με ευχές για Καλή Χρονιά μετά το γράμμα μου στον Αη-Βασίλη . Κατά τη διάρκεια της τελευταίας μισής ώρας του μαθήματος , όλη η τάξη έγραψε γράμμα σε κάποιον άγνωστο .Τι μπορείς να γράψεις σε κάποιον που δεν ξέρεις; Γράφεις «Γεια», γράφεις «Είσαι καλά;». Βάζεις μια τελεία , περιμένεις, σκέφτεσαι, και μετά γράφεις... Είπα τα πάντα για μένα σε ένα γράμμα δύο σελίδων . Κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι να γράψεις κάτι σε κάποιον που δεν ξέρεις ποιος είναι. Όλοι στην τάξη μουντζούρωσαν κάτι πάνω στο χαρτί.

Kafasina Gore Τεύχος 15 : Ο Γερμανικός ποιμενικός μας.

Ζούμε σε ένα μεγάλο χάος. Από τα παράθυρα μπορείτε να δείτε φορτηγά και εκσκαφείς. Αντί για σιωπή και ηρεμία, απογοητευτικοί ήχοι έρχονται στα αυτιά μας. Τα παλιά κτίρια κατεδαφίζονται και στη θέση τους δημιουργείται κάτι καινούργιο, μια νέα αισθητική της αρχιτεκτονικής.